«Ούτ’ εδύνατο να πιστεύση [ο Κιουταχής] το, όπου συναθροισμένοι άνθρωποι έχοντες τον πατριωτισμόν οδηγόν, τίποτις δεν τους δαμάζει…» Στρατηγός Σπηρομίλιος
Η ιστορική επιστήμη, όταν και εφόσον ασχολείται με ζητήματα τα οποία από την έποψη της ιστορικής έρευνας είναι στρατηγικά, όπως η Ελληνική Επανάσταση, απολήγει εξ αντικειμένου στο πεδίο της πολιτικής. Αλλά σε καμία περίπτωση σε εκείνο κάποιας κυβερνητικής, κομματικής πολιτικής, γκρούπας η πολιτικής ιδεολογίας.
Διότι η ιστορία παραμένει μια επιστήμη ανεξάρτητη, όπως όλες, με δικά της μεθοδολογικά εργαλεία, και όπως όλες οι επιστήμες, ως στόχο έχει την ανακάλυψη μιας πραγματικότητας, εν προκειμένω του παρελθόντος. Για την θεμελίωση των πορισμάτων της η ιστορική επιστήμη διαθέτει πηγές και αυτοτελείς αποδεικτικές μεθόδους και οτιδήποτε έξω από αυτά αποτελεί εικασία, γνώμη, άποψη. Εντέλει, και η ιστορική επιστήμη προχωράει με υποθέσεις, επιβεβαιώσεις, αναιρέσεις, αποδείξεις, διαμάχες και σε κάθε περίπτωση ισχύει η ρήση «και όμως κινείται», είτε αρέσει το συμπέρασμα σε οποιονδήποτε είτε όχι.
Έχοντας ως ιστορικό δεδομένο ότι το εθνικό μας κράτος συγκροτήθηκε με επανάσταση, θα πρέπει να γνωρίζουμε, όπως, ελπίζω, οι επαγγελματίες, ότι αυτό το γενέθλιο μείζον πολιτικό γεγονός είναι δυνατόν να το γνωρίσουμε επιστημονικά και ορθολογικά με αφετηρία τον μεγάλο όγκο των αρχείων που έχουν διασωθεί και είναι ελεύθερα για όλους. Ωστόσο, τι ακριβώς συμβαίνει και πάρα πολλοί συμπολίτες μας αποφεύγουν να καταβάλλουν την παραμικρότερη προσπάθεια ώστε να μάθουν σε γενικές γραμμές την ιστορία τους ενώ ταυτόχρονα παριστάνουν ότι γνωρίζουν;
Για ποιο λόγο ορισμένοι επαγγελματίες ιστορικοί ή επισκέπτες, όπως πολιτικοί επιστήμονες και νομικοί, αποφεύγουν συστηματικά την επιστημονική έρευνα, επιλέγοντας να αναπαράγουν παραπομπές τρίτων;
Αρνήσεις ιστορικής γνώσης και κανιβαλισμός….
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
slpress.gr