του π. Ηλία Μάκου
Μέσα στην πανδαισία της φύσης και των ήχων της, στην ακριτική Μουργκάνα Θεσπρωτίας, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, εόρτασε στις 1 Μαΐου, η Μονή Αγίου Αθανασίου Bαβουρίου. Και σαν να ακουγόταν στον αέρα: “… Όσοι πιστοί, προσέλθετε… Ευλογημένη η ώρα…”. Τα βήματα οδηγούν σ’ ένα προσκύνημα, κάλεσμα μυστικό στα μύχια της ύπαρξης.
Τελέστηκε θεία λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας στο ανακαινισμένο καθολικό της Μονής, καθώς και αγιασμός, με τους προσκυνητές να απολαμβάνουν κατανυκτικά τη λατρεία, αλλά και την ωραιότητα της ανοιξιάτικης πανδαισίας.
Ήταν εκεί πλήθος πιστών από διάφορες περιοχές της Θεσπρωτίας, καθώς και πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες ( μεταξύ αυτών ο βουλευτής Θεσπρωτίας της Ν.Δ. Βασίλης Γιόγιακας, ο δήμαρχος Φιλιατών Βασίλης Τζίγκος), ο Ελληνοαμερικανός (με καταγωγή τον Λια Φιλιατών) δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Γκατζογιάνης, ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Μόσχος (που δραστηριοποείται δεκαετίες στη Μύκονο, με καταγωγή από το Βαβούρι, στο οποίο βρέθηκε μετά από 39 χρόνια), βιώνοντας μυστηριακές στιγμές, αλλά και συμμετέχοντας στο παραδοσιακό γλέντι.
Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΑΒΟΥΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για το πότε ακριβώς ιδρύθηκε η Μονή του Αγίου Αθανασίου στο Βαβούρι (Μετόχι της Μονής Γηρομερίου). Κάποιες τοπικές μαρτυρίες, που δεν επιβεβαιώνονται με ιστορικά τεκμήρια, ομιλούν περί κτίσης της τον 17ο αι.
Δεν εγκαταβίωσε στη διάρκεια των χρόνων μεγάλη αδελφότητα στο Μοναστήρι, το οποίο, λόγω και της θέσης του, προσέλκυε, κατά καιρούς, κυρίως ησυχαστές.
Στη δεκαετία του 1960 μόνασε εκεί μοναχή, καταγόμενη από το Μαργαρίτι, της οποίας ο τάφος βρίσκεται πίσω από το Ιερό Βήμα και αποτελεί μια μαρτυρία ότι δεν έλειψαν, δεν λείπουν και δεν θα λείψουν οι άγρυπνοι φρουροί της Ορθοδοξίας, που μπροστά στο Χριστό, καταγής, σπαράσσουν και χύνουν τα δάκρυά τους για τη σωτηρία όλου του κόσμου.
Ο ναός της Μονής, που εκτιμάται ότι είναι ο αρχικός, έχει αγιογραφικό διάκοσμο των νεότερων χρόνων, ωστόσο διασώζονται κάποια ίχνη παλαιότερων αγιογραφιών.
Πάντως στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής η Μονή πυρπολήθηκε και υπέστη σοβαρές και εκτεταμένες ζημιές, ωστόσο ανακαινίστηκε τα επόμενα χρόνια με τη φροντίδα και την οικονομική συμβολή των κατοίκων της περιοχής.
Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή, και θα ήταν άδικο να μη τονιστεί, στην ανακαίνιση της Μονής, του συνταξιούχου εδώ και μερικά χρόνια εφημερίου Βαβουρίου, π. Προκοπίου Αλιγιάννη.
Πρόκειται για έναν κληρικό, και δεν το γράφουμε συναισθηματικά, αλλά αποτυπώνοντας τη γνώμη πολλών, που στο πρόσωπό του αντιφεγγίζει το παρθενικό βίωμα της απεριόριστης χαράς, όσα και όποια και αν είναι τα προβλήματα.
Τέτοιοι λειτουργοί του Υψίστου, που μπορεί να μην έχουν πτυχία, αλλά έχουν καρδιά Χριστού, αποσυμπιέζουν και δεν συμπιέζουν ψυχικά φορτώματα και, χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνουν, σε στρέφουν στην πληρότητα της εσχατολογικής βεβαιότητας.
ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Και η Μονή αυτή θυμίζει τους αγώνες του Μεγάλου Αθανασίου, αλλά και όλων των αγίων, για την Ορθοδοξία, που έφεραν πνευματική σπορά.
Και όντως, μέσα από τις μάχες, που έδωσε, είπε όχι ο Μ. Αθανάσιος σ’ ότι βεβηλώνει την πίστη, είπε όχι στους εχθρούς της πίστης, όπως οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ούτε στιγμή ότι ως Χριστιανοί έχουμε χρέος, υπέρτατο μάλιστα, να χρησιμοποιούμε το χριστιανικό “βέτο”, όσος φορές προβάλλει μπροστά μας η άρνηση των αξιών και των αρχών της Ορθοδοξίας.
Είναι γνωστό σε όλους μας ότι υπάρχουν κάποια “ναι”, για τα οποία κανείς, όταν τα προφέρει, αισθάνεται σ’ όλη του τη ζωή μετανιωμένος για την αδυναμία, που έδειξε.
Αντίθετα σ’ όλη του τη ζωή, με δικαιολογημένη υπερηφάνεια θα ενθυμείται και θα αφηγείται τα ευλογημένα “όχι” σε ό,τι κακό.
Ο Μ. Αθανάσιος μας διδάσκει ότι ο Χριστιανός οφείλει να είναι πάντοτε έτοιμος, με ψυχικό οπλισμό, ώστε να χρησιμοποιεί κατάλληλα και επίκαιρα, τόσο το ναι, όταν πρόκειται για κάποιο καλό, που συμφέρει σ’ εκείνον και στο σύνολο. Όσο και το όχι, όταν απ’ αυτό εξαρτάται η σωτηρία.
