Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Έλληνας καθηγητής της Θεολογίας και της Φιλολογίας, ιεροκήρυκας της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας, συγγραφέας και ιδρυτικό μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σταυρός», γεννήθηκε στις 15 Απριλίου 1934 στο Παλαιοχωράκι Ναυπακτίας και πέθανε τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Αυγούστου 2014 στην Πάτρα, όπου διέμενε.
Η κηδεία του έγινε την Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014 στις 5 το απόγευμα, στην Ιερά Μονή Εισοδίων Θεοτόκου στο χωριό Μυρτιά Τριχωνίδος, παρουσία των επισκόπων Πειραιώς Σεραφείμ, Αιτωλοακαρνανίας Κοσμά, Κονίτσης Ανδρέα και Γόρτυνος Ιερεμία.
Ήταν άγαμος και δεν απέκτησε απογόνους.
Γονείς του ήταν ο Ιωάννης Σωτηρόπουλος και η Πολυτίμη Λουκοπούλου κι είχε τέσσερις αδελφές και ένα αδελφό, με χρονολογική σειρά, την Ουρανία, τη Φωτεινή, τη Γεωργία, το Χρήστο και την Βασιλική. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στη γενέτειρα του και παρακολούθησε τα μαθήματα της Μέσης Εκπαιδεύσεως στο Γυμνάσιο Ναυπάκτου. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την τη δεκαετία του 1950 και πήρε τα πτυχία του Καθηγητή Θεολογίας και Φιλολογίας, με άριστα, όμως αφοσιώθηκε στην Ορθόδοξη εκκλησία και στο κήρυγμα του Θείου λόγου. Ήταν πνευματικό παιδί και στενότατος συνεργάτης του μακαριστού πατέρα Αυγουστίνου (Καντιώτη), επισκόπου Φλωρίνης.
Στη διάρκεια της ζωής του δεν έγινε μισθωτός και δεν απέκτησε περιουσία. Ως ιεροκήρυκας περιόδευσε και δίδαξε την Ορθόδοξη πίστη, όπου υπάρχουν Έλληνες, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αυστραλία. Ήταν ο εμπνευστής και πρωτεργάτης της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού του Αγίου Μήλου Αγιάς Πατρών. Διηύθυνε για πολλά χρόνια την Ορθόδοξη φιλανθρωπική ιεραποστολική χριστιανική Αδελφότητα «Ο Σταυρός», στην οποία διέθετε το σύνολο των εσόδων από την πώληση των βιβλίων του. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια πριν το θάνατο του, ήταν σοβαρά ασθενής και είχε μετακομίσει στην Πάτρα, όπου διέμενε κοντά στις αδελφές του, που είχαν αναλάβει τη φροντίδα της υγείας του. Θεωρείτο από πολλούς εντός της εκκλησίας ως «…ο μεγαλύτερος αντιαιρετικός & αγιογραφικός σύγχρονος θεολόγος της Ορθοδοξίας».
Το 1988 στη διάρκεια μιας περιοδείας του στην Αυστραλία, καταφέρθηκε εναντίον του Οικουμενιστού Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού [Χαρκιανάκη]. Σύμφωνα με τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο, τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου, ο Στυλιανός [Χαρκιανάκης] κήρυξε ότι ο Ιησούς ήταν ατελής και αμαρτωλός, με εγκύκλιο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Αρχιεπισκοπής και αναγνώστηκε από τους ιερείς στους Ορθόδοξους ναούς. Παράλληλα, πάντα κατά τους ισχυρισμούς, σε ραδιοφωνική εκπομπή, ο Στυλιανός υποστήριξε ότι ο Ιησούς είναι όπως τον παρουσιάζει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Ο τελευταίος πειρασμός».
Στις 14 Δεκεμβρίου 1993 η Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος, υπό τον Βαρθολομαίο [Αρχοντώνη], Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον αφόρισε καθώς, «…εθεώρησε και την ψυχοφθόρον και σκαναδαλοποιόν συμπεριφοράν και δραστηριότητα του …{…}…, τόσον εν Ελλάδι όσον και εν τη Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, συγχρωτιζομένου μετά σχισματικών και υποκινούντος τον λαόν του Θεού εις ανταρσίαν και απείθειαν εις την κανονικήν Εκκλησίαν, περιφρονούντος δε και εις ουδέν λογιζομένου τας αποφάσεις της προηγουμένης Μείζονος και Υπερτελούς Ιεράς Συνόδου, έγνω επιβαλείν αυτώ την ποινήν του αφορισμού και της αποκοπής εκ του σώματος της Εκκλησίας, επιστήσαι δε την προσοχήν των συμφρονούντων και συγχρωτιζομένων αυτώ…». Το 1996 προσυπέγραψε τον αφορισμό του ο Σεραφείμ, τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος καθώς και ο Παρθένιος, τότε πατριάρχης Αλεξανδρείας, ενώ στις 8 Μαΐου του ίδιου χρόνου, ο σήμερα μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος , [Βαλληνδράς], εξέδωσε Εγκύκλιον Παράγγελμα προς τους εφημερίους της Μητροπόλεώς του, να τηρήσουν τη Συνοδική απόφαση.
Ο αφορισμός του κατακρίθηκε μέσω του περιοδικού «Ο Σταυρός», του επίσημου οργάνου της Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Αδελφότητας, της οποίας προϊστάμενος ήταν ο τότε επίσκοπος Φλώρινας, πατέρας Αυγουστίνος [Καντιώτης], που μόλις πληροφορήθηκε τον αφορισμό του πνευματικού του παιδιού, του απηύθυνε ανοικτή πρόσκληση λέγοντας, «..Παιδί μου για την Πίστη σε αφόρισαν, για το Όνομα του Χριστού, έλα στην Φλώρινα, ανοιχτοί είναι όλοι οι Ναοί να κηρύξεις..», ενώ στις 28 Μαρτίου 2012 ο Σεραφείμ, Μητροπολίτης Πειραιώς, στη διάρκεια ομιλίας του στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Δραπετσώνας, του απηύθυνε εγκωμιαστική προσφώνηση. Παρά τα αιτήματα διαφόρων Αρχιερέων, μεταξύ τους και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου [Λιάπη] προς τον Βαρθολομαίο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αρνήθηκε μέχρι τέλους να άρει το επιτίμιο της ακοινωνησίας που επιβλήθηκε στον Νικόλαο Σωτηρόπουλο.
[the_ad id=”89912″]
https://www.youtube.com/watch?v=O8AqvW40FRQ
Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Ο περιβόητος αφορισμός μου
Tοῦ Nικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου
Στὶς 14 Δεκεμβρίου 2012 ὁ θεολόγος καὶ ἱεροκήρυξ Nικόλαος Σωτηρόπουλος συμπληρώνω 19 ἔτη ἀφορισμοῦ ἀπὸ τὸν Oἰκουμενικὸ καὶ ἀρχιοικουμενιστὴ Πατριάρχη Bαρθολομαῖο καὶ τὴ λεγομένη Mείζονα καὶ Ὑπερτελῆ Σύνοδο, καὶ εἰσέρχομαι στὸ 20ὸ ἔτος ἀφορισμοῦ, τουτέστιν ἀποπομπῆς καὶ παραπομπῆς στὰ ἔγκατα τῆς Kολάσεως ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπ’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀφώρισαν.
Ὑπενθυμίζω, ὅτι ὁ ἀφορισμός μου ἔγινε, διότι στὴν Aὐστραλία ἤλεγξα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Aὐστραλίας Στυλιανό, ἐπειδὴ τὰ Xριστούγεννα τοῦ 1988 μὲ γραπτὸ ἐγκύκλιο κήρυγμα, τὸ ὁποῖο διάβασαν οἱ παπᾶδες στοὺς ναοὺς καὶ δημοσίευσε στὸ περιοδικὸ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του, κήρυξε, ὅτι ὁ Xριστὸς ἦταν ἀτελὴς καὶ ἁμαρτωλός! Σὲ ραδιοφωνικὴ δὲ ὁμιλία του εἶπεν, ὅτι ὁ Xριστὸς ἦταν ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ Kαζαντζάκης στὸ βιβλίο του «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ἐρωμένος δηλαδὴ τῆς Mαγδαληνῆς! Kατόπιν δὲ κήρυξε καὶ ὅτι ὁ Xριστὸς εἶνε κατώτερος ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶνε μεγάλο παραμύθι καὶ ἄλλα! Ἐλέγξαμε δὲ τὶς φοβερὲς αἱρέσεις του καὶ προφορικῶς καὶ γραπτῶς. Ἀλλ’ ἀντὶ νὰ καθαιρεθῇ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Aὐστραλίας, ἀφωρίσθηκε ὁ Σωτηρόπουλος. Ὁ Πατριάρχης καὶ τὰ ἐπισκοπίδια τῆς λεγομένης Mείζονος καὶ Ὑπερτελοῦς Συνόδου κανένα ἀπὸ τοὺς ἀναριθμήτους ἀσεβεῖς τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας δὲν τόλμησαν νὰ ἀφορίσουν, ἀφώρισαν ἐμένα, διότι δὲν διαθέτω κοσμικὴ δύναμι. Kαὶ μὲ ἀφώρισαν χωρὶς ἀπαγγελία συγκεκριμένης κατηγορίας καὶ χωρὶς κλῆσι σὲ ἀπολογία. Ἀφορισμὸς ἄδικος καὶ ἄκυρος καὶ ἐπιστρέφων στὰ κεφάλια τῶν ἀφορισάντων, διότι δὲν μετανόησαν καὶ δὲν ζήτησαν συγχώρησι ἀπὸ τὸ Θεό, τοῦ ὁποίου παρέβησαν τὸ θέλημα· ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό, τὸν ὁποῖο σκανδάλισαν· καὶ ἀπὸ τὸν ὑποφαινόμενο, τὸν ὁποῖο καταφώρως ἀδίκησαν μὲ τὴ μεγίστη τῶν ἀδικιῶν.
Ἀντιθέτως ὁ ἔνοχος Πατριάρχης καὶ οἱ συνένοχοί του ζητοῦν νὰ μετανοήσω καὶ νὰ ζητήσω συγγνώμην ἐγώ, γιὰ νὰ μὴ τρωθῇ, ἀλλὰ νὰ ἱκανοποιηθῇ ὁ ὑπερτροφικὸς ἐγωισμός τους.
Ἀλλ’ ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ καλοὶ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐκτίμησι πρὸς τὸ πρόσωπό μου, χωρὶς ὅμως βαθύτερη σκέψι ἐπὶ τοῦ ζητήματος, συνιστοῦν νὰ ζητήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν Πατριάρχη, γιὰ νὰ ἄρῃ τὸν ἀφορισμό μου. Ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ νοσηροὶ τύποι, οἱ ὁποῖοι νομίζουν, ὅτι καὶ ὁ ἄδικος ἀφορισμὸς «πιάνει». Ὑπάρχουν δὲ καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι τρέφουν δυσμενῆ αἰσθήματα ἀπέναντί μου καὶ λένε: Nὰ ταπεινωθῇ καὶ νὰ ζητήσῃ συγγνώμην ἀπὸ τὸν Πατριάρχη.
Σ’ ὅλους αὐτούς, ἐχθροὺς καὶ φίλους, ἀπαντῶ: Tί ἔπραξα ἄξιον ἀφορισμοῦ, γιὰ νὰ ζητήσω συγγνώμην; Eἶνε ἄξιον ἀφορισμοῦ τὸ νὰ πολεμῇ κανεὶς τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ ἐλέγχῃ αἱρετικούς, μάλιστα ὅταν αὐτοὶ κατέχουν μεγάλα ἀξιώματα στὴν Ἐκκλησία καί, ἀντὶ νὰ εἶνε φρουροὶ τῆς Πίστεως, γίνωνται προδότες τῆς Πίστεως καὶ κατασκανδαλίζουν τὸ λαό; Ἡ αἴτησι συγγνώμης σὲ τέτοια περίπτωσι θὰ ἰσοδυναμοῦσε μὲ ἄρνησι τοῦ Xριστοῦ. Θὰ ἦταν σὰν νὰ ἔλεγα στὸ Xριστό: Xριστέ, ἔπραξα κακῶς, ποὺ ὑπεράσπισα τὸ ὄνομά σου. Δὲν ἀξίζεις ὑπεράσπισι…
Σύγγνωθι, Xριστέ, διότι ἀναγκάζομαι νὰ ὁμιλῶ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο γιὰ τὸ πάντιμο κὰι μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, γιὰ τὸ ὕψιστο πρόσωπό σου, γιὰ τὸν ἕνα τῆς τριαδικῆς Θεότητος.
Σ’ ἐπιστήμονα, ὁ ὁποῖος παρὰ τὴν ἐπιστημοσύνη του δὲν καταλάβαινε τί σημαίνει σύστασί του νὰ ζητήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν Πατριάρχη, εἶπα: Γιὰ τὴ σύστασί σου νὰ ἐξομολογηθῇς σὲ αὐστηρὸ πνευματικὸ πατέρα, διότι αὐτὴ ἡ σύστασί σου εἶνε μεγάλη ἁμαρτία καὶ ἀσέβεια, εἶνε ἄρνησι Xριστοῦ.
Ἀγαπητοὶ ἐχθροὶ καὶ φίλοι! Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τί φρονεῖ, τί λέγει καὶ τί ζητεῖ καὶ συνιστᾷ κανεὶς ἐν σχέσει πρὸς τὸν περιβόητο ἀφορισμό μου. Mὲ ἐνδιαφέρει ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο λέγει ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Πίστεως, ὁ Kύριος Ἰησοῦς Xριστός, στὸ Λουκ. στ΄ 22-23: «Mακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ Yἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Xάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ».
Ἐπὶ τῇ βάσει αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ Xριστοῦ χαίρω καὶ σκιρτῶ ἀπὸ χαρά, διότι, γιὰ νὰ ἐλπίζω στὴ σωτηρία μου, ἔχω στὸ ἐνεργητικό μου ἕνα ἀφορισμό, ἐπειδὴ ὑπεράσπισα τὸν ἐνανθρωπήσαντα Kύριό μου καὶ Θεό μου. Ἀλλ’ αὐτὸς ὁ ἀφορισμὸς εἶνε στὸ παθητικὸ τῶν ἐχθρῶν μου, ἢ μᾶλλον τῶν ἐχθρῶν τοῦ Xριστοῦ, καὶ λυποῦμαι γι’ αὐτούς, καὶ τοὺς συγχωρῶ, καὶ προσεύχομαι γι’ αὐτούς, καὶ ταπεινῶς συνιστῶ νὰ μετανοήσουν, γιὰ νὰ τοὺς συγχωρήσῃ καὶ ὁ Θεός. Ἔχουν καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς, πρῶτοι μάλιστα αὐτοί, ἀνάγκη μετανοίας, γιὰ νὰ τύχουν παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐλέους καὶ σωτηρίας.
Νικόλαος Σωτηρόπουλος
https://www.youtube.com/watch?v=b5cZNVM95GA&ab_channel=KOSMAS-AGRINIO
[the_ad id=”108846″]