Άλλο πράγμα είναι η καταλαλιά, άλλο η κατάκριση και άλλο η εξουθένωση.
Καταλαλιά είναι, το να διαδίδεις με λόγια τις αμαρτίες και τα σφάλματα του πλησίον π.χ. ο τάδε είπε ψέματα, οργίστηκε ή πόρνευσε κ.ά.
Λέγοντας όλα αυτά, ήδη κανείς καταλαλεί, αφού συζητάει με εμπάθεια το αμάρτημα κάποιου.
Κατάκριση είναι, το να κατηγορήσει κανείς τον ίδιο τον άνθρωπο, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, είναι οργίλος, είναι πόρνος.
Γιατί έτσι κατέκρινε, την ίδια τη διάθεση της ψυχής του και έβγαλε συμπέρασμα για όλη του τη ζωή, λέγοντας ότι είναι τέτοια η ζωή του, τέτοιος είναι αυτός και σαν τέτοιο τον κατέκρινε.
Και αυτό είναι πολύ μεγάλη αμαρτία, μεγαλύτερη από την καταλαλιά.
Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος και να βγάλει συμπέρασμα, για όλη του τη ζωή.
Εξουθένωση είναι όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, σαν να τον αποστρέφεται και τον σιχαίνεται σαν κάτι αηδιαστικό.
Αυτό είναι ακόμα χειρότερο και πολύ πιο καταστρεπτικό από την κατάκριση.
Αββάς Δωρόθεος