Η νήψη καθαρίζει τη συνείδηση και την κάνει να φέγγει από μακριά.
Η καθαρισμένη συνείδηση, που είναι σαν ένα φως σκεπασμένο που αμέσως ξεσκεπάστηκε και έλαμψε, διώχνει τα μεγάλα σκοτάδια.
Όταν φύγει το σκοτάδι, η συνείδηση με γνήσια και συνεχή νήψη πάλι μας δείχνει αυτά που μας ξέφευγαν. Και με τον νου και τη νήψη μάς διδάσκει καλά την αόρατη πάλη και τη λογική μάχη και πως πρέπει ο νους να ρίχνει λόγχες στη μονομαχία με το κακό και να χτυπάει εύστοχα, έχοντας για ακόντια τους λογισμούς, να μη χτυπιέται όμως ο ίδιος από ακόντια, αφού θα κρύβεται πίσω από τον Χριστό, επειδή επιθυμεί το φως κι όχι το βλαβερό σκοτάδι. Όποιος γεύτηκε αυτό το φως κατάλαβε τι λέω.
Η γεύση αυτού του φωτός κάνει την ψυχή να πεθαίνει από πείνα και ενώ τρέφεται δεν χορταίνει ποτέ, αλλ’ όσο τρώει τόσο περισσότερο πεινάει.
Αυτό το φως θέλγει τον νου, όπως ο ήλιος τα μάτια, αυτό είναι ανερμήνευτο, δεν ερμηνεύεται με τα λόγια, αλλά με την πείρα που αποκτά αυτός που το νιώθει, ή για να μιλήσω πιο σωστά, αυτός που χτυπήθηκε απ’ αυτό.
Αυτό λοιπόν το φως με προστάζει να σιωπήσω, αν και ο νους μου επιθυμεί να απολαύσει τα λόγια που λένε γι’ αυτό «Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίο κανείς δεν θα δει τον Κύριο» (Εβρ. 12, 14), για να αποκτήσετε αγάπη και αγνεία, γιατί αυτές είναι η ειρήνη και ο αγιασμός.
Το Γεροντικόν του Σινά. (Δημητρίου Γ. Τσάμη).
Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα «Λυδία», έκδοση 3η, επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 2000.