Θυμάμαι από παλιά μια ιστορία από τη νιότη μου. Ένας πολύ αξιόλογος κήρυκας προσκλήθηκε να δώσει ένα μάθημα στα παιδιά του κατηχητικού σχολείου. Μίλησε υπέροχα.
Εμείς, οι νέοι αρχηγοί, στηριζόμασταν στον τοίχο, ακούγοντας με θαυμασμό τα όσα είπε.
Αλλά όταν τελείωσε η ομιλία, ο Καθηγητής Ζάντερ κάλεσε ένα μικρό αγόρι επτά χρονών και του είπε, «Λοιπόν, πως ήταν;»
Και το μικρό αγόρι είπε, «Ω, ήταν διασκεδαστική· αλλά τι κρίμα που ο Πατέρας δεν πιστεύει ο,τι λέει.»
Δεν ήταν αλήθεια.
Αλλά η απάντηση των παιδιών προήλθε από το γεγονός ότι αυτός ο ιεροκήρυκας συνήθιζε να μιλάει σε ενήλικες μ’ ένα πνευματικό επίπεδο.
Δεν έβαζε την καρδιά του σε όσα έλεγε, επιχειρηματολογούσε, και δεν είχε αγγίξει τα παιδιά. Και τα παιδιά νόμισαν ότι δεν εννοούσε τα όσα είπε, επειδή ο,τι είπε δεν σήμαινε γι’ αυτά κάτι.
Δεν συμβαίνει το ίδιο και μ’ εμάς όταν μιλάμε για την πίστη μας;
Για την αιώνια ζωή;
Για την Ορθοδοξία;
Μπορούν οι άνθρωποι να μας κοιτάζουν και να λένε:
«Ναί, είναι αλήθεια, επειδή μπορώ να δω ότι δεν είναι πλέον άγαλμα, ένα κομμάτι ξύλο, ένα κομμάτι πέτρα.
Είναι ζωντανός, ζει μέσα του την αιώνια ζωή.» Και αυτό είναι πρόκληση για μας.
Το ερώτημα που πρέπει όλοι να θέσουμε στον εαυτό μας
Πρέπει να μάθουμε όλοι να θέτουμε ερωτήματα για τον εαυτό μας σ’ εμάς τους ίδιους, και να ρωτάμε:
Γνωρίζω ότι ο Χριστός αναστήθηκε;
Όχι απ’ αυτά που ακούμε, όχι από βιβλία, όχι από άλλους, αλλά από μια εσωτερική εμπειρία.
Ζω μέσα μου την αιωνιότητα, ή όχι;
Εάν ναι, τότε οι λόγοι μου θα είναι λόγοι ζωής και δύναμης.
Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh