Οι Άγγελοι δημιουργήθηκαν όλοι από τον Θεό με ελεύθερη βούληση. Δεν τους εξανάγκασε να μείνουν σε κοινωνία μαζί Του. Ήταν ελεύθεροι μόνοι τους να το αποφασίσουν.
Τα εννέα τάγματα των Αγγέλων, όπως είπαμε, έμειναν σταθερά στην υπακοή του Θεού και έκτοτε μετέχουν στη μακαριότητά Του, τον υμνούν ακατάπαυστα και τον υπηρετούν.
Υπήρχε όμως και ένα ακόμη τάγμα Αγγέλων με αρχηγό τον Εωσφόρο, το όνομα του οποίου σημαίνει αυτόν που φέρνει το φως της αυγής. Η θέση του ήταν πολύ σημαντική.
Όμως δεν έκανε καλή χρήση της ελευθερίας του. Καθώς μας αποκαλύπτει το Άγιον Πνεύμα, δια του Προφήτου Ησαΐα, νόμισε ότι θα μπορούσε να αποκτήσει μεγαλύτερη δόξα από αυτή που του χάρισε ο Θεός:
«Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη. Συ δε είπας εν τη διανοία σου: εις τον ούρανόν άναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, καθιώ εν όρει υψηλώ (…) αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι όμοιος τω Υψίστω» ( Ησ. 14,1214).
Στην απόφασή του αυτή ο Εωσφόρος παρέσυρε και τους Αγγέλους του τάγματός του. Τη συνέχεια μας την αποκαλύπτει πάλι το Άγιον Πνεύμα στην Αποκάλυψη του Ιωάννου:
«Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ (=ο αρχιστράτηγος των Αγίων Αγγέλων) και οι ΄Αγγελοι αυτού , του πολεμήσαι μετά του δράκοντος (=του Εωσφόρου) και ο δράκων επολέμησε και οι ΄Αγγελοι αυτού, και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ και εβλήθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γην, και οι ΄Αγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν» (Αποκ. 12,79).
Έτσι από Αρχάγγελος Κυρίου ο Εωσφόρος, ο φέρων το φως, κατάντησε δαίμονας σκοτεινός, εξ αιτίας της εγωπαθείας του. Γι’ αυτό και έχει γίνει κλασική έκφραση για όποιον εκδηλώνει στη συμπεριφορά του μεγάλο εγωισμό: «έχει εωσφορικό εγωισμό».
Έκτοτε ο Εωσφόρος ονομάστηκε σατανάς. Η ονομασία αυτή σημαίνει άντικείμενος στον Θεό, αντάρτης, εχθρός και πολέμιος του Θεού. Στην Αγία Γραφή χαρακτηρίζεται με διάφορα ονόματα: διάβολος, έπειδή διαβάλλει την αλήθεια του Θεού και πειραστής, διότι πειράζει τους ανθρώπους, βεελζεβούλ και βελίαρ, που σημαίνει τον πλάνο που πλανά την οικουμένη με θανάσιμο μίσος κατά του Θεού και με τυφλό πάθος κατά του ανθρώπου. Ο σατανάς είναι πολέμιος του Θεού, των Αγίων Αγγέλων και των ανθρώπων του Θεού.
Είναι ο αόρατος προσωπικός εχθρός του ανθρώπου, που με όλα τα πονηρά μέσα που χρησιμοποιεί, προσπαθεί να απομακρύνει τον άνθρωπο απο τον Θεό, να τον κάνει δούλο του και να τον συμπαρασύρει στην απώλεια και την αιώνια κόλαση. Κατασκοπεύει τους ανθρώπους, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους, προξενεί ποικίλους πειρασμούς για να τους ρίξει στην αμαρτία. Χρησιμοποιεί το ψέμα, τη διαβολή, την έχθρα, τη διχόνοια και λογισμούς απιστίας με πολλή πονηριά.
Ο σατανάς και τα πονηρά του πνεύματα, με την υπερηφάνεια που τους χαρακτηρίζει, θέλουν να εμφανίζονται ως κοσμοκράτορες, ότι δηλαδή, αυτοί κυβερνούν τον κόσμο. Η δύναμή τους όμως είναι περιορισμένη. Βλέπουμε στα ιερά Ευαγγέλια τους δαίμονες να τρομοκρατούνται όταν ο Ιησούς Χριστός εμφανιζόταν μπροστά τους:
«Τι εμοί και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; Ορκίζω σε τον Θεόν, μη με βασανίσεις» (Μαρκ. 5,7). Ακόμη και στην περίπτωση του δαιμονιζόμενου που θεράπευσε ο Κύριος, όταν διατάχθηκαν τα πονηρά πνεύματα να ελευθερώσουν τον πάσχοντα άνθρωπο, ζήτησαν τη συγκατάθεση του Χριστού, προκειμένου να μπουν στους χοίρους (Μαρκ. 5,1213).
Πολύ περισσότερο δεν είναι ελεύθεροι να κυριαρχούν στην ψυχή του ανθρώπου, που ανήκει στον Χριστό. Ο βαπτισμένος χριστιανός, που ζει σε κοινωνία με τον Χριστό και αγωνίζεται με τα μέσα της Χάριτος τοϋ Θεού, μένει άτρωτος από τα βέλη του πονηρού.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει καθαρά:
«’Εγραφα υμίν, νεανίσκοι, ότι ισχυροί εστε και ο λόγος του Θεού εν υμίν μένει και νενικήκατε τον πονηρόν» (Α’ Ιωάν. 2,14), διότι «μείζων εστίν ο εν υμίν (Χριστός) ή ο εν τω κόσμω» (σατανάς) (Α’ Ιωάν. 4,4).
Αν είναι έτσι, γιατί ο κόσμος φοβάται τον σατανά;
Επειδή είναι πολύ επικίνδυνος. Και μάλιστα σε ανθρώπους που δεν έχουν ελευθερωθεί από την κυριαρχία του, με το Άγιο Βάπτισμα. Γιατί με το άγιο αυτό Μυστήριο της Εκκλησίας ο άνθρωπος καθαρίζεται από το προπατορικό αμάρτημα καθώς και από όλα τα προσωπικά του αμαρτήματα, ενώνεται με τον Χριστό, ασφαλίζεται με τη Χάρη του Θεού μέσα στην Εκκλησία και ενισχύεται με τα πνευματικά όπλα, με τα οποία κατανικά τον σατανά (βλ. Εφ. 6,13-18).
Ο μη βαπτισμένος όμως βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, διότι είναι άοπλος πνευματικά, μπροστά σε έναν αντίπαλο, που ως πνεύμα είναι ισχυρότερος του. Ο Απόστολος Πέτρος παρομοιάζει τον διάβολο με πεινασμένο λιοντάρι:
«ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρ. 5,8). Χρησιμοποιεί πολλή πονηριά. Ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι ο σατανάς μετασχηματίζεται ακόμη και εις «΄Αγγελον φωτός» (Β’ Κορ. 11,14) προκειμένου να εξαπατήσει και να τραβήξει με το μέρος του τους ανθρώπους.
Ο πιστός χριστιανός δεν φοβάται τον διάβολο, αλλά είναι πολύ προσεκτικός απέναντι του για να μην εξαπατηθεί και είναι άγρυπνος πάντα για να αντιμετωπίσει, με τη χάρη και τη δύναμη τοϋ Χριστού, κάθε παγίδα και κάθε πειρασμό. Να ξέρουμε ότι χωρίς τη θέλησή μας, ο διάβολος δεν μπορεί να κυριαρχήσει μέσα μας. Εκείνος μας προσβάλλει με τον πειρασμό. Μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει. Αν εμείς δεν δεχθούμε τον πειρασμό φεύγει. Γι’ αυτό ο ΄Αγιος Ιάκωβος μας συμβουλεύει: «Αντιστήτε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών» (Ιακ 4,7).
Αυτά που ακούμε για τα πνεύματα που έρχονται στα σπίτια μας έρχονται στα σπίτια μας και αν δεν τους κάνουμε θυσία μας εκδικούνται ή για τα μάγια, που λένε, ότι αν μας έκαναν μάγια πρέπει να πάμε στις μάγισσες να μας τα λύσουν και άλλα τέτοια, πως πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε;
Όλα αυτά είναι πονηρές ενέργειες των πονηρών πνευμάτων, που επιδιώκουν με αυτά και με άλλα παρόμοια να μας κάνουν να απασχολούμαστε μαζί τους και να μας αποκόπτουν από τον Χριστό. Από τον διάβολο τίποτε καλό δεν βγαίνει. Και αν ακόμη δείξει ότι ενδιαφέρεται να μας βοηθήσει, κάποιον πονηρό σκοπό έχει· να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας και μετά να μας επιτεθεί.
Ο άνθρωπος που ανήκει στον Θεό δεν μπορεί να ασχολείται με τίποτε από αυτά. Δεν περιμένει από τον αρχηγό του ψεύδους διάβολο να μάθει το μέλλον του, ούτε να ζητεί τις οδηγίες του πότε να ξεκινήσει τη νέα του εργασία, με ποιο πρόσωπο να συνάψει γάμο, πότε να κάνει τον γάμο του και τα παρόμοια. Έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον γεμάτο αγάπη Πάνσοφο και Παντοδύναμο ουράνιο Πατέρα του και με την προσευχή του και την καθοδήγηση των ανθρώπων του Θεού καθορίζει όλες τις ενέργειές του.
Ως προς τον σεβασμό και την τιμή στους προγόνους, πάντοτε ο χριστιανός προσεύχεται για την συγχώρηση και ανάπαύση των ψυχών τους, τελεί τα Μνημόσυνά τους, χωρίς να τους αποδίδει λατρεία, αφού η λατρεία ανήκει, μόνον στον Θεό και προσφέρει ελεημοσύνες στο όνομά τους.
Ο πιστός στον Κύριό μας Ιησού Χριστό ξέρει ότι υπάρχουν:
Οι ΄Αγιοι ΄Αγγελοι, με τους οποίους διατηρεί αγαθές σχέσεις, αφού εκείνοι φροντίζουν για ό,τι καλό χρειάζεται.
Οι ψυχές των προγόνων του, προς τους οποίους εκφράζει την ευγνωμοσύνη του και την αγάπη του με την προσευχή, τα Μνημόσυνα και τις ελεημοσύνες του.
Και το πλήθος των Αγίων, που έχουν ζήσει εδώ στη γη κατά το θέλημα του Θεού και τώρα, από την κατάσταση της ουράνιας μακαριότητας, που βρίσκονται σε επικοινωνία με τον Θεό, πρεσβεύουν αδιάκοπα για όλον τον κόσμο. Τους Αγίους της Εκκλησίας τους τιμά και συχνά καταφεύγει σε αυτούς ο πιστός, για να ζητήσει τις πρεσβείες τους ή για να τους ευχαριστήσει και υμνήσει.
Εκτός λοιπόν από αυτά τα πνεύματα, ο χριστιανός δεν σχολε;΄ιται με κανενός είδους άλλα πνεύματα,τα οποία κινούνται και καθοδηγούνται από τον σατανά.
«Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστιν» (Α΄ Ιωάν. 4,1), μας προτρέπει ο ΄Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.
Σωτηρίου Τράμπα, Μητροπολίτου Πισιδίας, Ορθόδοξη πίστη και ζωή- Συνοπτική κατήχηση, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2015
[the_ad id=”108846″]