Εμείς ολοτρίγυρα αρκετοί θα έλεγα προσκυνητές καθισμένοι στους κομμένους κορμούς των δένδρων, παρακολουθούσαμε σιωπηλοί.
Για μια στιγμή ο γέροντας έσπασε τη σιωπή του αστειευόμενος με δυό παιδιά δέκα με δώδεκα χρονών. «Εσένα πως σε λένε;» ρώτησε ο γέροντας.
«Γιώργο» απαντά ο μικρός.
«Πω, πω και ήθελα έναν υποτακτικό να τον λένε Γιώργο» του απάντησε ο γέροντας αστειευόμενος, κι ύστερα τον πλησίασε συνεχίζοντας «Μα εγώ δε τον θέλω έτσι, τον θέλω να έχει βγάλει πανεπιστήμια, να ξέρει ξένες γλώσσες»
Στο τέλος φεύγοντας ο μικρός με τον πατέρα του, πήγε να πάρει την ευχή του.
Ο γέροντας, του έδωσε το κομποσχοίνι που έπλεκε, τον έβαλε στην αγκαλιά του και του είπε:
«Έλα μωρέ, εγώ τον Χριστό θέλω ν΄αγαπάς» καταδεικνύοντας τόσο απλά ο γέροντας, την ορθόδοξη ομορφιά της ελεύθερης επιλογής οδού προς σωτηρίαν.
Vasilis Charalambous
Πηγή: agioritikesmnimes.blogspot.com