Αν είσαι απότομος ή προσβλητικός, νευρικός και υστερικός ή εκδικητικός… φαίνεται! Όλα αυτά και φαίνονται, και μετρώνται. Ας πούμε, λοιπόν, σήμερα κάποια τέτοια σημάδια, μετρήσιμα, που δείχνουν ότι πας καλά.
Εσύ ίσως έχεις πολλά χρόνια που βαδίζεις την οδό του Κυρίου. Δεν ξέρω πόσων ετών είσαι. Μια φορά συνάντησα κάποιον πάνω από 100 ετών και μου λέει: «Εγώ είμαι από παιδί στην Εκκλησία». Ωραία! Μια και είσαι από παιδί, τι καρπούς έφερες;
Από παιδάκι έως σήμερα που μεγάλωσες, τι μάζεψες; Δεν αρκεί να λες ότι είσαι από παιδί κοντά στον Θεό. Όπως δεν αρκεί να λέω ότι πηγαίνω γυμναστήριο πέντε χρόνια ή πέντε μήνες και, ενώ άρχισα 80 κιλά, τώρα είμαι 110. Διότι αυτό είναι δυσφήμηση και ντροπή! Και για το γυμναστήριο, αλλά και για μένα. (Εκτός αν τα έξτρα κιλά είναι μόνο μυϊκός ιστός!) Δεν αρκεί να λέω ότι μαθαίνω αγγλικά επί χρόνια και να μην μπορώ να συνεννοηθώ έστω στοιχειωδώς όταν βρεθώ στο αεροδρόμιο.
Αν είσαι κοντά στον Χριστό, θα φανεί. Δεν γίνεται αλλιώς.
Είναι μερικά πράγματα που σε προδίδουν. Και φανερώνουν αβίαστα ότι η πνευματική ζωή σε επηρεάζει. Θετικά σημάδια πνευματικής προκοπής. Ενα σημάδι είναι το εξής: Αν είσαι κοντά στον Θεό και στη ζωή της Εκκλησίας, η ευτυχία μετακινείται απέξω προς τα μέσα. Δηλαδή όσο περνούν τα χρόνια, με την ωριμότητα που αποκτάς, δεν χαλιέσαι εύκολα από εξωτερικές αλλαγές. Είναι φράση των νέων κυρίως: «Δεν χαλιέμαι». «Δεν χαλιέμαι» θα πει «δεν στραβώνω», «δεν απογοητεύομαι», «δεν γκρεμίζομαι». Η ψυχολογία μου δεν πέφτει στα τάρταρα, η κατάθλιψη δεν μου χτυπάει την πόρτα απότομα με το παραμικρό που συμβαίνει στη ζωή εκεί έξω. Διότι αρχίζουν και κατοικούν μέσα μου η ευτυχία και η χαρά του Χριστού, η ηρεμία και η νηφαλιότητα του Αγίου Πνεύματος. Και γίνομαι δυνατός και ψύχραιμος, με ανθεκτικότητα στα προβλήματα της ζωής.
Τέλειο αυτό το σημάδι της πνευματικής προκοπής. Το ζηλεύω κι εγώ. Μα ακόμη δεν το ζω. Γνωρίζω και λέω όλα τα ωραία. Από βιβλία και ανθρώπους. Εχω γνωρίσει και προσωπικά ψυχές που έχουν προκόψει. Και θαυμάζω αυτή την πρόοδο. Εγώ όμως, δυστυχώς, χαλιέμαι ακόμη εύκολα. Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια. Αν, για παράδειγμα-, έχω κάνει ένα σχέδιο και ακυρωθεί ή αλλάξει το πρόγραμμα, διαλύομαι.
Αν κάποιος μου μιλήσει άσχημα και με στενοχωρήσει, πληγώνομαι. Αν ο καιρός χαλάσει, μελαγχολώ. Γενικά, το έξω επηρεάζει έντονα το μέσα μου. Ενώ ο προχωρημένος άνθρωπος έχει εσωτερική ψυχραιμία και ηρεμία απέναντι στα πράγματα και στις εξελίξεις γύρω του, και η γαλήνη του είναι σταθερή. Δεν τον χαλούν τα έξω, διότι ζει μέσα του κάτι πολύ μεθυστικό. Είναι σε επαφή με τη «βαθεία καρδία», που λέει η Αγία Γραφή, δηλαδή την καρδιά που είναι στο βάθος της ψυχής μας. Δεν μιλάμε εδώ για τη σάρκινη καρδιά. Αυτή είναι η πρώτη καρδιά που βλέπουμε. Εδώ αναφερόμαστε στη «βαθεία καρδία».
Ωραίες λέξεις: «Βαθεία καρδία». Δηλαδή η καρδιά του βάθους. Η καρδιά στο βάθος. Το βάθος της καρδιάς. Το βάθος του ανθρώπου. Όλα αυτά. Εκεί όπου υπάρχει αδιατάρακτη γαλήνη και ησυχία. Χωρίς κανένα άγχος. Εκεί όπου είναι η Χάρη του Θεού και το Άγιο Πνεύμα. Εκεί δεν σε αγγίζει τίποτα. Η πραγματικότητά μας όμως τώρα είναι διαφορετική. Καμία σχέση με αυτό το βάθος. Και γι’ αυτό τόση ταραχή. Εσύ κι εγώ κινούμαστε συνήθως στην επιφάνεια του νου. Ενός νου ταραγμένου. Με διαρκή αναστάτωση και θυμό. Κλονισμένα νεύρα συνέχεια. Με το παραμικρό διάλυση. Κι εσύ, κι εγώ έτσι είμαστε.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «’Ολα του γάμου δύσκολα…»των εκδόσεων Άθως