Σήμερα, τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, το ευαγγελικό Ανάγνωσμα μας ομιλεί για την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Το γεγονός αυτό, συνέβη μετά την ανάσταση του Λαζάρου, την οποία εορτάσαμε χθες (Ιωα. Ια΄ 1-45) και λίγες ημέρες πριν από το εκούσιο Πάθος Του, το οποίο καλούμαστε να βιώσουμε όλοι οι πιστοί, αρχής γενομένης από σήμερα το απόγευμα.
Αρχικώς, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, καταγράφει, τη μύρωση των ποδών του Ιησού από τη Μαρία, η οποία έγινε κατά το γεύμα που του παρέθεσαν στην οικία του αδελφού της Λαζάρου. Αυτή η αναφορά, αποτελεί εισαγωγή στα δραματικά γεγονότα, τα οποία έπονται, δηλαδή της προδοσίας, της Σταυρώσεως και τελικώς του ενταφιασμού του Χριστού. Τόσο η αντίδραση του Ιούδα Ισκαριώτου, ο οποίος, υποκινούμενος από το κρυφό πάθος της φυλαργυρίας, ελέγχει και κατακρίνει την πράξη της μυρώσεως ως περιττή σπατάλη, όσο και η δήλωση του Κυρίου, ο οποίος, απευθυνόμενος προς αυτόν, είπε: “Ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε”, μας εισάγουν στην πορεία της Μεγάλης Εβδομάδος.
Ιδιαίτερη αναφορά, στο σημερινό Ευαγγέλιο, γίνεται στο πλήθος, το οποίο είχε συγκεντρωθεί έξω από την οικία του Λαζάρου, προκειμένου να διαπιστώσει δια των οφθαλμών του, το μέγα σημείο, το οποίο επιτελέσθηκε από τον Ιησού. Είχαν ακούσει οι άνθρωποι για το θαύμα της αναστάσεως, του -από τετραημέρου- νεκρού Λαζάρου, ωστόσο ήθελαν να βεβαιωθούν περί αυτού. Εφόσον συνέβη αυτό, επίστευσαν και επείσθησαν, ότι αυτός, ο οποίος τέλεσε το υπερφυσικό τούτο θαύμα, ήταν ο Θεός.
Δυστυχώς, οι σοφοί και οι άρχοντες, δε διέθεταν την απλότητα και την αγνότητα του λαού, ο οποίος, διαδίδοντας τη θαυμαστή είδηση, έγινε κήρυκας της θεότητας του Χριστού. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, καθώς πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, όχι μόνον δεν επείσθησαν ότι ο Ιησούς είναι ο κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, αλλά με μίσος επεδίωκαν να παραδώσουν Αυτόν και τον αναστημένο, από Αυτόν, Λάζαρο, σε θάνατο…
Κατά τη διάρκεια της επίγειας δράσης Του, ο Κύριος δίδαξε, θαυματούργησε και ποίησε πολλά και μεγάλα σημεία στο λαό του Ισραήλ. Ωστόσο, δίδοντας, εμπράκτως το παράδειγμα της σεμνότητας και της ταπείνωσης, ουδέποτε επεδίωξε τιμές και δόξα. Η είσοδός του στην πόλη των Ιεροσολύμων είναι η μόνη καταγεγραμμένη στιγμή, στην οποία είναι εμφανής ο θρίαμβος.
Γιατί συνέβη αυτό; Όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής, η χαρμόσυνη είδηση της ανάστασης του Λαζάρου, διαδόθηκε ταχύτατα από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, τα οποία απέχουν περί τα 2,5 χλμ.
Οι Ισραηλίτες, ήταν πλέον πεπεισμένοι, ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας για τον οποίον μιλούσαν οι γραφές. Αυτός, ο οποίος , σύμφωνα με την τότε αντίληψή τους (ακόμη και των μαθητών Του), θα πολεμούσε του Ρωμαίους και θα αποκαθιστούσε το βασίλειο του Ισραήλ, δίδοντάς του την προτέρα δόξα του…
Πολλές φορές, μάλιστα, επιχείρησαν να Τον ανακηρύξουν και επισήμως βασιλιά (Ἰω. 6:15), αλλά ο μετριοπαθής και πράος Κύριος, ξέφευγε από αυτή τη βούλησή τους, φροντίζοντας πάντα να τους υπενθυμίζει με τη διδασκαλία Του, τη σημασία και τη διαφορά της αναγκαιότητας για απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλείας της αμαρτίας από τη βίαιη επανάσταση, ως μέσο απελευθέρωσης από τα δεσμά της ανθρώπινης εξουσίας.
Εισέρχεται, λοιπόν, ο Ιησούς εις τα Ιεροσόλυμα, εκπληρώνοντας, έτσι, την προφητεία του προφήτου Ζαχαρία “Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου”(Ζαχ. 9:9, Ματ. 21:5), όχι ως ένδοξος και μεγαλοπρεπής επίγειος ηγέτης, αλλά ως ταπεινός, ησύχιος και πράος Βασιλιάς. Η βαϊοφόρος είσοδός Του, εν μέσω του πανηγυρίζοντος και ενθουσιασμένου όχλου (Ματ. 21:8) -ο οποίος Τον υποδέχεται στρώνοντας στο έδαφος τα ιμάτιά τους και κράζοντας τα λόγια του προφήτου Ησαΐα“Ωσαννά, εὑλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”- είναι μεγάλης σημασίας, αφού αποτελεί αδιάσειστη μαρτυρία της σύνδεσης των Προφητειών με την πίστη της Εκκλησίας και την αναγνώριση του Κυρίου, ως τον μοναδικό Ζώντα Θεόν, ο οποίος δεν υπόκειται στον χρόνο και είναι ο ίδιος και ο αυτός, από τους Προφήτες έως και τους Αποστόλους!
Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, μπορεί για τον λαό, ο οποίος είχε συναχθεί, προκειμένου να τον προϋπαντήσει και να τον ζητωκραυγάσει, να αποτελούσε την είσοδο ενός λυτρωτή και πολεμοχαρούς βασιλέως, ωστόσο για την Εκκλησία, συμβολίζει την αρχή του επιγείου μαρτυρίου Του, το οποίο -μετά τη ζωηφόρο Ανάστασή Του- οδήγησε στο μέγα γεγονός της εγκατάστασης της Βασιλείας του Θεού στη γη, η οποία μεταμόρφωσε κι έδωσε νόημα στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα Κυριακή των Βαΐων, αλλά και κάθε φορά που το πλήρωμα των πιστών συγκεντρώνεται στο ναό, με τους ιερείς της Εκκλησίας να αναγιγνώσκουν τις ευαγγελικές Περικοπές και να τελούν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο της παρεδόθη από τον Ίδιο τον Ιδρυτή της, βιώνουμε και συμμετέχουμε το παρελθόν, ως παρόν! Διότι, ο βίος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, (από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τη Γέννησή Του έως την είσοδό Του στη Ιερουσαλήμ, τη Σταύρωση, τα Άχραντα Πάθη και την Ανάστασή Του), δεν αποτελεί για εμάς, απλώς μια σειρά από τετελεσμένα γεγονότα, τα οποία περιγράφονται από τους ευαγγελιστές, αλλά αποτελεί τη μέγιστη δωρεά της Βασιλείας Του, η οποία μας προσφέρεται στη διάσταση της αιωνιότητας.
Ας δοξάσουμε, λοιπόν τον Βασιλέα Χριστό κι ας Τον υποδεχθούμε ως Νυμφίο (κρατώντας, νοερώς τα βάγια, ως σύμβολα του θριάμβου Του κατά του θανάτου) της καρδιάς μας, όχι μιμούμενοι απλώς τον όχλο της Ιερουσαλήμ, ο οποίος, με επιπολαιότητα, λίγες μέρες αργότερα, κραύγαζε το “Σταύρωσον Αυτόν!”, αλλά με σταθερή και αδιασάλευτη την πίστη μας, ότι Αυτός είναι ο μόνος Αρχηγός της Ζωής και η μόνη οδός της Σωτηρίας μας.
Αμήν.
Λ. Λαμπρινή – Θεολόγος για το orthodoxia.online
Καλή σαρακοστή & καλό στάδιο
orthodoxia.online