«Η απάντηση σύγχρονου ασκητή στη δικαιολογημένη απορία ενός προσκυνητή για την άφοβη παρορμητικότητα μιας τέτοιας οικιστικής επιλογής (ανάβαση με αλυσίδες στα κελλιά των Καρουλίων):
«Πολλές φορές τρέμουν και τα δικά μας πόδια.
Κάποτε με ρώτησε κάποιος:
—Γιατί πάτερ, οι παλιότεροι έφτιαχναν αλλά κι εσείς τις αετοφωλιές, σε τόσο απόκρημνα σημεία;
Ομολογώ ότι δεν είχα προηγουμένως δεχθή ανάλογη ερώτηση. Σκέφθηκα για λίγο και απάντησα:
―Αν κρίνω από τον εαυτό μου, τα έφτιαχναν και τα φτιάχνουμε κι εμείς στο χείλος του γκρεμού, διότι αυτό μας βοηθά να έχουμε συνεχή τη μνήμη του θανάτου. Αν ζής σ᾿ ένα τόπο ήρεμο, σε μια πεδιάδα, σ’ ένα οροπέδιο δεν έχεις κίνδυνο πρό οφθαλμών συνεχώς, ενώ εδώ έχεις την αίσθηση του παροδικού,τού φευγαλέου κάθε στιγμή… Έτσι πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή! Έρχεται το πρωΐ και αναρρωτιέσαι θα βραδυαστώ;. Για παράδειγμα, οι κεραυνοί όταν εδώ έχη κακοκαιρία στήνουν ξέφρενο χορό!…
Ζώντας σ᾿ ένα τόσο αφιλόξενο μέρος, κάθε ώρα και στιγμή έχεις την αίσθηση ότι φεύγεις, ότι κατρακυλάς κάτω στη θάλασσα! Συνεχώς τριγυρίζει στο νού μου το ψαλμικό: Κατέδυσαν εις βυθόν ώσπερ λίθος(Εξ 15, 5). Πως πετάς στη θάλασσα μία πέτρα και πάει αμέσως στο βυθό; Έτσι νοιώθω! Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να είμαι έτοιμος…» »
ΠΗΓΗ: Σημεία Καιρών