Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος απηύθυνε μήνυμα ευαισθητοποίησης και στήριξης προς την κοινωνία, αναδεικνύοντας τη σημασία της αλληλεγγύης και της αγάπης προς τους συνανθρώπους μας με αναπηρία.
Ο Μητροπολίτης χρησιμοποίησε την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς για να υπογραμμίσει τη δύναμη της πίστης και της προσευχής. Επισήμανε ότι ο τυφλός άνδρας δεν πτοήθηκε από την αδιαφορία των γύρω του και συνέχισε να ζητά τη βοήθεια του Χριστού, καταδεικνύοντας την ανάγκη για επιμονή και εμπιστοσύνη στον Θεό.
Στη συνέχεια, έκανε λόγο για την κοινωνική περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρία, τονίζοντας πως η κοινωνία συχνά τους αντιμετωπίζει με αμηχανία ή ως βάρος. Υπογράμμισε την ανάγκη καταπολέμησης στερεοτύπων που παρουσιάζουν την αναπηρία ως θεία τιμωρία και κάλεσε τους πιστούς να ενισχύσουν τη συμπαράστασή τους.
Ο Μητροπολίτης αναφέρθηκε επίσης στο «Άτυπο Δίκτυο Φορέων Υγείας Μαγνησίας», το οποίο, όπως ανέφερε, αποτελεί παράδειγμα συνεργασίας και προσφοράς, δημιουργώντας ρεαλιστικές λύσεις για την ανακούφιση των αναπήρων συνανθρώπων μας.
Το μήνυμα ολοκληρώθηκε με μια έκκληση προς όλους να αποκτήσουν «ματιά Χριστού» και να αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους με βάση τα κριτήρια της αγάπης, τονίζοντας ότι η προσφορά προς τους αδύναμους είναι δείγμα πνευματικής προόδου.
Διαβάστε εδώ το μήνυμα του Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Αδελφοί μου,
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ακούμε για ακόμη ένα συγκινητικό θαύμα που τονίζει την αξία της πίστεως και της αγάπης ενός τυφλού ανθρώπου προς το πρόσωπο του Κυρίου μας. Ο άνθρωπος αυτός επαιτούσε ζητώντας βοήθεια από τους περαστικούς.
Όταν πληροφορήθηκε από τους διαβάτες ότι ο Ιησούς επρόκειτο να περάσει από εκείνη την περιοχή, υποβασταζόμενος σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει δυνατά, με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησόν με». Παρά την προσπάθεια των ανθρώπων να τον κάνουν να σιωπήσει, εκείνος συνέχισε να φωνάζει ακόμη πιο δυνατά.
Ο Κύριος τότε ενωτίζεται την κραυγή, πρωτίστως της ψυχής του και δευτερευόντως του στόματός του και ζητά από τους μαθητές του να τον φέρουν κοντά του. Ο Ιησούς, τότε, τον ρωτά τι θέλει να κάνει για εκείνον, πως μπορεί να τον βοηθήσει. Ο Κύριος δεν αγνοεί την άνάγκη του τυφλού να δεί και πάλι το φως, αλλά ρωτά για να φανεί καθαρά και κρυστάλλινα η διακριτική επίσκεψη του Θεού στη ζωή του ανθρώπου χωρίς βία και καταναγκασμό, αλλά να υπερτονιστεί και η πίστη του ανθρώπου στο θαύμα.
Ο τυφλός του απάντησε ότι επιθυμεί να ξαναδεί. Ο Ιησούς τον θεραπεύει, δίνοντάς του την όραση του σώματος λέγοντάς του: «η πίστις σου σέσωκέ σε», η πίστη σου όχι μόνο θεράπευσε τα μάτια σου αλλά και την ψυχή σου.
Η θεραπεία του τυφλού μας υπενθυμίζει πόσο σημαντική είναι η πίστη και η προσευχή στη σχέση μας με τον Θεό. Ο τυφλός δεν σταματά να ζητά, να γίνεται φορτικός για τους ανθρώπους, δεν αφήνει την αδιαφορία των γύρω του να τον αποθαρρύνει στο αίτημά του προς τον Θεό.
Το ίδιο πρέπει να πράττουμε και εμείς, να εμπιστευόμαστε στον Θεό τον πόνο μας, να Τον καλούμε να παρέμβει στη ζωή μας χωρίς να σταματούμε να ζητούμε τη βοήθειά Του και κυρίως να μη γινόμαστε εμπόδιο σε όσους επιθυμούν να Τον πλησιάσουν, να πιστέψουν και να Τον αγαπήσουν.
Ακριβώς αυτή η πίστη και η αγάπη μας για το πρόσωπο του γλυκυτάτου Ιησού μας συγκεντρώνει κάθε φορά, σε κάθε Θεία Λειτουργία να κοινωνήσουμε το αναστημένο Σώμα και Αίμα Του. Είναι, όμως, μόνο αυτό αρκετό, να Τον πιστεύουμε και να Τον αγαπούμε; Το ξέρουμε πως δεν είναι.
ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ
Το ελπίζουμε και το θέλουμε. Δεν είναι όμως πάντα εύκολο. Και ιδιαίτερα στις μέρες μας γίνεται ακόμα δυσκολότερο, καθώς ζούμε σε έναν κόσμο, όπου οι καρδιές έχουν σκληρύνει και τα κριτήρια αξιολόγησης των ανθρώπων δεν στηρίζονται στην αγάπη. Η εποχή μας εκτιμάει τον πλούτο, εκτιμάει την δύναμη.
Αυτά είναι τα κριτήρια κατάταξης των ανθρώπων. Και δεν είναι λίγες οι φορές που κι εμείς παρασυρόμαστε, θεωρώντας αξιόλογους τους διάσημους, τους ισχυρούς, τους ικανούς να παράγουν και να καταναλώνουν.
Ίσως δεν το αντιλαμβανόμαστε πως, συχνά, αυτά τα κριτήρια λειτουργούν μέσα μας. Δεν το αντιλαμβανόμαστε, όμως, μέχρις ότου βρεθούμε μπροστά σε κάποιους ανθρώπους, που το οικονομικό σύστημα και η ευρύτερη κοινωνία στέκονται απέναντί τους αμήχανα και σιγά-σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα, τους περιθωριοποιούν.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, στους οποίους η διαταραγμένη υγεία έχει αλλάξει ριζικά τη ζωή τους και τους έχει οδηγήσει σε μία καθημερινότητα εντελώς διαφορετική από την δική μας. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που, ίσως, απο το ξεκίνημα της ζωής τους φέρουν ένα σταυρό και κάποιοι άλλοι στους οποίους ένα ξαφνικό γεγονός ανέτρεψε εντελώς τα σχέδια και τα όνειρά τους.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Είναι, συχνά, πικρή η στάση της κοινωνίας απέναντι στην κάθε είδους αναπηρία. Μοιάζει συχνά το κοινωνικό σύνολο απλώς να τους ανέχεται, ή, ακόμα χειρότερα, να τους θεωρεί ένα βάρος. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, για τους οποίους ένα οικονομικό σύστημα, που έχει ως μοναδικό στόχο την αύξηση της παραγωγής και του πλούτου δυσανασχετεί, διότι πρέπει να σπαταλήσει πόρους για την υγεία και την συντήρησή τους.
Αλλά και όλοι μας, εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, δεν είναι λίγες οι φορές που η αναπηρία μας δημιουργεί μία συστολή, ένα… «μάγκωμα». Να είναι ο φόβος μήπως βρεθούμε στην ίδια θέση, να είναι η λύπηση που δεν ξέρουμε πως να την κρύψουμε;
Είναι αλήθεια πως, συχνά, η ανατροφή που δεχτήκαμε έχει γεμίσει τον νού και την καρδιά μας με στερεότυπα. Ακόμη και η θρησκευτική μας ανατροφή έδινε συχνά χώρο στην άποψη πως η αναπηρία αποτελεί θεία τιμωρία για αμαρτίες γονέων και τέκνων. Τα ξεπερνάμε αυτά, σιγά-σιγά. Και συστηματικά, οφείλουμε να απομακρυνόμαστε, αλλά και να απομακρύνουμε τα παιδιά μας από τέτοιου είδους βαθιά αθεολόγητες και βαθειά αντιορθόδοξες προκαταλήψεις.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!
Το πρόβλημα όμως, σε πρακτικό επίπεδο, παραμένει. Οι χώροι που κινούμαστε και ζούμε είναι σαν να αδιαφορούν για ανθρώπους με προβλήματα υγείας. Οι υπηρεσίες και ο τρόπος λειτουργίας των πόλεών μας, ωθούν συνεχώς τους αναπήρους αδελφούς μας στο να απομονώνονται και να εξαφανίζονται από την κοινωνική ζωή.
Αλλά και εμείς, είναι αλήθεια πως, συχνά, αισθανόμαστε αδύναμοι να επηρεάσουμε τις επιλογές εκείνων που κυβερνούν και διοικούν, προκειμένου να κάνουμε ευκολότερη τη ζωή των αδελφών μας με περιορισμένες δεξιότητες. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ούτε κοινωνικό, ούτε πολιτικό. Είναι βαθύτατα πνευματικό!
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Η επαφή μας με αυτούς τους αδελφούς μας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει για μας ευκαιρία εμβάθυνσης της σχέση μας με το Πρόσωπο του Θεού Πατέρα. Η βαθιά μας αγάπη προς το Πρόσωπο του Θεού, είναι βέβαιο πως θα βαθύνει την αδελφική μας σχέση με όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμία διάκριση και χωρίς κανέναν διαχωρισμό.
Οι ανάπηροι αδερφοί μας μπορεί κατά καιρούς να δέχονται απρόσωπα επιδόματα ή έναν διακριτικό οίκτο. Αυτό ίσως και να λύνει βιοτικά προβλήματα, δεν παρηγορεί όμως την καρδιά τους, η οποία διαρκώς πικραίνεται από ένα αίσθημα διάκρισης και περιθωριοποίησης. Και αυτό οφείλεται στο ότι, και εμείς και εκείνοι, αλλά και κάθε ανθρώπινη ψυχή ένα μόνο χρειάζεται: αγάπη, καρδιακή συμπαράσταση και βαθιά ενσυναίσθηση!
Όλα αυτά αποτελούν πνευματικές δεξιότητες, στις οποίες υστερούμε πολύ. Και δεν είναι λίγες οι φορές, όπου η σωματική αναπηρία πολλών συνανθρώπων μας αποτελεί εικόνα της δικής μας πνευματικής αναπηρίας.
Για τους λόγους αυτούς, η πνευματική ζωή, εκτός πολλών άλλων, αποτελεί και πηγή ρεαλιστικών και εφαρμόσιμων λύσεων, όσον αφορά το θέμα ελάφρυνσης των βαρών που υπομένουν οι ανάπηροι συνάνθρωποί μας. Στο σημείο αυτο δε θα πρέπει να ξεχνάμε και τον σταυρό τον οποίο σηκώνουν καθημερινά και οι οικογένειες των αναπήρων αδελφών μας!
Οι δικές μας γεμάτες από αγάπη καρδιές, αυξάνουν και την ανθρώπινη ευφυία στην εύρεση λύσεων που θα οδηγήσουν την κοινωνία μας σε μία βαθιά αδελφοσύνη, βασισμένη στην επικοινωνία των ψυχών και όχι στην σύγκριση των σωματικών δυνάμεων.
Η λύση στη διάκριση και την περιθωριοποίηση των αναπήρων συνανθρώπων μας θα προέλθει μόνον από τη μεταμόρφωσή μας. Όταν εμείς από ανθρώπους εγωισμού θα μεταμορφωθούμε σε ανθρώπους αγάπης!
ΤΟ ΑΤΥΠΟ ΔΙΚΤΥΟ ΦΟΡΕΩΝ ΥΓΕΙΑΣ
Όλων αυτών απόδειξη αποτελεί και η πρόσφατη ίδρυση του Άτυπου Δικτύου Φορέων και Οργανισμών Υγείας, το οποίο ιδρύθηκε πριν έναν ακριβώς χρόνο με πρωτοβουλία της Τοπικής μας Εκκλησίας. Το Δίκτυο αυτό αποφάσισε να συνενώσει τον ζήλο, τις δυνάμεις και τις ιδέες ανθρώπων και ομάδων, που έχουν θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την ανακούφιση ανθρώπων με ποικίλα προβλήματα υγείας.
Τα αποτελέσματα εντυπωσίασαν όλους τους εμπλεκομένους διότι απεδείχθη πως η ενότητα και η συνεργασία είναι σε θέση να αναπληρώσουν πλήθος κρατικών δυσλειτουργιών και ελλείψεων και να γεννήσουν θαύματα!
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ
Κάθε ενδιαφέρον, κάθε μέριμνα και κάθε δράση για ανακούφιση των αναπήρων αδελφών μας και των οικογενειών τους, αποτελεί συγχρόνως πρόκληση αξιολόγησης του δικού μας ανθρωπισμού και της δικής μας πνευματικής προόδου.
Η θυσιαστική αγάπη και το διαρκές ενδιαφέρον προς εκείνους οι οποίοι ζούν μία διαφορετική καθημερινότητα από τη δική μας, μεταβάλλουν την πίστη μας σε πράξη, συμβάλλουν όσο τίποτε άλλο στην κοινωνική μας συνοχή και ανοίγουν δρόμους για πρωτόγνωρες σχέσεις, αλλά και βαθιά υπαρξιακή ικανοποίηση. Κυρίως, όμως, απαλλάσσουν πλήθος αδελφών μας από το να αισθάνονται αποδέκτες λύπησης και οίκτου και ανοίγουν στην ψυχή τους φτερά δημιουργίας, ανάτασης και ελπίδας.
Η Μητρόπολή μας, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου, μέσα από το «Άτυπο Δίκτυο Φορέων Υγείας Μαγνησίας» που έχει συγκροτήσει και στο οποίο συμμετέχουν Φορείς και Σύλλογοι Υγείας και Αναπηρίας, διοργανώνει και φέτος Εκδηλώσεις και Δράσεις με σκοπό την ευαισθητοποίηση όλων μας.
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Μπορούμε και πρέπει να αποκτήσουμε νούν και «ματιά» Χριστού και να αξιολογήσουμε τους ανθρώπους με βάση τα δικά Του κριτήρια. Κριτήρια που, τελικά, συμπυκνώνονται σε ένα:
Αγάπη αληθινή, αγάπη ανυπόκριτη, αγάπη ανιδιοτελής, αγάπη στο «κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Εκείνου που μας αγάπησε και έφτασε, καθημαγμένος και σωματικά πλήρως εξασθενημένος, στον Σταυρό!
Ο δικός Του Σταυρός καθημερινά υψώνεται γύρω μας, στα πρόσωπα κάποιων παιδιών Του, που περιμένουν από μας την γλυκιά ματιά, την θερμή καρδιά και το αποτελεσματικό έργο.
Ας μην τους το στερήσουμε!
Αμήν.
Με ευχές εκ βάθους καρδίας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ