Πολλοί στην Αθήνα αρέσκονται να βάζουν το κεφάλι στην άμμο σε ό,τι αφορά τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά πλέον είναι υποχρεωμένοι να ομολογήσουν ότι η Άγκυρα όχι απλώς συνεχίζει την επιθετικότητά της, αλλά έχει “ανεβεί πίστα”.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η εξόφθαλμη κλιμάκωση συνιστά προετοιμασία του εδάφους για να επιχειρήσει ο Ερντογάν στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό, ή πρόκειται απλώς για προεκλογικού τύπου πολεμική ρητορική.
Αν και κανείς δεν μπορεί να είναι κατηγορηματικός, εδώ και πολύ καιρό έχω διατυπώσει την εκτίμηση ότι όλες αυτές οι μονομερείς επεκτατικές πρωτοβουλίες της Άγκυρας φέρνουν πιο κοντά έναν τουρκικό στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό.
Και βεβαίως η ανάγκη του Ερντογάν για μία “εύκολη νίκη” εν όψει των ζωτικών γι’ αυτόν προεδρικών εκλογών του Ιουνίου 2023 τον φέρνουν ακόμα πιο κοντά.
Οι επιστολές του μόνιμου αντιπροσώπου της Τουρκίας στον ΟΗΕ, οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου, οι πανομοιότυπες δηλώσεις των κορυφαίων υπουργών του, το πολεμικό κλίμα στα τουρκικά ΜΜΕ και η δεύτερη συμφωνία Άγκυρας-Τρίπολης δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ο τουρκικός επεκτατισμός έχει πραγματοποιήσει ποιοτικό άλμα.
Υπενθυμίζουμε ότι πριν προστεθούν στο καλάθι των τουρκικών διεκδικήσεων και τα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (δεν αναγνωρίζει η Άγκυρα την ελληνική κυριαρχία εάν δεν αποστρατιωτικοποιηθούν) οι Τούρκοι είχαν εμπράκτως (με τις έρευνες του Oruc Reis) αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην ελληνική ΑΟΖ στη θαλάσσια περιοχή νότια και ανατολικά του ελληνικού τόξου Καστελλόριζο-Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη.
Και πριν από αυτές τις προκλήσεις είχε προηγηθεί η υβριδική επίθεση στον Έβρο και το πρώτο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Κι αν πάμε πιο πίσω είχε εγείρει διεκδικήσεις για νησίδες και βραχονησίδες με τη θεωρία περί “γκρίζων ζωνών”.