Ταξιδιώτες, όλοι της ζωής, καλούμεθα τούς χρόνους καί τούς καιρούς τῆς ζωῆς μας νά τούς ζοῦμε μέ τήν προοπτική τοῦ τελικοῦ προορισμοῦ τοῦ ταξιδίου μας. Καί ὁ προορισμός τοῦ ταξιδίου τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τήν χαρά τῆς ἀτελεύτητης κοινωνίας μέσα στήν ἀνοιχτή ἀγκαλιά Του, ὅπου δέν ὑπάρχει πόνος, λύπη ἤ στεναγμός, ἀλλά ζωή φωτεινή, αἰώνια καί ἀτελεύτητη.
Ἡ ὄμορφη, κατανυκτική καί ἰδιαιτέρου κάλλους περίοδος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πού ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας, προσφέρεται γιά ὅλους μας ὡς «καιρός», «ευκαιρία» ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ ταξιδίου τῆς ζωῆς μας. Πορεία πρός τά ἔσχατα, τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς μας καί τόν τελικό προορισμό τοῦ ταξιδίου μας. Ευκαιρία νά ἀνοίξουμε διάπλατα τήν ψυχή μας γιά νά ἔρθεῖ ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ. Νά μεταμορφωθεῖ ἡ ζωή μας, νά γευθεῖ κάτι ἀπὸ τήν ἀλήθεια καί τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Νά ξυπνήσει ἡ ψυχή μας, νά βγούμε ἀπὸ τήν σκλαβιά τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις», ἡ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας.
Τόν τρόπο τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τίς ἁλυσίδες αὐτές τῆς σκλαβιάς τόν δείχνει ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ὁποῖος μάς παραγγέλλει: «Ὅταν ὁ κῆπος τῆς ψυχῆς σου εἶναι γεμάτος ἀγκάθια (πάθη), μήν προσπαθεῖς νά τά ξεριζώσεις καί βρίσκεσαι διαρκῶς τραυματισμένος καί μολυσμένος ἀπὸ τήν ἀσχολία σου μαζὶ τους. Δώσε ὅλη τήν δύναμή σου στά λουλούδια τῆς ψυχῆς σου, πότισέ τα, καί τότε τ’ ἀγκάθια θά ξεραθοῦν μόνα τους. Καί τό καλύτερο λουλούδι εἶναι ἡ ἀγάπη σου στόν Χριστό. Ἄν ποτίσεις αὐτήν καί ἀναπτυχθεῖ, ὅλα τ’ ἀγκάθια μαραίνονται. Τό ουσιαστικότερο εἶναι νά φύγεις ἀπ’ τόν τύπο καί νά πηγαίνεις στήν ουσία. Ὅ,τι γίνεται, νά γίνεται ἀπὸ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού συνδυάζεται μέ τήν προσευχή καί μέ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου, κάνει ἅγιο τόν ἄνθρωπο, τόν ειρηνεύει, διότι ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός.
Μήν ἀγωνιάς, οὔτε νά προσπαθεῖς νά κόψεις ἤ νά διορθώσεις τό ἐλάττωμα τοῦ ἄλλου. Ἀγάπησέ τόν μέ τό ἐλάττωμά του. Ὁ Κύριος θά φροντίσει γι’ αὐτό. Μήν προσπαθεῖτε μέ ἀνθρώπινους τρόπους νά διορθώσετε κακές καταστάσεις. Δέν ἔρχεται κανένα καλό αποτέλεσμα. Μόνο μέ τήν προσευχή θά φέρετε αποτέλεσμα. Νά ἐπικαλεῖσθε τήν θεία Χάρη γιά ὅλους. Νά πάει ἡ θεία Χάρις μέσα στήν ψυχή τους καί νά τούς αλλοιώσει. Αὐτό θά πεί χριστιανός», καταλήγει. Ἐάν θέλουμε οἱ θόρυβοι καί οἱ αναστατώσεις τῆς ζωῆς, πού συνήθως γεμίζουν τίς μέρες, ἀκόμα καί τίς νύχτες μας, νά μήν μάς ἐξουσιάζουν, νά μήν μάς καταδυναστεύουν· ἐάν ἐπιθυμοῦμε νά ἐλευθερωθούμε ἀπὸ τά ἄγχη καί τίς ἀγωνίες μας, πού μοιάζει νά ἔχουν γίνει δεύτερη φύση μας· ἐάν θέλουμε νά ἀρχίσουμε νά νιώθουμε ἐλεύθεροι, ἀνάλαφροι, ἀληθινά ευτυχισμένοι καί χαρούμενοι, τότε χρειάζεται νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἀληθινή ευτυχία ἔρχεται ἀπὸ τήν ψυχή μας πού, ὅπως λέει καί ὁ Ντοστογιέφσκυ, «ἀγγίζει ἕναν ἄλλο κόσμο».
Πρόκειται γιά τόν κόσμο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά ὅπου, στήν κατάσταση αὐτή, ὁ άνθρωπος βιώνει μία ἐσωτερική ὀμορφιά. Βιώνει τήν ἀληθινή ἐλευθερία, καθώς ἀποκτά εμπειρία τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ανάλαφρος καί ειρηνικός, φωτίζεται τό είναι του, ὅπως φωτίζει τίς βουνοκορφές ἡ πρωινή ηλιαχτίδα, ἐνώ ακόμα στήν κοιλάδα εἶναι σκοτάδι. Βιώνει, δηλαδή, τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί συνειδητοποιεῖ τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς. Ποιό; Ὅτι γεννήθηκε ὄχι γιά νά πεθάνει, αλλά πεθαίνει γιά νά ζήσει. Μέσα, λοιπόν, ἀπὸ αυτήν τήν προοπτική, τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας, μάς καλεί ἡ Ἐκκλησία νά πορευτούμε, νά ταξιδέψουμε, νά ζήσουμε καί νά χαρούμε τό όμορφο αυτό, πνευματικό ταξίδι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Στή λαγνεία τῶν πάσης φύσεως εξαρτήσεων καί ακόρεστων επιθυμιών μας, αντιπροτείνει τόν κατευνασμό τῶν παθῶν καί τήν ισορρόπηση τῶν αντιθέσεων· στήν αλαζονεία τῆς επίδειξης καί προβολής τοῦ ἐγώ μας, αντιτάσσει τήν καλλιέργεια καί άσκηση τῆς περισυλλογής, τῆς αυτοκριτικής καί τῆς αυτομεμψίας· στόν κορεσμό τῆς υπερβολής καί τῆς υπερκατανάλωσης, προβάλλει τήν άσκηση, τήν νηστεία, τήν εγκράτεια καί τήν λιτότητα· στόν ναρκισισμό αυτοπροβολής τῶν δήθεν καλῶν μας έργων, υψώνει τήν ταπείνωση καί τήν μετάνοια· στήν ακατάσχετη, τέλος, πολυλογία καί περιέργειά μας, παραβάλλει τήν σιωπή καί τήν προσευχή.
Ἐλάτε νά αγωνιστούμε, όλοι μαζί αδελφοί, «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν», αυτήν τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιά νά γευθούμε, φτάνοντας στό τέλος τοῦ προορισμοῦ τοῦ ταξιδίου μας αυτού, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τό Πάσχα, δηλαδή τή νέκρωση τοῦ θανάτου, τήν καθαίρεση τοῦ Ἅδου καί τήν ἀρχή τῆς αἰωνίου βιωτής, ὅπως θά ψάλουμε τό βράδυ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, μή λησμονώντας τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μας: «ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ» (Λουκ. 7,47), πού σημαίνει: «ἐκεῖνος πού νομίζει ὅτι χρωστάει λίγο, λίγο ἀγαπά». Νικηφόροι, καρποφορούμενοι παρά Θεοῦ οι πνευματικοί αγώνες πάντων ἡμῶν.
Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος