Πολλοί μας κατηγορούν εμάς τους Ορθοδόξους, ότι πολυασχολούμαστε μέ τα ουράνια και παραβλέπουμε τα επίγεια. Τι θα μπορούσαμε να τους πούμε;
-Ερωτά ο Πασκάλ: Εάν λύσω όλα τα προβλήματα, όλα ανεξαιρέτως, οικονομικά, βιολογικά, φυσικά, χημικά, τα πάντα, και δεν λύσω ένα πρόβλημα, το πρόβλημα του θανάτου, η επίλυσις όλων των άλλων προβλημάτων θα με βοηθήση στην αντιμετώπισι του θανάτου;
Όχι. Αντιθέτως.
Εάν λύσω μόνον το πρόβλημα του θανάτου, η άγνοια όλων των άλλων προβλημάτων θα με δυσκολέψη στην αντιμετώπισι του θανάτου; Όχι.
Λοιπόν, τι έχω να κάνω; ρωτάει.
Να λύσω το πρόβλημα του θανάτου. Ασχολήσου, άνθρωπε, να λύσης αυτό το πρόβλημα. Και αν το λύσης, βρήκες το παν.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από την απιστία και από τον θάνατο;
Δέν υπάρχει.
Η κλίμακα σταματάει εκεί πέρα.
Εάν λύσης το πρόβλημα του θανάτου, θα βρής το πάν.
Το πρώτο, λοιπόν, που πρέπει να σκέπτεται ο άνθρωπος, είναι αυτό.
Διότι, όταν όλο τον κόσμο κερδίσουμε, λέει η Εκκλησία, «τότε τω τάφω οικήσωμεν, όπου ομού βασιλείς και πτωχοί». (Νεκρώσιμο κάθισμα του πλ.β’ ήχου του «Ορθρου του Σαββάτου»).
Δεν λέγει κανείς να δείξουμε τελεία αδιαφορία για τα υλικά, αλλ’ η μέριμνα μας γι’ αυτά να είναι δευτερεύουσα. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6,33).