Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς, τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνιας, που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού, που στέλνει ολόισα στην κόλαση και θα μεταλλάξει και τούτη τη γης σε κόλαση.
Αυτά τα άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε και το δέντρο της λευτεριάς.
Τ’άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, και πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας… (Αυτοί) πάνε να μας αποκόψουν από τον Χριστό και πασχίζουν να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντάδων, που ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους…»
Ο Παπουλάκος έγινε φωνή λαού, συνισταμένη της λαϊκής διαμαρτυρίας και εξεγέρσεως.
Γι’αυτό η Ιερά Σύνοδος προσπαθεί να προλάβει με την εξαπόλυση τριών διαδοχικών εγκυκλίων της (1852) και τον στιγματίζει «ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου»
Αυτά συμβαίνουν όταν η Εκκλησία από «περιέχον» (στα χρόνια της Τουρκοκρατίας) γίνεται «περιεχόμενο», εξάρτημα της Πολιτείας, υπεύθυνο μόνο για τη θρησκευτική ζωή πειθήνιο όργανο του Καίσαρος, που είναι η κεφαλή και ο αρχηγός (!) της, ο κυριάρχης της έστω και ετερόδοξος…
Παπουλάκος