Πρώτον, οι άπιστοι και οι αδιάφοροι. Εφόσον δεν πιστεύουν τον Θεό, επόμενο είναι και να μην τον αγαπούν. Και, άρα, δεν θα σωθούν. Ούτε είναι φυσικό και επόμενο να μην εκτελούν τον προορισμό που έχουν στη ζωή.
Ζουν οι δυστυχείς, χωρίς κανέναν σκοπό. Είναι αξιοθρήνητοι. Αυτούς πράγματι να τους κλαίμε από τώρα. Αλλά άπιστοι είναι ελάχιστοι στην πραγματικότητα. Άλλοι είναι οι λόγοι που τους κάνουν να κάνουν τους άπιστους. Είναι η αμαρτία και, κυρίως, η υπερηφάνεια και η ανηθικότης. Αυτά τους κάνουν να μην πιστεύουν στον Θεό.
Ένας συγγραφέας έλεγε σε κάποιον κληρικό: «Εγώ είμαι άθεος». «Όχι», του απαντά ο κληρικός. «Δεν είσαι άθεος». «Μα, είμαι, δεν πιστεύω». «Άθεος δεν είσαι, αμαρτωλός είσαι», του είπε. «Έχεις δίκιο», του απήντησε. «Με έπιασες». Και πράγματι αυτό ήταν. Και συζήτησε κατόπιν αν εγνώριζε ότι έπρεπε να εξομολογηθεί και να αφήσει την άσωτη ζωή, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε για πάντοτε γνώμη. «Τι θα πει ο κόσμος», έλεγε, «όταν μάθει ότι εγώ εξομολογήθηκα και άλλαξα ζωή;». Έπειτα από λίγο απέθανε ο δυστυχής από ασθένεια της ανηθικότητος και δυστυχώς ανεξομολόγητος. Θάνατος αμαρτωλών, πονηρός.
Ο εγωισμός, λοιπόν, και η ανηθικότης είναι δύο λόγοι που κάνουν πολλούς ανθρώπους να κάνουν τους άπιστους. Περισσότερο, όμως, είναι οι αδιάφοροι άνθρωποι. Δεν σκέφτηκαν αυτοί ποτέ σοβαρά για το μέγιστο αυτό ζήτημα του προορισμού. Δεν σκέφτηκαν γιατί ζούνε, πράγμα που τους ενδιαφέρει άμεσα.
Για όλα τα άλλα ζητήματα ίσως ενδιαφέρονται – και με πάθος μάλιστα. Για το ποδόσφαιρο, για τον κινηματογράφο, για την πολιτική, για το τι κάνει, τι τρώει και τι φοράει ο γείτονας. Μόνον, δυστυχώς μόνον, για τον σκοπό που ζουν, για τον προορισμό της ζωής αδιαφορούν. Δεν υπάρχει, δε, χειρότερο από την αδιαφορία αυτή, από την αμέλεια αυτή, από την ακηδία αυτή, όπως την ονομάζουν οι πατέρες.
Για αυτό η Εκκλησία την ακηδία, την αμέλεια, την κατέταξε πρώτη στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και δικαίως. Ο αδιάφορος άνθρωπος δεν φροντίζει να αγαπήσει τον Θεό και να εκτελέσει τον προορισμό του. Πώς τότε θα σωθεί ο άνθρωπος αυτός;
Δεύτερον, και οι φιλάργυροι που αγαπούν το χρήμα δεν αγαπούν τον Θεό. Το χρήμα το έχουν για θεό τους. Σε αυτό πιστεύουν, σε αυτό ελπίζουν και όχι στον Θεό. Στον παντοδύναμο παρά, εκεί είναι η βάσις. Ας λέει ο Κύριος «ζητείτε πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσετε υμίν». Αυτοί ζητούν να αποκτήσουν χρήμα και πλούτη πολλά. Ας λένε τάχα ότι πιστεύουν στον Θεό. Πραγματικά δεν πιστεύουν. Είναι ειδωλολάτρες.
Πηγή: ikivotos.gr