Πρέπει να μας ξαφνιάζουν άραγε όλα όσα ζούμε στις μέρες μας και βλέπουμε στις οθόνες μας;
Καθόλου, άλλωστε ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα…
Η ανθρωπότητα βαδίζει σε μία σκοτεινή οδό από που κανένας δεν μπορεί να δει ή δεν θέλει να δει ούτε το Θεό αλλά ούτε και τον πλησίον του.
Οι μεγάλοι της γης παίζουν στη ρουλέτα του ολέθρου τις τύχες των λαών, υπηρέτες όπως είναι αυτού που τόσο πολύ μισεί τον άνθρωπο.
Και εμείς που βγάλαμε από τη ζωή μας τον Πατέρα μας, έχουμε το θράσος να ρωτάμε και που είναι.
Που είναι ο θεός όταν τα παιδιά σκοτώνονται;
Πού είναι ο θεός όταν τα παιδιά πεθαίνουν;
Πού είναι ο θεός;….
Κάναμε θεό το εγώ μας, θυσιάσαμε τα πάντα στο βωμό της ευμάρειας, μάθαμε να τρώμε σάρκες για να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι μας επάνω από το βούρκο που όλοι βυθιζόμαστε καθημερινά και έχουμε τη διαστροφή να κατηγορούμε και τον θεό για το κατάντημα μας.
Όλοι αναζητούν ένα θεό δημιούργημα.
Ένα θεό υπηρέτη των επιθυμιών τους.
Ένα θεό προσωπικό που θα εξυπηρετεί ότι άρρωστο και νοσηρό βάλαμε μέσα στην καρδιά μας.
Κάποτε ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι είχε γράψει πως “Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται”, βλέπεις όταν το ψέμα γίνεται άποψη, η αδικία ονομάζεται πρόοδος και η αλήθεια περιττεύει.
©orthodoxia.online