Πόσο φορές είπαμε ή ακούσαμε την λέξη «σ΄ αγαπώ» ; Πόσες φορές μας έδωσαν ή δώσαμε όρκους αγάπης; Κι όμως χορτάσαμε από φιλιά προδοσίας.
Και τούτο διότι η αγάπη δεν είναι απλά ένας φτηνός συναισθηματισμός, αλλά μια πράξη θυσίας.
Δεν υπάρχει αγάπη εκεί που δεν υπάρχει σταυρός.
Ο Θεός δεν μιλάει απλά για αγάπη, αλλά πεθαίνει από αγάπη. Ο Σταυρός είναι το σύμβολο της αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για ολάκερη την κτίση. Μιας αγάπης που θυσιάζεται για να ζήσει ο άλλος. Που κενώνεται και αδειάζει για να χωρέσει ο άλλος.
Όλοι εγκατέλειψαν τον Χριστό, όταν τον είδαν γυμνό, αδύναμο και νεκρό επι του σταυρού; Σκέφτηκαν, «αυτό ήταν, πάει τελείωσαν όλα…».
Όμως ο Θεός δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε τελειώσει το έργο Του. Είχε κι άλλα επεισόδια. Πίσω από το σκηνικό του Γολγοθά ακολουθούσε η ανάσταση. Πίσω από την θλίψη η χαρά, το φως, πίσω από το φαινομενικό τέλος μια νέα αρχή.
Αυτή είναι η πίστη στον Θεό, να πιστέψεις ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Να εμπιστευθείς το σχέδιο Του. Να μην χαθείς μέσα τις δικές σου ερμηνείες, και να πιστέψεις ότι πίσω από την δοκιμασία σου, τον σταυρό που σηκώνεις, ξημερώνει η ανάσταση. Γιατί θα ξημερώσει.
π. Λίβυος