Ο παπα-Ξενοφών έλεγε ότι οι παλαιοί ασκητές δεν τον έφθαναν τον γερω-Φανούριο στην άσκηση. Προσευχόταν επί πολλά ημερονύκτια συνέχεια, ακατάπαυστα.
Είχε μεγάλη αντοχή, ώστε ερχόταν από την Δάφνη φορτωμένος με το ντορβά του, χωρίς να πάρη ανάσα, αν και ήταν μικρόσωμος.
Όταν αρρώστησε ο γερω-Μακάριος ο Ρουμάνος που ήταν γείτονάς του, πήγαινε κάθε μέρα ο γερω-Φανούριος και τον βοηθούσε στις ανάγκες του, παρά την ηλικία του.
Ο γερω-Φανούριος με τέτοιους αγώνες υπερφυείς είχε και ανάλογες εμπειρίες και θείες παρακλήσεις. Είδε τον άγιο Θεόφιλο με τον άγιο Βασίλειο*, οι οποίοι τον διωρθώσανε, διότι αμελούσε σε κάτι.
Έλεγε ο γερω-Φανούριος ότι ο άγιος Θεόφιλος φανερώθηκε και στον προκάτοχό του, ο οποίος είχε κουνέλια και ντουφέκια, και τον έδιωξε, επειδή δεν ήθελε να διορθωθή, λέγοντάς του ότι εδώ είναι ασκητήριο.
Κάποιος άλλος πήγε να γκρεμίση τον τοίχο να πάρη το Λείψανο του οσίου Θεοφίλου και ξεπετάχθηκαν φλόγες.
Άλλοτε από τον τοίχο έρρεε μύρο από το λείψανο του οσίου Θεοφίλου.
Σε τέτοιο περιβάλλον αγιασμένο με αγία ζωή ζούσε ο γερω-Φανούριος.
Έλεγε: «Όταν έρχεται εδώ Άγγελος, όλη τη νύχτα είναι πολύ γαλήνια, όταν έλθη δαίμονας βρωμάει ο τόπος».
Είδε κάποτε τους τρεις Ιεράρχες και ρώτησε τον Μέγα Βασίλειο που τον ευλαβείτο ιδιαιτέρως, γιατί στην βάπτιση πήρε το όνομά του και αυτό τον παρακίνησε να πάρη και το Κελλί που ετιμάτο στο όνομά του:
– Πες μου, σε παρακαλώ, χρωστάω πολλά ακόμα;
– Καλά είσαι, του απάντησε ο Άγιος.
Άλλη φορά είδε τον άγιο Βασίλειο και τον άγιο Θεόφιλο και του είπαν να προσπαθή περισσότερο στα πνευματικά.
* Το Κελλί του ήταν αφιερωμένο στον Μέγα Βασίλειο και ο Άγιος Θεόφιλος ο Μυροβλύτης μόνασε εκεί.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση», Άγιον Όρος 2011.