Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς.
Άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες, επαγγελματίες δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο και στην Εκκλησία ο καθένας λέει ότι του κατέβει για να διεκδικήσει κάποιο μετάλλιο στο πάνθεο των likes και της ιστορίας.
Ήρθε ο πειρασμός, ήρθε ο διάβολος και αντί να μας βρει μία γροθιά μας βρήκε ακρωτηριασμένα μέλη.
Τελικά αυτή η περίοδος είναι μια γερή σφαλιάρα … Μια σφαλιάρα που μας λέει : “Σύνελθε”, “ξύπνα επιτέλους!”, “Άσε τον χρυσό και δες τον Χριστό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό σου!”. Μήπως τελικά αυτή την περίοδο για όσους κάνουν υπομονή, προσευχή, υπακοή και άσκηση ο Κύριος υφαίνει τον δρόμο της Βασιλείας;
Να θυμήσω ότι ο πραγματικά Ορθόδοξος Χριστιανός βλέπει μυρμήγκι να τραυματίζεται και κομματιάζεται η καρδιά του.
Λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό και είμαστε Ορθόδοξοι αλλά τελικά πιστεύουμε σε ένα είδωλο του Κυρίου και όχι σε αυτόν τον ζώντα και αναστάντα Θεό. Μιλάμε και τσακωνόμαστε σαν τα κοκκόρια σαν να είμαστε το κέντρο του Κόσμου και τον Θεό τον έχουμε στην άκρη. Μας αρέσουν τα βολέματα, και οι ευκολίες. Τρέχουμε να πιστέψουμε σε ψεύτικες ειδήσεις με λαδωμένες πόρτες και παράθυρα αλλά δεν ξέρω πότε θα λαδώσουμε τα γρανάζια της μετανοίας που έχουμε μέσα μας.
Στις μέρες μας δυστυχώς έχουμε καταλήξει όταν λέμε τη λέξη “ταλιμπάν” να παραπέμπει περισσότερο σε φανατικούς Ορθοδόξους παρά σε ακραίους μουσουλμάνους. Το καταφέραμε και αυτό !!!! Οι συμπεριφορές μας πρέπει να είναι αγκαλιά και όχι καρφιά. Κάθε μέρα μοιάζει με τη Μεγάλη Πέμπτη. Σταυρώνουμε τον Χριστό και τους πάντες στο όνομα της προσωπική μας , εγωϊστικής δικαιοσύνης και αυτοδικαίωσης.
Πέρασαν σκέψεις μέσα μας πως θα βοηθήσουμε ανθρώπους που πονούν έστω και με την προσευχή μας ; Θέλουμε να γίνουμε σωτήρες της Εκκλησίας και αφήνουμε τον Σωτήρα του κόσμου έξω απο την ζωή μας.
Γιατί ο Κύριος, η Παναγία μας, οι Άγιοι δεν το σταματούν και το επέτρεψαν όλο αυτό; Αυτό από μόνο του δεν μας προβληματίζει λίγο; Επισκόπους; Κληρικούς και λαϊκούς;
Κάτι έχει να μας πει και ο Απόστολος Παύλος (Εβραίους 12,11-13) “Η διαπαιδαγώγηση ποτέ δεν φαίνεται στην αρχή να προξενεί χαρά αλλά λύπη, αργότερα όμως, αποφέρει ειρήνη και δικαιοσύνη σ’αυτούς που διαπαιδαγωγήθηκαν”.
Να γίνουν τα σπίτια μας μοναστήρια και οι καρδιές μας καντήλια, να κάνουμε τις προσευχές θυμίαμα και σε κάθε θλίψη να απαντάμε με χαμόγελο προσευχής.
Να ασπαστούμε τις εικόνες στο προσκυνηάρι μας, να αγκαλιάσουμε τα μέλη της οικογένεια μας.
Να κάνουμε όλοι μαζί προσευχή και να Του μιλήσουμε.
Να κάνουμε κομποσχοίνι για την ειρήνη, για και τους παπάδες , τους δεσποτάδες, τους μοναχούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και όλο το κόσμο.
Τελικά αυτή την περίοδο θα την σφραγίσουν οι άνθρωποι της προσευχής και της σιωπής.
Τόσα χρόνια κάναμε πνευματικές προπονήσεις τώρα ο Θεός παραχωρεί και μας καλεί να κατέβουμε στη μάχη.
Ας αφήσουμε επιτέλους τον Θεό να μιλήσει και ας σιωπήσουμε εμείς…
π. Σπυρίδων Σκουτής
euxh.gr