Και κάποια στιγμή, ἔνιωσα μέσα μου μία ἀπίθανη ἐλευθερία.
Ἔνιωσα ὅτι δὲν ἔχω ἐχθρούς, ὅτι καὶ αὐτοὶ ποὺ μὲ πολεμοῦσαν ἦταν ἁπλὰ ἄρρωστοι ἄνθρωποι, ὅπως κι ἐγώ.
Ἔνιωσα ὅτι μπορῶ νὰ σ’ ἀγαπῶ κι ὅταν δὲν μ’ ἀγαπᾶς, μπορῶ νὰ σὲ σέβομαι κι ὅταν δὲν μὲ σέβεσαι, μπορῶ νὰ σ’ ἐκτιμῶ κι ὅταν δὲν μ’ ἐκτιμᾶς.
Καὶ τότε εἶμαι ἐλεύθερος, τότε χορεύω στὸν δικό μου τὸν ρυθμὸ καὶ ὄχι στὸν δικό σου, γι’ αὐτὸ καὶ εἶμαι ἐλεύθερος.
Καὶ τὸ ἔνιωσα αὐτό, πρῶτον σὰν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ δεύτερον σὰν ἀποκάλυψη τοῦ τί κρύβεται πίσω ἀπὸ τὶς ἐντολές Του.
Κρύβεται ἡ ἐλευθερία, κρύβεται ἡ εὐλογία, κρύβεται ἡ χαρά.
+ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
Δὲν ἔχουμε ἄλλο δρόμο ἀπὸ τὴν ἀγάπη, σ. 134-5, ἐκδ. ΕΝ ΠΛῼ