Η Ιερά Σύνοδος για τις πυρκαγιές

Με αισθήματα πατρικής στοργής, οδύνης και αγωνίας, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τοποθετείται για το ζήτημα των καταστροφικών πυρκαγιών που πλήττουν τη χώρα και το φετινό καλοκαίρι.

Σε Εγκύκλιο προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα που θα αναγνωστεί στους ναούς την ερχόμενη Κυριακή, η Ιερά Σύνοδος εκφράζει την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της Εκκλησίας προς τους πληγέντες και θρηνεί για «τήν ἀ­πώ­λεια μιᾶς ἀν­θρώ­πι­νης ζω­ῆς, γιά τούς ἐγ­καυ­μα­τί­ες καί γιά τά ψυ­χι­κά τραύ­μα­τα τῶν ἀν­θρώ­πων, τά ὁ­ποῖ­α προ­κλή­θη­καν ἀ­πό τήν ἀ­προσ­δό­κη­τη αὐ­τή συμ­φο­ρά», όπως σημειώνει.

«Θλι­βό­μα­στε γιά τήν ἀ­παν­θρά­κω­ση κα­τοι­κι­ῶν, πε­ρι­ου­σι­ῶν, δα­σῶν, γιά τόν ἀ­φα­νι­σμό τῆς πα­νί­δος καί τῆς χλω­ρί­δος καί, κυ­ρί­ως, γιά τήν κα­τα­στρο­φή αὐ­τῆς τῆς ἴ­διας τῆς ζω­ῆς, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι ὁ ὄ­λε­θρος τοῦ φυ­σι­κοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος συμ­βάλ­λει κα­τα­λυ­τι­κά στήν ἐκ­μη­δέ­νι­ση τῶν προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων γιά τήν συ­νέ­χεια τῆς ζω­ῆς», προσθέτει στη συνέχεια η Ιερά Σύνοδος.

Σε άλλο σημείο της Εγκυκλίου τονίζεται η ανάγκη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος ως δημιούργημα του Θεού, ενώ παράλληλα απευθύνεται κάλεσμα αφύπνισης προς την Πολιτεία και τους πολίτες για υπεύθυνη στάση και έμπρακτη μέριμνα απέναντι στη φύση.

Καταλήγοντας η Ιερά Σύνοδος επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι «ἔ­χου­με φθά­σει στό ἔ­σχα­το ὅ­ριο κα­τα­χρή­σε­ως, ἐκ­με­ταλ­λεύ­σε­ως καί κα­τα­στρο­φῆς τοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος», ενώ δεν παραλείπει να εκφράσει συγχαρητήρια και ευγνωμοσύνη στο Πυροσβεστικό Σώμα και στους εθελοντές για την αυτοθυσιαστική τους προσφορά.

Αναλυτικά η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με Θέ­μα: «Πε­ρί τῶν καταστρεπτικῶν πυρκαϊῶν»:

Πρός

τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος 

Θέ­μα: «Πε­ρί τῶν καταστρεπτικῶν πυρκαϊῶν»

τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος αἰ­σθά­νε­ται τήν ἀ­δή­ρι­το ἀ­νάγ­κη νά ἐ­πι­κοι­νω­νή­σει μα­ζί σας γιά νά ἐκ­φρά­σει, καί μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο, τήν πα­τρι­κή στορ­γή καί ἀ­γά­πη, τήν συμ­πα­ρά­στα­ση καί ἀλ­λη­λεγ­γύ­η τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὅ­λως ἰ­δι­αι­τέ­ρως πρός τούς πλη­γέν­τες ἀ­πό τίς κα­τα­στρε­πτι­κές πυρ­κα­ϊ­ές, οἱ ὁ­ποῖ­ες, δυ­στυ­χῶς καί ἐ­φέ­τος, κατακαίουν πολ­λά μέ­ρη τῆς πα­τρί­δος μας. Κύ­ριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τῶν προ­σφά­των πυρ­κα­ϊ­ῶν ἡ σφο­δρό­τη­τα, ἡ ἔν­τα­ση καί ἡ εἰ­σβο­λή τους μέ­σα σέ κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ρι­ο­χές.

Μέ ψυ­χι­κή ὀ­δύ­νη, με­γά­λη λύ­πη, ἀ­γω­νί­α καί προ­σευ­χή καρ­δια­κή θρη­νοῦ­με γιά τήν ἀ­πώ­λεια μιᾶς ἀν­θρώ­πι­νης ζω­ῆς, γιά τούς ἐγ­καυ­μα­τί­ες καί γιά τά ψυ­χι­κά τραύ­μα­τα τῶν ἀν­θρώ­πων, τά ὁ­ποῖ­α προ­κλή­θη­καν ἀ­πό τήν ἀ­προσ­δό­κη­τη αὐ­τή συμ­φο­ρά. Θλι­βό­μα­στε γιά τήν ἀ­παν­θρά­κω­ση κα­τοι­κι­ῶν, πε­ρι­ου­σι­ῶν, δα­σῶν, γιά τόν ἀ­φα­νι­σμό τῆς πα­νί­δος καί τῆς χλω­ρί­δος καί, κυ­ρί­ως, γιά τήν κα­τα­στρο­φή αὐ­τῆς τῆς ἴ­διας τῆς ζω­ῆς, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι ὁ ὄ­λε­θρος τοῦ φυ­σι­κοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος συμ­βάλ­λει κα­τα­λυ­τι­κά στήν ἐκ­μη­δέ­νι­ση τῶν προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων γιά τήν συ­νέ­χεια τῆς ζω­ῆς.

Οἱ πυρ­κα­ϊ­ές δι­α­τα­ράσ­σουν τό οἰ­κο­σύ­στη­μα τοῦ πλα­νή­τη καί τίς κλι­μα­τι­κές συν­θῆ­κες. Τά νε­κρά δέν­δρα δέν μπο­ροῦν νά δώ­σουν ζω­ή, ὀ­μορ­φιά, ὀ­ξυ­γό­νο, δέν μπο­ροῦν νά ἀ­να­χαι­τί­σουν τίς πλημ­μύ­ρες καί νά συγ­κρα­τή­σουν τά ἐ­δά­φη ἀ­πό τήν δι­ά­βρω­ση, κα­θώς καί νά συμ­βάλουν στόν ἐμ­πλου­τι­σμό τοῦ ὑ­δρο­φό­ρου ὁ­ρί­ζον­τα. Ἡ πύ­ρι­νη λαί­λα­πα ἐ­πι­φέ­ρει με­γά­λες φθο­ρές στήν ἰσορ­ρο­πί­α καί τήν ψυ­χο­σω­μα­τι­κή ὑ­γεί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, σω­ρεύ­ει πλῆ­θος κοι­νω­νι­κῶν, οἰ­κο­νο­μι­κῶν, βι­ο­πορι­στι­κῶν καί ἄλ­λων δυ­σε­πι­λύ­των προ­βλη­μά­των καί, μέ μί­α φρά­ση, γί­νε­ται βα­σι­κή αἰ­τί­α κα­τα­θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς καί μα­ρα­σμοῦ τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ὡς ἐκ τού­του, ἀ­γα­πη­τοί ἀ­δελ­φοί, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α δέν παύ­ει νά κη­ρύσ­σει, μέ ἔρ­γα καί λό­για, ὅ­τι ἐ­άν δέν ἀ­γα­πή­σου­με καί δέν προ­στα­τεύ­σου­με τόν φυ­σι­κό κό­σμο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­πο­τε­λεῖ ἕ­να μυ­στι­κό Εὐ­αγ­γέ­λιο πού δι­αγ­γέ­λλει μέ τόν δι­κό του τρό­πο τά με­γα­λεῖ­α τοῦ Θε­οῦ, τό­τε θά εἴ­με­θα ἀ­γνώ­μο­νες ἔ­ναν­τι τοῦ Θε­οῦ καί ὑ­πό­λο­γοι ἔ­ναν­τι τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­πο­τε­λεῖ ἀ­να­πό­σπα­στο μέ­ρος τοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος. Ἔ­τσι, ὀ­φεί­λου­με οἱ πάν­τες εὐ­χα­ρι­στια­κά νά σε­βό­μα­στε τόν φυ­σι­κό κό­σμο ὡς δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ καί νά τόν φυ­λάτ­του­με, νά τόν φρον­τί­ζου­με, ὥστε νά τόν πα­ρα­δώ­σου­με ἀ­κέ­ραι­ο στίς ἐ­περ­χό­με­νες γε­νε­ές.

Οἱ Ἅ­γιοι τοῦ Θε­οῦ σέ­βον­ταν καί προ­στά­τευ­αν τά δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τοῦ Θε­οῦ, μέ τά ὁ­ποῖ­α ἐκ­φρά­ζε­ται τό με­γα­λεῖ­ο τῆς δυ­νά­με­ώς Του καί ἡ ἄ­πει­ρη σο­φί­α Του. Λό­γου χά­ριν, ὁ Ὅ­σιος Ἀμ­φι­λό­χιος τῆς Πά­τμου, μα­θη­τής τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου Αἰ­γί­νης, ἀ­γα­ποῦ­σε καί φρόν­τι­ζε τό πε­ρι­βάλ­λον καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως τά δέν­δρα. Γι’ αὐ­τό ἔ­λε­γε: «Ὅ­ποι­ος φυ­τεύ­ει δέν­δρα φυ­τεύ­ει ἐλ­πί­δα, εἰ­ρή­νη, ἀ­γά­πη καί ἔ­χει τίς εὐ­λο­γί­ες τοῦ Θε­οῦ». Ἀ­πό δέ τούς ἐ­ξο­μο­λο­γου­μέ­νους ἀ­παι­τοῦ­σε, σέ ἔν­δει­ξη με­τα­νοί­ας, νά φυ­τεύ­ουν ἕ­να δέν­δρο.

Ἐν κα­τα­κλεῖ­δι, καί χω­ρίς νά κιν­δυ­νο­λο­γοῦ­με, ὀ­φεί­λου­με νά ἐ­πι­ση­μά­νου­με ὅ­τι ἔ­χου­με φθά­σει στό ἔ­σχα­το ὅ­ριο κα­τα­χρή­σε­ως, ἐκ­με­ταλ­λεύ­σε­ως καί κα­τα­στρο­φῆς τοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος. Οἱ πρό­σφα­τες πυρ­κα­ϊ­ές πρέ­πει νά συν­τε­λέ­σουν στήν ἀ­φύ­πνι­ση ὅ­λων μας. Ἡ Πο­λι­τεί­α νά λά­βει πο­λύ σο­βα­ρά ὑ­πό­ψιν τήν τρα­γι­κό­τη­τα τῆς κα­τα­στά­σε­ως καί νά υἱοθετήσει ἐγ­καί­ρως τά ἐν­δε­δειγ­μέ­να προληπτικά καί κατασταλτικά μέ­τρα γιά τήν ἀν­τι­με­τώ­πι­ση αὐ­τῆς τῆς παγ­κό­σμιας συμ­φο­ρᾶς. Οἱ πο­λί­τες νά κα­τα­βάλ­λουν δια­ρκῶς κά­θε δυ­να­τή προ­σπά­θεια γιά τήν προ­στα­σί­α τῶν δα­σῶν καί ἐν γένει τῆς φύσεως. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α νά συ­νι­στᾶ ἐν­θέρ­μως τόν σε­βα­σμό καί τήν ἀ­γά­πη στήν δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ Θε­οῦ καί, σέ συ­νερ­γα­σί­α μέ τούς ἁρ­μο­δί­ους φο­ρεῖς τῆς Πο­λι­τεί­ας, νά ἐκ­παι­δεύ­ει πρός τοῦ­το τούς ἀν­θρώ­πους. Οἱ πάν­τες νά καλ­λι­ερ­γοῦ­με τήν αἴ­σθη­ση ὅ­τι εἴ­μα­στε φύ­λα­κες τοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος καί ὑ­πεύ­θυ­νοι γιά τήν δι­ά­σω­σή του.

Κα­τό­πιν τῶν ἀ­νω­τέ­ρω, συγ­χαί­ρον­τας καί ἐπαι­νῶν­τας ἀπό καρ­δί­ας τό Πυ­ρο­σβε­στι­κό Σῶ­μα καί ὅ­λους τούς συ­νερ­γά­τες καί ἐ­θε­λον­τές, γιά τό θυσιαστικό τους φρόνημα καί τίς τι­τά­νι­ες μά­χες πού δί­νουν στήν κα­τά­σβε­ση τῶν πυρ­κα­ϊ­ῶν, εὐ­χό­με­θα ἡ Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κος, τῆς ὁ­ποί­ας προ­σφά­τως ἑ­ορ­τά­σα­με τήν Κοί­μη­ση, νά μᾶς δι­α­φυ­λάτ­τει πάν­το­τε, νά σκέ­πει τό Ἔ­θνος μας καί τόν κό­σμο ἅ­παν­τα καί νά δι­α­τη­ρεῖ ἐν­τός μας ζων­τα­νή τήν πί­στη, τήν ἐλ­πί­δα, τήν προ­σευ­χή, τήν με­τά­νοι­α.

          Με­τά πολ­λῶν πα­τρι­κῶν εὐ­χῶν καί ἀ­γά­πης ἐν Κυ­ρί­ῳ,

    † Ὁ Ἀθηνῶν  Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

    † Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος

    † Ὁ Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ Ἰγνάτιος

    † Ὁ Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

    † Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἐφραίμ

    † Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

    † Ὁ Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας, Μήλου, Δήλου καί Μυκόνου Δωρόθεος

    † Ὁ Γρεβενῶν Δαβίδ

    † Ὁ Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς Ἰουστῖνος

    † Ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Στέφανος

    † Ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Ἀθανάσιος

    † Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος

    † Ὁ Θεσσαλονίκης Φιλόθεος

    Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

    Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης