Άγιον Όρος

Ο άγιος Γεώργιος στο Άγιον Όρος

Η παρουσία του Αγίου Γεωργίου στο Άγιον Όρος

Newsletter

   

α’. Περί της εκ της Μονής Φανουήλ θαυμασίως μεταφερθείσης.

Τα ανεκτίμητα ταύτα κειμήλια ευρίσκονται εις τον Καθολικόν Ναόν του εν Αγίω Όρει Μοναστηρίου του Ζωγράφου τον ανεγερθέντα επ’ ονόματι και προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και Μεγαλομάρτυρος.

Η πρώτη εξ αυτών των θαυματουργών Εικόνων, η φανερωθείσα εις τους τρεις αγίους αδελφούς, τους Κτίτορας της Μονής, ευρίσκεται επί του κίονος του δεξιού χορού· η δε περί ταύτης ιστορική διήγησις έχει ούτως.

Επί της βασιλείας Λέοντος 1 του σοφωτάτου βασιλέως, εν έτει 909, ήσαν τρεις γνήσιοι αδελφοί, Μωυσής, Ααρών και Βασίλειος ονομαζόμενοι, καταγόμενοι εκ της μεγαλοπόλεως Λιχνίδος, ήτις ύστερον ωνομάσθη Αχρίς [2], κοινότερον δε Όχριδα [η ελληνική ονομασία είναι Αχρίδα].

Ούτοι, διά την αγάπην και ευλάβειαν την οποίαν είχον προς τον Θεόν, απεφάσισαν να αφήσωσι τον κόσμον, τον πλούτον και την δόξαν της καταγωγής και να αναλάβωσι το Αγγελικόν Σχήμα. Όπως δε θερμότερον και ανδρειότερον πολεμήσωσι τας του εχθρού μηχανάς και νεκρώσωσι τελείως τας ηδονάς της ιδίας αυτών σαρκός διά την Βασιλείαν των ουρανών, επροτίμησαν την τελείαν αναχώρησιν και ήλθον εις το Άγιον Όρος Άθω, ένθα ευρόντες τόπον ήσυχον εις τα πέριξ του χώρου, ένθα νυν ευρίσκεται η Ιερά Μονή του Ζωγράφου, κατεσκεύασαν τρεις σκηνάς εις τας οποίας κατώκησαν επί μακρόν διάστημα κεχωρισμένοι απ’ αλλήλων και μόνον την Κυριακήν συνηντώντο.

Διεδόθη λοιπόν η φήμη της αρετής αυτών και ένεκα τούτου προσήλθον και άλλοι, οίτινες προσεκολλήθησαν εις αυτούς. Νεύσει δε Θεού, ευρόντες τον τόπον κατάλληλον ωκοδόμησαν και πλήρες Μοναστήριον.

Όταν δε ωκοδόμησαν τον Ναόν, εσκέπτοντο πώς να τον ονομάσουν. Και άλλοι μεν έλεγον να αφιερώσουν τούτον εις το όνομα του Αγίου Νικολάου, άλλοι εις το του Αγίου Κλήμεντος του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος, ως συμπατριώτου των, και άλλοι άλλως, έκαστος δηλαδή επεθύμει να δώση εις τον Ναόν το όνομα του Αγίου τον οποίον ηυλαβείτο περισσότερον. Όθεν, εκ του λόγου τούτου, δεν συνεφώνουν.

Ίνα δε απομακρύνουν την διαφωνίαν και τας φιλονεικίας εκ της αδελφικής αυτών αγάπης, απεφάσισαν, ίνα προσδράμωσι διά προσευχής προς τον Θεόν και δεηθώσι προς Αυτόν θερμώς, ώστε Αυτός μόνος να διατάξη και να αποφασίση εις ποίον εκ των Αγίων Αυτού θα αφιερώσωσι τον Ναόν και τίνος Εικόνα να ζωγραφήσωσιν επί της ετοιμασθείσης σανίδος.

Όθεν προσηυχήθησαν και οι τρεις αφ’ εσπέρας, έκαστος εις το ίδιον αυτού Ησυχαστήριον.

Ενώ λοιπόν ούτοι προσηύχοντο, φως ασύνηθες, λαμπρότερον των του ηλίου ακτίνων, διεχύθη από της νεοδμήτου Εκκλησίας εις τα πέριξ των κελλίων των υψώματα και ούτω καταληφθέντες υπό φόβου και απορίας διέμειναν καθ’ όλην την νύκτα αφωσιωμένοι εις την προσευχήν.

Κατά δε την επομένην πρωΐαν, κατελθόντες οι αδελφοί εις την Εκκλησίαν, είδον μετ’ άκρου θαυμασμού, ότι επί της προετοιμασθείσης σανίδος εζωγραφήθη η Εικών του Μεγαλομάρτυρος και Τροπαιοφόρου Αγίου Γεωργίου, απ’ αυτής δε εξήρχετο κατά την παρελθούσαν νύκτα η ουράνιος λάμψις και κατεφώτιζε τα ταπεινά εκείνα ησυχαστήρια.

Ούτω λοιπόν επλήρωσεν ο Κύριος την αίτησίν των και απεκάλυψε θαυμασίως εις ποίον Άγιον θα αφιερωθή ο Ιερός Ναός. Εκ της αγίας λοιπόν ταύτης Εικόνος ο μεν Ναός ωνομάσθη, υπό των ευλαβεστάτων τριών εκείνων αδελφών, του Αγίου Γεωργίου, η δε Μονή απεκλήθη του Ζωγράφου, επειδή θεία νεύσει η αγία αύτη Εικών εζωγραφήθη δι’ αοράτου δυνάμεως και χειρός.

Περί δε της αρχής της αγίας ταύτης Εικόνος διηγούνται τα εξής:
Η Αγία αύτη Εικών προϋπήρχεν εις την Μονήν, την καλουμένην του Φανουήλ, ευρισκομένην εις την Συρίαν, πλησίον της Λύδδης, της πατρίδος του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου, θαυματουργούσα εξαισίως.

Κατά δε τους λόγους του Καθηγουμένου της Μονής ταύτης του Φανουήλ, Ευστρατίου, ότε επλησίασεν ο καιρός κατά τον οποίον ο Πανάγαθος Θεός, τη δικαία αυτού οργή ηθέλησε να παραδώση πάσαν την Συρίαν και συν αυτή και την του Φανουήλ Μονήν εις τους Σαρακηνούς προς καταστροφήν, ημέραν τινά όλως αυτομάτως και θαυμασίως και επί παρουσία πάντων των αδελφών της Μονής απεχωρίσθη αιφνιδίως εκ της σανίδος η ζωγραφία της σεβασμίας Εικόνος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ανυψωθείσα δε εκ του τόπου εις τον οποίον ευρίσκετο εκρύβη εις μέρος όλως άγνωστον.

Οι δε αδελφοί, λυπηθέντες και φοβηθέντες εκ του τοιούτου θαύματος, εγονυπέτησαν μετά δακρύων και παρεκάλουν τον Θεόν, εν τω ονόματι του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, να αποκαλύψη εις αυτούς που εκρύβη απ’ αυτών το πρόσωπον του θείου Αθλοφόρου.

Και ο μεν Πανάγαθος Θεός εισήκουσε της δεήσεώς των, ο δε Μεγαλομάρτυς Γεώργιος επαρηγόρησε τον ρηθέντα Καθηγούμενον του Φανουήλ διά της παρουσίας αυτού, ειπών εις αυτούς·
«Μη λυπείσθε δι’ εμέ· εγώ εύρον δι’ εμαυτόν Μονήν εις τον κλήρον της Θεοτόκου εν τω Άθωνι· εάν δε θέλετε, σπεύσατε και σεις εκεί, διότι η οργή του Κυρίου είναι ετοίμη να επιπέση επί της διεφθαρμένης Παλαιστίνης και εφ’ απάσης σχεδόν της οικουμένης διά τας αμαρτίας των Χριστιανών!».

Συναθροίσας τότε ο Καθηγούμενος τους Μοναχούς, ανεκοίνωσεν εις αυτούς τα παρά του Αγίου λεχθέντα. Έπειτα δε προσκαλέσας και τους εγκρίτους της πόλεως Λύδδης και ειπών τα περί της αγίας Εικόνος, παρήγγειλεν εις αυτούς ταύτα· «Εγκατασταθήτε σεις εις την Μονήν και προφυλάξατε αυτήν· ημείς δε απερχόμεθα εις την αγίαν πόλιν Ιερουσαλήμ, ίνα προσκυνήσωμεν τον Άγιον Τάφον του Κυρίου και ας γίνη το θέλημα του Κυρίου».

Ούτω κλαίοντες και οδυρόμενοι ανεχώρησαν και κατήλθον εις Ιόππην, ευρόντες δε πλοίον επεβιβάσθησαν εις αυτό και επί πολλάς ημέρας πλεύσαντες, έφθασαν, Θεού οδηγία εις το ποθούμενον Όρος του Άθω.

Ελθόντες δε εις την Μονήν του Ζωγράφου και εισελθόντες εις τον Ναόν, προς άρρητον αυτών χαράν και μέγαν θαυμασμόν εύρον την εγκαταλείψασαν αυτούς Εικόνα του Αγίου Γεωργίου, υπό θαυμαστής ενεργείας και θείας προνοίας προσκολληθείσαν επί της νέας σανίδος.

Είδον δε τον Άγιον όλως ακατάβλητον και αναλλοίωτον, ως ήτο πρότερον εις την Μονήν του Φανουήλ. Τότε προσέπεσον προ της αγίας Εικόνος, καταβρέχοντες δε το έδαφος διά των δακρύων των έλεγον·
«Διατί τοσαύτην λύπην επροξένησατε εις ημάς, μεταναστεύσας εδώ, ω Μεγαλομάρτυς Γεώργιε;».

Οι δε Μοναχοί της Μονής, ευθύς ως έπαυσαν εκείνοι να κλαίουν, διηρωτώντο τις να ήτο η αιτία της τοσαύτης λύπης των. Διότι δεν είχον εισέτι πληροφορηθή τα παρά του Αγίου πραχθέντα.

Τότε εκείνοι διηγήθησαν εις αυτούς πάντα όσα ενήργησεν εις αυτούς ο Άγιος.

Οι δε τρεις αδελφοί διηγήθησαν προς τους προσελθόντας και όσα ενταύθα ενήργησεν ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος.

Όθεν άπαντες εδόξασαν ολοψύχως τον Κύριον και τον Αυτού θεράποντα Γεώργιον. Τον δε Ηγούμενον της του Φανουήλ πρότερον Μονής Ευστράτιον κατέστησαν Ηγούμενον αυτών.

Συνεχίζεται

 

Απόσπασμα από τον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Απρίλιος, τόμος δ’.