Για τον Τζίμη Πανούση που έφυγε χθες από κοντά μας και την προσωπική γνωριμία που είχε μαζί του, μας μίλησε ο αρχισυντάκτης του ιστολόγιου ΕΝ ΑΝΔΡΩ κ.Διαμαντής Μπασαντής ενώ μας αποκάλυψε πτυχές του χαρακτήρα του που λίγοι γνωρίζουν.
ΦΩΤΟ ΑΡΘΡΟΥ: Πάσχα 2016 στην Πανάχραντο (φωτ. Εν Άνδρω).
Ο Τζίμης ή Τζιμάκος, όπως πολλοί τον αποκαλούσαν, ήταν ένας βαθιά «αιρετικός» και αντισυμβατικός καλλιτέχνης και άνθρωπος που πολλές φορές είχε προκαλέσει κατά το παρελθόν τα λεγόμενα χρηστά ήθη με τις εμφανίσεις του.
Η συνομιλία μας όμως με τον κ.Μπασαντή αποκάλυψε μια πτυχή του Τζίμη που λίγοι ξέρουν και πολλοί λιγότεροι φαντάζονται, καθώς ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης που κατά καιρούς είχε καυτηριάσει τα κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας, της πολιτικής, στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά ακόμη και στον χώρο των κατ’ επάγγελμα πατριωτών, έρχεται σε αντίθεση με το προφίλ του βαθιά προβληματισμένου ατόμου και την σχέση που είχε με την Ιερά Μονή της Παναγίας Παναχράντου στην Άνδρο που ο κ.Πασαντής μαρτυρεί.
Σίγουρα ο Τζιμάκος κατά το παρελθόν είχε διατυπώσει απόψεις που σαφώς ήταν υπερβολικές αλλά τελικά και ποιος από εμάς δεν το έχει κάνει;
Τελικά όμως αυτό που μετράει ο Θεός είναι όπως έχουμε πει πολλές φορές είναι η προαίρεση και ο Τζιμάκος σίγουρα ήταν ένα άτομο που προσπαθούσε με τον δικό του τρόπο και από το δικό του βήμα να φέρει την αλλαγή στην διεφθαρμένη και σάπια μεταπολιτευτική Ελληνική κοινωνία η οποία αποχαυνωμένη από τα καταναλωτικά πρότυπα της Δυτικής κοινωνίας έχει σίγουρα μέλλον δυσοίωνο αν δεν πετάξει από πάνω της την βρωμιά που οι ξένοι κοσμοκράτορες της έχουν φορτώσει.
Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντα και ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του.
Ακολουθεί το άρθρο του δημοσιογράφου κ.Μπασαντή από το ΕΝ ΑΝΔΡΩ
“Τελικά μερικά πράγματα συμβαίνουν γιατί …πρέπει να συμβούν”. Αυτό ήταν το τελικό συμπέρασμα του Τζίμη Πανούση στο μεταπασχαλινό γεύμα στην Πανάχραντο. Με την φράση αυτή εξήγησε την δική του καλλιτεχνική διαδρομή, αλλά και την πορεία του Ευδόκιμου στην καλογερική!
Η συζήτηση του Τζίμη με τον Ευδόκιμο, τον Αέτιο και τον Φιλάρετο τα είχε όλα. Ενατένιση στα ανθρώπινα, μνήμες του Τζιμη και του Αέτιου από την ελληνική ροκ σκηνή της δεκαετίας του ’90 και την έλευση των Iron Maiden στην Ελλάδα (!) και αναμνήσεις από την αντιδικτατορικη δράση της δεκαετίας του ’70 με δύο παλιόφιλους του που τώρα κάνουν πολιτική καριέρα.
Ο Τζίμης είναι ανδριώτης εκ μεταγραφής! Εδώ και πολλά χρόνια έχει σπίτι στις Μένητες. Η Άνδρος είναι ο τόπος που χρόνια τώρα “δραπετεύει” τα καλοκαίρια, το Πάσχα. αλλά και όποτε μπορεί. Πριν 15 χρόνια γνώρισε και αγάπησε το μοναστήρι και τον Ευδόκιμο. Από τότε έγινε τακτικός επισκέπτης του μοναστηριού και φίλος του Ευδόκιμου. Στην πορεία ξαναβρέθηκε με τον Αέτιο και έγινε φίλος με τον Φιλάρετο.
Φυσικά δεν είναι ο πρωτός ούτε ο τελευταίος που έχει αυτή τέτοια προσωπική σχέση με τον Ευδόκιμο. Πολλοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι έχουν ξεχωρίσει την προσωπικότητα του γέροντα. Ίσως γιατί ο Ευδόκιμος έχει κάποια στοιχεία από Μακρυγιάννη: μοναδική αμεσότητα, πηγαία καλοσύνη, έντονη προσωπικότητα και λαϊκή θυμοσοφία. Σπάνια στοιχεία που τον κάνουν ιδιαίτερα αγαπητό.
Οι λεπτομέρειες της συζήτησης κατά την διάρκεια του γεύματος πολλές. Δύσκολο να περιγραφούν. Όπως και οι απότομες στροφές των θεμάτων. Το πιο αξιοσημείωτο όταν ο Τζίμης, κάποια στιγμή, σχολιάσε πως στην Άνδρο είναι πάρα πολλοί καλλιτέχνες με ξεχωριστή καριέρα, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν το νησί. Όμως ποτέ κανείς δεν τους προσέγγισε.
Η χαλαρή συζήτηση πήγαινε προς το τέλος όταν έγινε ένα απροσδόκητο συμβάν. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα της μικρής τραπεζαρίας και μπαίνει μια κυρία με τον σύζυγο της. Χαιρετούν την ομήγυρη γελαστοί. Τους αντιχαιρετούν όλοι και η κυρία ασπάζεται το χέρι του Ευδόκιμου, που είναι στην μια κεφαλή του τραπεζιού.
Μετά γυρίζει πηγαίνει προς Τζίμη, που είναι στην άλλη κεφαλή. Ο Τζίμης δίνει ευγενικά το χέρι του για χαιρετισμό. Όμως η κυρία σκύβει και …το φιλάει! Χαμογελάμε όλοι που πέρασε τον γενειοφόρο Τζίμη για παπά και κάποιος της εξηγεί πως είναι ο κ. Πανούσης!
Ο Τζίμης σχολιάζει: “προσοχή όχι ο υπουργός!” Και συνεχίζει ατάραχος: “δεν πειράζει, κοντεύω να το συνηθίσω! Με τόσους ρόλους παπάδων που έχω παίξει σχεδόν βρίσκω …φυσιολογικο να μου φιλάνε το χέρι! Τώρα ετοιμάζομαι για να παίξω και τον ρόλο ενός μοναχού! Άλλωστε είναι αρκετοί αυτοί που με χαιρετούν στον δρόμο νομίζοντας με παπά!
Δεν τους απογοητεύω: τους αντιχαιρετώ και συνεχίζω! Αν το σκεφτείς η δουλειά που κάνω μοιάζει με του παπά. Μαζεύω από τον κόσμο αυτά που θέλει να πει, αυτά για τα οποία θέλει να ξεσπάσει. Τον “εξομολογώ” δηλαδή. Και μετά του τα ξαναδίνω πίσω για να γελάσει. Βοηθώ να εκτονωθούν. Άρα είμαι εξομολόγος του κοινού μου”!
Γελάμε όλοι με την “εξομολόγηση” του Τζίμη. Και ο Ευδόκιμος κλείνει την κουβέντα:”άμα έχει αγάπη σε ότι κάνει ο άνθρωπος αρκεί. Η αγάπη τον βοηθά να το κάνει καλά”. Κάπως έτσι γελαστά και θυμόσοφα προσπεράσαμε την αμηχανία της κυρίας που πήρε τον Τζίμη για παπά…
Του Διαμαντή Μπασαντή – (copyright – εν Άνδρω)