Ο Θεός δείχνει στον άνθρωπο, το κορυφαίο δημιούργημά Του, το δρόμο της σωτηρίας του ανθρώπου, το δρόμο που Εκείνος χάραξε, με την Αγάπη και τη θυσία Του στο Σταυρό.
Οι άνθρωποι, ωστόσο, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, περιφρονούν τον Θεό και τα προστάγματά Του, και με εκούσια, αυτόγνωμη και αλαζονική επιλογή επιλέγουν το δικό τους δρόμο της τυραννίας των παθών, τον αδιέξοδο, δηλαδή, δρόμο, και πορεύονται σ’ απέραντους τόπους άγονους, άξενους και σκοτεινούς, σπαρμένους με τις λύπες και τις οδύνες τους, κι όλος ο κόσμος γίνεται απέραντος καημός κι απλώνεται κυρίαρχη η λύσσα της κακίας, και η λατρεία στα είδωλα και τους ψευτοθεούς, κατάσταση αφόρητη, χάος πραγματικό.
Κι όμως, οι λίγοι που κατόρθωσαν ασκλάβωτοι να βγουν απ’ των παθών το βάραθρο στο φως αστροφεγγιάς, και με το νου τους φωτεινό και καθαρή καρδιά την Άγια θύρα κρούσανε, και λόγο γλυκό ακούσανε να τους λέει:
«Για σας θα αφήνω διάπλατα ανοιχτή τη θύρα της ζωής, γιατί ακέραιη κρατήσατε κι εκούσια δεχτήκατε τη λύπη την ωφέλιμη, της σάρκας την οδύνη, για χάρη της αρετής, κι αδούλωτη κρατήσατε τη δόξα της ψυχής. Και με τη φλόγα που έκαιγε στην καρδιά σας ανάβατε της πίστης το λυχνάρι.
Όλοι εσείς να έρχεσθε κοντά μου, να κρούετε την πόρτα μου κι εγώ θα την ανοίγω, να μου ζητάτε το καλό κι εγώ θα σας το δίνω. Αντίδωρο θα παίρνετε εσείς, που δεν λυγίσατε στο χώμα και το βούρκο, ως βλέπατε της πλάνης σας τα όνειρα να πέφτουν και να χάνονται στου βάλτου τα νερά.»
Ο μοναδικός, λοιπόν, τρόπος για να βγούμε από τη δυστυχία και τα σκοτάδια της ζωής μας είναι η εντρύφησή μας στην Αλήθεια του Θεού, και όχι στα ψέματα ανθρώπων, γιατί, μόνο στην Αλήθεια του Θεού μπορεί να στηριχθεί μια σωστή και ομόγνωμη κανονικότητα ανθρώπινου βίου και λόγου, μία κοινωνική συμπεριφορά γνήσιας αλληλοκατανόησης και δικαιοσύνης αδιάβλητου σεβασμού και αξίας, που είναι εφικτή μόνο με την προϋπόθεση της συνέπειας του λόγου και του βίου μας.
Συνέπεια, την οποία οφείλουμε να επιδιώκουμε για τον εαυτό μας, και να απαιτούμε από εκείνους που θέλουν να μας κυβερνούν και να ρυθμίζουν τη ζωή και την πορεία μας σε τούτον τον κόσμο.
Βίος και λόγος
Ο βίος χωρίς το λόγο ωφελεί
με τη σιωπή του λόγου,
γιατ’ είναι σπόρος που ‘πεσε
στην άκρη κάποιου λόγγου.
…
Δε κιότεψε, αλλά πάσχισε
εκεί να μεγαλώσει
στους θάμνους και ξερολιθιές
τις ρίζες του ν’ απλώσει.
…
Να γίνει μοσχολούλουδο
άρωμα να σκορπίζει
ανάσα και ζωή.
…
Ο λόγος χωρίς το βίο
κι αν είναι βροντερός
βουβός πάντα θα μένει
σε μια ψυχή που ‘ναι νεκρή
στα πάθη της δεμένη.
…
Ψεύτικος λόγος θα ‘ναι αυτός
σαν τ’ Απριλιού το χιόνι,
όταν το φως το εωθινό
έρχεται και το λιώνει.
…
Αν, όμως, λόγος και ζωή
με σύνεση και αρετή διαβαίνουν
την πεθαμένη την ψυχή
μπορούν να ανασταίνουν.
…
Και να τη φέρνουνε ψηλά
στων ουρανών τα πλάτη
στο ύψος της ταπείνωσης
απ’ της αλαζονείας τα βάθη,
κι από την αλλοτρίωση
στη γνώση και σοφία
σε μια ζωή ευφρόσυνη
αδούλωτη στην κακία.
Αναστάσιος Γ. Λέκκας
συν. Δικηγόρος