Ήταν μια γυναίκα που ήθελε να πάρει φούρνο μικροκυμάτων. Είδε τη διπλανή της που πήρε και μαγείρευε πλέον ό,τι ώρα ήθελε, και όταν ερχόταν ο άντρας της απ’ τη δουλειά ζέσταινε το φαγητό εκεί και το έτρωγε ζεστό.
Ενώ αυτή περίμενε να του μαγειρέψει τελευταία στιγμή, να το έχει ζεστό, της ώρας. Και ζήλεψε τη φίλη της που αγόρασε τον φούρνο. Είπε, λοιπόν, να ζητήσει και αυτή να αγοράσει. Γυρίζει ο άντρας της απ’ τη δουλειά. Και του λέει:
«Κώστα, η Ελένη, απέναντι, πήρε έναν ωραίο φούρνο μικροκυμάτων». Ήθελε να του ζητήσει να πάρει και η ίδια. Μα δεν ζήτησε. Το είπε έτσι, πλάγια. «Η γειτόνισσα πήρε φούρνο μικροκυμάτων». Μα δεν συμπλήρωσε «τι λες; Να πάρουμε κι εμείς; Θα ήθελα κι εγώ, νομίζω θα με ξεκουράσει πολύ». Ο άντρας έπιασε το κρυφό μήνυμα και της απαντάει: «Α, καλά. Βάλε μου λίγο φαΐ γιατί πρέπει να φύγω σε λίγο». Η συζήτηση τελείωσε. Το μήνυμα ελήφθη, η απάντηση εδόθη. Αλλά με κωδικούς.
Την άλλη μέρα παίρνει τηλέφωνο και λέει στη φιλενάδα της, την Ελένη: «Άσε, ρε Ελένη, τελικά εμείς δεν θα πάρουμε φούρνο μικροκυμάτων. Χθες ήρθε απ’ τη δουλειά, του το ζήτησα, αλλά μου είπε “όχι”». Είχε δίκιο. Πράγματι του το ζήτησε. Και αυτός είπε όχι. Αλλά δεν το ζήτησε ξεκάθαρα. Το ζήτησε πλαγίως. Και αυτός πλαγίως απάντησε, «βάλε μου λίγο να φάω». Αλλάζοντας θέμα, είναι σαν να της λέει «άσ’ τον τώρα τον φούρνο».
Δεν έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε τα αισθήματά μας, τα βιώματά μας, τις ανάγκες μας. Αν είναι, όμως, να τα κρατάς διαρκώς μέσα σου, τότε γιατί παντρεύτηκες; Για να μη μιλάς; Για να τα καταπίνεις; Μίλα! Πες τα. Πότε θα τα πεις; Όταν πας 100 χρονών;
Κάνε δουλειά στον γάμο σου, τώρα που είσαι νέος και νέα. Περνούν τα χρόνια! Και ξαφνικά θα μείνετε μόνοι χωρίς να το καταλάβετε. Ξεκινάς ένας, παντρεύεσαι, γίνεστε δύο. Κάνετε ένα παιδί, γίνεστε τρεις τέσσερις. Και έπειτα από χρόνια αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Τα παιδιά παντρεύονται και φεύγουν από το σπίτι. Και πάλι στο σπίτι μένουν δύο. Μετά μένει ένας. Και μετά κανένας.
Αυτά να τα σκέφτεστε και να μην κολλάτε στα παιδιά, ως υποκατάστατο, λόγω της προβληματικής σχέσης σας. Συχνά, όταν δεν πάει καλά η σχέση μεταξύ των συζύγων, δίνεται το βάρος στα παιδιά, και ασχολείσαι διαρκώς μαζί τους.
Όμως, εσείς παντρευτήκατε, όχι τα παιδιά σας. Δεν παντρεύτηκες τον γιο σου, παντρεύτηκες τον άντρα σου. Το λέω, γιατί μερικές γυναίκες έχουν λατρεία στα παιδιά. Αντί να ασχοληθούν με τον άντρα τους, ασχολούνται διαρκώς με τα παιδιά. Και στο τέλος τα τρελαίνουν από την πολλή αγάπη και τα «ξεζουμίζουν».
Κοίτα τον άντρα σου, άσε το παιδί σου. Μη γίνεσαι κουραστική και καταπιεστική στο παιδί. Με τον άντρα σου ασχολήσου. Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις καλά τι λέω. Όλα τα πιάνεις και όλα τα νιώθεις. Διότι είσαι πανέξυπνος.
Και πανέξυπνη. Όλα αυτά είναι βγαλμένα απ’ τη ζωή όλων μας. Αν εσύ νομίζεις ότι η ζωή είναι αλλιώς, τότε μάλλον ζεις σε έναν άλλον, ονειρικό κόσμο. Αυτά περίπου ήθελα να σου πω.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Όλα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως
Από τον P. Andreas Konanos και την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια