Εἶπε γέροντας:
Πιστέψτε με, τέκνα μου· τίποτα ἄλλο δὲν ταράσσει καὶ διαγείρει καὶ παροξύνει και τραυματίζει καὶ καταστρέφει καὶ στεναχωρεῖ καὶ φέρνει ἐναντίον μας τοὺς δαίμονες καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἀρχέκακο Σατανᾶ, ὅσο ἡ διαρκής μελέτη ἐκ μέρους μας τῶν Ψαλμῶν. Ολη βέβαια ἡ ἁγία Γραφὴ εἶναι ὠφέλιμη καὶ στεναχωρεῖ ὄχι καὶ λίγο τοὺς δαίμονες· ἀλλὰ δὲν τοὺς λυπεῖ τόσο, ὅσο τὸ ψαλτήρι.
Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς στὴν περίπτωση τῶν δημοτῶν, ἂν τὸ ἕνα μέρος ἀπὸ αὐτοὺς ἐπευφημεῖ τὸν βασιλιά, τὸ ἄλλο μέρος δὲν λυπᾶται οὔτε καὶ κινεῖται ἐναντίον τους, ὅταν ὅμως ἐκτραποῦν σὲ ὕβρεις, τότε ξεσηκώνονται ἐναντίον τους, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες δὲν λυποῦνται οὔτε ταράσσονται τόσο μὲ τὴν ἄλλη Γραφή, ὅσο μὲ τοὺς Ψαλμούς.
Γιατὶ μελετώντας τοὺς Ψαλμοὺς εὐχόμαστε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ καταριέμαστε τοὺς δαίμονες.
Από το βιβλίο: Πνευματικός Λειμών, Ιωάννου Μόσχου από την σειρά – ΕΠΕ Φιλοκαλία, σελ. 301