Ο Άγιος Άνθιμος, κατά κόσμον Αργύριος Βαγιάνος, γεννήθηκε την 1ην Ιουλίου 1869. Ήτο ο Βενιαμίν της οικογενείας -τρίτο παιδί- των πτωχών και εναρέτων Κωνσταντίνου και Αγγεριώς. Από μικρός διεκρίνετο για τον ένθεο ζήλο, την ευλάβεια, την προσήλωση στα θέσφατα της αμωμήτου Πίστεώς μας. Ο μικρός Αργύριος αποφοίτησε μόνο από το δημοτικό σχολείο, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας της πενταμελούς οικογενείας του. Μάλιστα εργαζόταν ως υποδηματοποιός για να εξασφαλίζη τον επιούσιον. Την 23ην Αυγούστου 1889 ανηφόρισε στην Σκήτη των Αγίων Πατέρων Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννου στο Προβάτειον Όρος ή στον Προβατά, όπως λένε οι ντόπιοι, η οποία βρίσκεται ύπερθεν της περιωνύμου Νέας Μονής, του βυζαντινού μοναστηριού με τα ξακουστά ψηφιδωτά, το οποίον ίδρυσε τον ΙΑ΄αιώνα (1045) ο εκ της εξορίας επανελθών Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Μονομάχος. Στην Σκήτη -στους Αγίους Πατέρας, όπως είναι τοπικώς γνωστή- ο μικρός Αργύριος πήγε προκειμένου να επιδιορθώσουν οι ενασκούμενοι Μοναχοί την οικογενειακήν εικόνα Παναγία η Βοήθεια την οποίαν εκληρονόμησε από την μητέρα του. «Είδα εκεί την ζωή των μακαρίων εκείνων πατέρων καί ετρώθηκεν ή καρδία μου από τήν καλογερικήν», διηγείτο ο όσιος, αναφερόμενος εις την επιθυμία του να μονάση. Νυμφαγωγός του εις Χριστόν κατέστη ο Δικαίος της Σκήτης Γέρων Παχώμιος, ο οποίος επίσης εδίδαξε τα της μοναχικής πολιτείας εις τον τότε δημοδιδάσκαλον Αναστάσιο Δήμου Κεφαλά, που ανέβαινε κάθε Κυριακή από το χωριό Λιθί της Νοτίου Χίου και εντρυφούσε εις τα τής ισαγγέλου πολιτείας. Εν συνεχεία εκάρη Μοναχός εις την Νέαν Μονήν, της οποίας εχρημάτισε γραμματεύς· (ΣΣ στο βιβλίον Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΣ παραθέτουμε, μεταξύ άλλων, φωτογραφία σελίδος από τον Κώδικα της Μονής, τον οποίον εσυνέτασσε και υπέγραφε ο Γραμματεύς της Νεκτάριος Κεφαλάς).
Ο Άγιος Άνθιμος εγκατεστάθη το 1898 μονίμως εις την Σκήτη και εκάρη μικρόσχημος Μοναχός, λαβών το όνομα το οποίον όλοι πλέον επικαλούμεθα στις προσευχές μας!.. Η ενάρετη πολιτεία του υπαγόρευσε στον Γέροντά του να του αναθέση την επιστασία του Ιερού Παρθενώνος Αγίου Κωνσταντίνου. Οι πνευματικοί αγώνες του είχαν ως αποτέλεσμα τον κλονισμό της υγείας του και για τον λόγον αυτόν εξήλθε από την ορεινή Σκήτη και διέμεινε στα Λιβάδια σε απέριττο κελλί στα πατρογονικά κτήματα. Εκεί επάλαιε σώμα με σώμα με τους δαίμονες, ανθιστάμενος με παρρησία ζηλευτή. Την 25ην Ιουλίου 1909 έλαβε το μέγα αγγελικό σχήμα από τον Δικαίον Ανδρόνικο στην Σκήτη των Αγίων Πατέρων. Η υποδειγματική ζωή του τον καθιέρωσε στην συνείδηση του Χιακού λαού, ο οποίος τον ήθελε ως πνευματικό πατέρα του. Όμως ο τότε Μητροπολίτης Ιερώνυμος Γοργίας αντιδρούσε στην χειροτονία του, προφασιζόμενος ότι δεν εγνώριζε γράμματα. Τότε ο ανάδοχός του Στέφανος Διοματάρης τον προσεκάλεσε στο Αδραμύττιο και τον κατήρτισε με ταχύ ρυθμόν.
Έτσι την 7η Νοεμβρίου του 1910 εχειροτονήθη Διάκονος από τον Μητροπολίτην Εφέσου Ιωακείμ και την επομένην, ανήμερα των Ταξιαρχών, Πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Μυρίνης Αλέξανδρο, λαβών το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου και Πνευματικού στον Ιερό Ναόν Αγίας Άννης Κορδελιού Σμύρνης. Κατά την στιγμή της χειροτονίας εσυνέβη σεισμός, αστραπόβροντα και κατακλυσμός, ενώ εκ παραλλήλου εκινούντο ρυθμικώς οι κανδήλες του τέμπλου και μια εξ αυτών έπεσε μπροστά στα μάτια τού εκπλήκτου εκκλησιάσματος!.. Κατά την επιστροφή του στην μυροβόλο γενέτειραν, ο λαός τον υποδέχεται ως άγγελο παρηγορίας, αλλά ο φθονερός διάβολος καραδοκεί. Έτσι το 1911 μετατοπίζεται στο Άγιον Όρος, όπου ανεφοδιάζεται πνευματικώς και επιστρέφει στην Χίο το επόμενον έτος. Ο Μητροπολίτης Ιερώνυμος τον διόρισεν εφημέριο του λωβοκομείου, στην περιοχή του Αγίου Ματθαίου Κοφινά στις ΒΔ παρυφές της Χώρας. Εκεί, στην φυσικήν ησυχία, συνεχίζει την καλογερική του, λειτουργεί καθημερινώς, μελετά. Συντρώγει με τους λεπρούς, τους παραμυθεί, τους στηρίζει, πολλοί εξ αυτών κείρονται Μοναχοί, όπως ο όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός· (Μπορείτε, Φίλες και Φίλοι, να διαβάστε σχετικό κείμενό μου της 4ηςΙανουαρίου 2018).
Πολλές Μοναχές -το 1914- διωγμένες από τις απέναντι ακτές βρήκαν καταφύγιο κοντά του κι έτσι έκτισε τον Ιερόν Παρθενώνα Παναγίας Βοηθείας, όπου και τις εστέγασε, στην θέση Φραγκομαχαλάς. Την Κυριακή της Απόκρεω 19 Φεβρουαρίου 1928 έγινε ο αγιασμός και η θεμελίωσις. Η εγκατάσταση των μοναζουσών πραγματοποιήθηκε την 30ή Νοεμβρίου 1930. Η Μονή έφθασε να αριθμή 88 Μοναχές, με πρώτην Ηγουμένη την Μοναχήν Ευπραξία Γλύκα (+1956), δευτέραν την Γερόντισσα Μάρθα Πετεινάκη(+1986) και τρίτη την Ηγουμένη Βρυαίνη Κοντόζογλου (+2005). Την Γερόντισσα Μάρθα και την Γερόντισσα Βρυαίνην αξιώθηκα να γνωρίσω στην παιδικήν ηλικία μου και να λάβω την πολύτιμη ευχή τους. Μοναχή εκάρη και η κατά σάρκα αδελφή τού Αγίου Καλλιόπη, μετονομασθείσα εις Καλλινίκην.
Ο Άγιος Άνθιμος εκοιμήθη την Δευτέρα 15η Φεβρουαρίου 1960, 06:35΄. Η Ανακομιδή των ευωδών τιμίων λειψάνων του, έγινε πέντε χρόνια αργότερα, στις 3 Σεπτεμβρίου 1965.
Τα θαύματα που τελούσε καθημερινώς ο Άγιος Γέροντας, οδήγησαν την Εκκλησία να τον συμπεριλάβη στο Αγιολόγιό της την 14ην Αυγούστου 1992. Μεταξύ των πολλών θαυμάτων του συμπεριλαμβάνεται η ευλογία της τεκνοποιίας και τα παιδιά κατά κανόνα ονομάζονται Άνθιμος και Ανθίμη!
Ένα χρόνο μετά, τελέσθηκαν τα εγκαίνια του πρώτου Ναού του, στο παλαιό κελλί -κτήμα των Βαγιάνων- στον ΄Αγιο Λουκά Λιβαδίων.
-Να έχουμε τις θεοπειθείς ευχές και ευλογίες του!
Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’.
Νέον στήριγμα Ὀρθοδοξίας, νεοκόσμητον ἄνθος ἁγνείας, Νικομηδείας Ἀνθίμου συνώνυμος· τῶν ἀρετῶν τε ἐκείνου ὁμότροπος, νέων Ὁσίων σφραγίς καί ἀγλάισμα, Πάτερ Ἄνθιμε, τῆς Χίου πάσης τό καύχημα, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
M α ν ώ λ η ς M ε λ ι ν ό ς θεολόγος συγγραφεύς Διευθυντής Bιβλιοθήκης τῆς῾Iερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος