Έλεγε ένας γέροντας: Βλέπω τήν νεολαία σήμερα που κάνει τόσες αταξίες γιά νά απολαύσει ηδονές, ενώ στην πνευματική ζωή θα απολάμβανε Θείες ηδονές σέ μεγαλύτερο βαθμό.
Θα έλεγε κανείς «μα καλά, μου λες για τον Παράδεισο κ.λ.π., δεν ξέρουμε αν είναι ή δεν είναι».
Μα σε αυτή την ζωή μπορεί να ζεί κανείς ένα μέρος τής χαράς του Παραδείσου σε μεγάλο βαθμό.
Όχι ένα λεπτό, δέκα λεπτά, δέκα ημέρες και ένα χρόνο, μα συνέχεια από εδώ να ζει μια αγαλλίαση και να διερωτάται πολλές φορές αν υπάρχει κάτι καλύτερο στον Παράδεισο από αυτό το οποίο ζει εδώ.
Σήμερα νομίζει ή νεολαία ότι απολαμβάνει κάτι.
Μοιάζει πολύ με τα παιδιά τής πείνας που βρίσκανε αυτά πού πετούσανε οι στρατιώτες τής κατοχής και τα γλείφανε και νόμιζαν ότι απολάμβαναν κάτι, ενώ ήταν σάπιο.