Πέρυσι το καλοκαίρι πήγαινα με δυό Σιμωνοπετρίτες μοναχούς να προσκυνήσω στην κορυφή του Άθωνα (2033 μέτρα), κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως. Η ανάβαση άρχισε από την θάλασσα των Κατουνακίων, από όπου μας απεβίβασε το «μοτόρ». Τα νερά κρυστάλλινα. Ήταν απομεσήμερο Αυγουστιάτικο (5/18-8-1980).
Ζήτησα ευλογία από τον μεγαλύτερο μοναχό να πλύνω τα πόδια μου στην κρυσταλλένια θάλασσα των Κατουνακίων, ύστερα από ταξίδι 24 ωρών, πράγμα που το ζητούσε το σώμα μου. Έλαβα πλούσια την ευλογία. Αξέχαστη η ευχαρίστηση εκείνη.
Μόλις βγήκα από την θάλασσα μου προσφέρει ο ίδιος μοναχός ένα κάτασπρο και ολοκάθαρο χειρομάνδηλο τυλιγμένο στα τέσσερα για να σκουπίσω τα… πόδια μου!
Έμεινα εκστατικός!
– Τί λέτε πάτερ, αδύνατον.
– Και πού να ξέρατε, μου λέει, από πού είναι.
– Από πού;
– Από το τάδε σεβαστό πρόσωπο, που μου το έδωσε για ευλογία.
Πω, πω, Θεέ μου, τι προσφορά είναι αυτή! Έμεινα ενεός. Η άρνησή μου, ακόμη μεγαλύτερη. Εξυπηρετήθηκα μόνος μου. Μου προσέφερε ό,τι πολυτιμότερο είχε για μια ευτελή μου ανάγκη!
(Μαρτυρία προσκυνητού Ι.Π.)
Από το περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 6 (1981), σελ. 79.
Κοινωνία Ορθοδοξίας