Κάποτε ρώτησα έναν φίλο μου μοναχό Αγιορείτη:
- Μια ολόκληρη αιωνιότητα ευτυχίας στον Παράδεισο δεν θα είναι πληκτική;
Έμεινα εμβρόντητος από την απάντηση που μου έδωσε :
Όταν είσαι ερωτευμένος και βρίσκεσαι καθισμένος σε ένα παγκάκι με την αγαπημένη σου , υπάρχει χρόνος;
- Φυσικά και δεν υπάρχει, απάντησα , προσπαθώντας να συνέλθω από το σόκ!
Πότε ο χρόνος γίνεται ασήκωτο βάρος; Όταν κάτι κάνεις που δεν αγαπάς , και δεν υπηρετεί αξίες.
Και πότε ο χρόνος παύει να υπάρχει;
Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις , όταν κάνεις κάτι που υπηρετεί πανανθρώπινες αξίες:
Όταν ο Άλμπερτ Σβάϊτσερ μαζί με την σύζυγο του ,πήρε την παράτολμη απόφαση , να υπηρετήσει τους φτωχούς ανθρώπους στο Γαλλικό Κογκό, από νωρίς το πρωί, μέχρι αργά το βράδυ, μοχθούσε όλην την ημέρα.
Γιάτρευε τους φτωχούς, κήρυττε το Ευαγγέλιο και ταυτοχρόνως έκανε ακόμα και οικοδομικές εργασίες.
Αργά το βράδυ μετά από τόσο μόχθο έλεγε ότι δεν αισθάνεται καθόλου κούραση.
Η φλόγα της αγάπης για τον άνθρωπο τον κρατούσε ξεκούραστο και έχανε την αίσθηση του χρόνου.
Και εμείς, αν ο Χρόνος μας πιέζει , αν κάνουμε κάτι χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα αξιών , μήπως αναρωτηθούμε γιατί τα κάνουμε;
Αν π.χ είμαστε σε μια δουλειά που δεν μας ικανοποιεί , αλλά το κάνουμε για να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο για τα παιδιά μας , ναι , να το σηκώσουμε το βαρύ φορτίο που γίνεται ο χρόνος , που είναι μοιραίο όταν κάνεις κάτι που δεν αγαπάς .
Αλλά αν μένεις σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει για λόγους ματαιοδοξίας , κύρους ή απόκτησης περιουσίας τότε απ αρνείσαι το Άχρονο που είναι η χαρά , η υγεία της ψυχής , η υγεία του σώματος και ο επίγειος Παράδεισος , για μηδαμινής αξίας πράγματα.
Από apantaortodoxias.blogspot.com