Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας δὲν διατηροῦν σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία. Πολλοὶ εἶναι οἱ λόγοι ποὺ δημιούργησαν αὐτὴ τὴν κατάσταση, ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὄχι τὴν εὐτυχία ποὺ ἐπιζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὴ δυστυχία ποὺ ἐπιμόνως ἤθελαν νὰ ἀποφύγουν!
Ἔτσι συμβαίνει πάντα μὲ ἐκείνους ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ζοῦν χωρὶς τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Θεωροῦν ἀποτελεσματικὸ νὰ περιφρονήσουν τὶς θεῖες ἐντολές καί, χωρὶς ἀναστολὲς καὶ ἐμπόδια, νὰ ἀξιοποιήσουν τὶς δυνάμεις τους, γιὰ νὰ πετύχουν ὅλα ὅσα ἐπιθυμοῦν καὶ ὅλα ὅσα ὑποδεικνύουν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι γνωστοὶ ἀπὸ ποικίλες δραστηριότητές τους. Τελικὰ βιώνουν τὴν πικρία τῆς ἀποτυχίας καὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπελπισία μὲ πλῆθος ψυχολογικῶν προβλημάτων. Δυστυχῶς, οἱ ὑποδείξεις καὶ οἱ συμβουλὲς τῶν εἰδικῶν ποὺ συνεχῶς προβάλλονται, κυρίως ἀπὸ τὰ μέσα τῆς ἐνημέρωσης, ἀποδεικνύονται ἀναποτελεσματικὲς καὶ ἐπιζήμιες γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ἀλήθεια, τί μπορεῖ νὰ προσφέρει ἕνας «θηλυπρεπὴς αἰσθητικός, ἕνας φιλήδονας πεζογράφος, ἕνας ὀνειροπόλος στιχουργός, ἕνας ὠμὸς καλλιτέχνης, ἕνας θορυβοποιὸς ὑλιστὴς καὶ ὁλόκληρο ἐκεῖνο τὸ ἄθροισμα τοῦ νοσηροῦ φιλελευθερισμοῦ, ποὺ ἐργάζεται ἐπίμονα, γιὰ νὰ ὀργανώσει καὶ νὰ ἐξοπλίσει τὸν κόσμο κατὰ τρόπο ποὺ προδίδει γυμνότητα ψυχικῆς εὐγένειας καὶ ἄρνηση τοῦ στοιχειώδους ἀγαθοῦ, δηλαδὴ τῆς ἐσωτερικῆς γαλήνης;», ἀναρωτιόταν εὐλαβής κληρικός.
Ἡ κοινωνία μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὑλικὴ χρεωκοπία, βιώνει καὶ τὴν πνευματική. Γιὰ τὴν πρώτη ἀνησυχοῦν οἱ πολιτικοὶ καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐξαλείψουν μὲ διάφορα περιοριστικὰ μέτρα. Γιὰ τὴ δεύτερη τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἀδιαφορεῖ καὶ συνεχίζει τὴν καταστροφικὴ πορεία του πρὸς τὴν εὐτυχία, ποὺ ποτὲ δὲν τὴν κατακτᾶ. Δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ ἀποχαλίνωση τῆς σάρκας, οἱ θεωρίες τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἀσύδοτου στοχασμοῦ, ἡ ἱκανοποίηση τῶν παθῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐντυπωσιακὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, δὲν μποροῦν νὰ φέρουν στὴ ζωὴ του τὰ ἐπιδιωκόμενα καὶ ἐπιθυμητά. Ὅσοι εἶναι ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχουν ἐπιτυχίες καὶ φυσικὰ οὔτε πνευματικοὺς καρπούς. Ματαίως καταπονοῦνται ἀπὸ τὶς ἀτέλειωτες μέριμνες, παρὰ τὴν τεχνικὴ πρόοδο, καὶ ὁδηγοῦνται στὸν ἐκβαρβαρισμό καὶ τὴν ἀποκτήνωση!
Ὅμως κάτι πρέπει νὰ γίνει, γιὰ νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι τὶς ὄρθες ἐπιλογές, νὰ καθοδηγοῦνται ἀπὸ ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ νὰ ἔχουν διαρκῆ ἀναφορὰ στὸ Θεό. Νὰ ξαναβροῦν τὸ Θεὸ ποὺ ἔχασαν καὶ νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι τοὺς περιμένει, τοὺς προστατεύει καὶ τοὺς ἀνοίγει ἄλλους δρόμους ποὺ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴ δυστυχία ποὺ βιώνουν.
Τὸ ἔργο τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ἀνθρώπων στὸ Θεὸ κυρίως εἶναι ἔργο τῶν κληρικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν συνειδητῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί Ἐκκλησία εἶναι κλῆρος καὶ λαός. Καὶ πάντα μὲ κεφαλὴ καὶ ὁδηγὸ τὸ Χριστό. Τὰ μέλη της γιὰ νὰ ἐργάζονται ἀποτελεσματικὰ πρέπει νὰ ἔχουν συνέπεια στὶς ἐντολές. Ἰδιαίτερα οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ ἔχουν εὐαισθησία καὶ ἡ πρώτη συγκίνησή τους, ὅταν λάβαιναν τὴν ἱερωσύνη, νὰ διατηρεῖται καὶ μετά, σ’ ὅλη τὴ διακονία. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴ χειροτονία τους ἐκφώνησαν χειροτονητήριους καὶ ἐνθρονιστήριους λόγους, «τῶν ὁποίων ἡ καλλιέπεια, ὁ στόμφος, τὸ περιεχόμενο καὶ τὸ νόημα γιὰ λίγες στιγμὲς συγκίνησαν τὴν ψυχή τους καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἄλλων, ποὺ προσεύχονταν στὸ Θεὸ νὰ μὴ εἶναι μόνο λόγοι χειλέων οὔτε καθιερωμένοι τύποι τοῦ ἑορταστικοῦ προγράμματος, ἄλλα νὰ γίνονται πράξη.
Ὁ κάθε κληρικός, ἐπίσκοπος ἢ ἱερέας, πρέπει νὰ εἶναι συντετριμμένος στὴ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν δεχτεῖ ὡς οἰκονόμο τῶν μυστηρίων του καὶ νὰ διαβεβαιώνει ὅτι θὰ σηκώσει τὸ σταυρὸ καὶ θὰ ταχθεῖ, ὄχι οὐραγός, ἀλλὰ σημαιοφόρος τοῦ Χριστοῦ, θὰ εἶναι πῦρ φλέγον καὶ ἐμπρηστὴς τῶν φωλεῶν τοῦ διαβόλου καὶ ὁλοθρευτὴς ἄγγελος τῶν ἐλεεινῶν βλαστημάτων τῆς ἁμαρτίας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἔμπειρος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ προαναφέραμε.
Μερικοὶ κληρικοὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς ἀνθρώπους, ἐπειδὴ φέρουν τὸ ἐξωτερικὸ σχῆμα τῆς ἱερωσύνης, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἀπὸ αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ δὲν μαγνητίζει, ἀλλὰ ἡ ψυχικὴ ἀκτινοβολία τοῦ ρασοφόρου τὸ ὀμορφαίνει καὶ τὸ καθιστᾶ σεβαστό». Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄνθρωποι ποὺ παρακολουθοῦν τοὺς κληρικοὺς, γιὰ νὰ παίρνουν ἀφορμή, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὴ δική τους ἁμαρτωλότητα, ἀλλὰ καὶ νὰ διαπομπεύσουν γενικὰ τὴ θρησκεία.
Οἱ θεριστὲς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς πρέπει νὰ ἔχουν συναίσθηση τῆς χριστιανικῆς τους ἰδιότητας, νὰ ἐργάζονται πρῶτα γιὰ τὴ δική τους καθαρότητα καὶ μετὰ νὰ προεκτείνουν τὴ δράση τους καὶ πρὸς τοὺς μακράν τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπους.
orthodoxostypos.gr