Τεῖχος εἶ τῶν Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων». Αυτό θα πει «τεῖχος»:
Εχω θείο τείχος γύρω μου που με προστατεύει απ’ την όποια ψυχοπάθεια του άλλου. Γι’ αυτό δεν με αγγίζουν τα προβλήματα, οι αρρώστιες, τα ψυχολογικά σου και τα νεύρα σου. Δεν είναι ανάγκη να χαλαστώ κι εγώ μαζί σου. Εδώ, όμως, κρύβεται μια παγίδα: Μπορεί να μη χαλιέμαι, αλλά να το κάνω υποτιμώντας τον άλλο. «Πρόβλημά σου. Εσύ δεν πας καλά». Δεν εννοώ, βέβαια, αυτό.
Ο αβάς Δωρόθεος αναφέρει κάποιον μοναχό που δεν θύμωνε με κανέναν. Και απορούσε ο Αγιος Δωρόθεος πώς αυτός ο άνθρωπος δεν παρεξηγείται, ενώ όλοι του μιλούν άσχημα. Τον ρώτησε μια ημέρα: «Πώς και δεν ενοχλείσαι εσύ; Τόσοι σου μιλάνε απότομα». Κι αυτός απάντησε: «Σιγά μην ασχοληθώ μ’ αυτούς τους άχρηστους! Αυτοί είναι “το τίποτα”. Δεν αξίζει να τους δίνει κανείς σημασία». Απογοητεύτηκε ο αβάς Δωρόθεος: «Κατάλαβα. Κρίμα που θαύμασα, νομίζοντας ότι πρόκειται για αρετή και καλλιέργεια. Αυτός, τελικά, είναι ήρεμος λόγω περιφρόνησης».
Η αγάπη του Χριστού δεν αφήνει να περιφρονείς τον άλλον. Το μεγαλείο είναι να τον καταλάβεις. Οταν καταλαβαίνεις τον άλλον, σημαίνει ότι πρόκοψες. Προόδευσα θα πει: Κάνω καλούς λογισμούς σε ό,τι δυσάρεστο γίνεται γύρω μου. Οχι, φίλε μου. Δεν θα χαλαστώ εξαιτίας σου.
Αλλαξα μάτια, βλέπω αλλιώς τη ζωή. Τα νεύρα σου δείχνουν τη δική σου στενοχώρια. Εως τώρα, όταν εσύ νευρίαζες, ένιωθα ότι εγώ απειλούμαι. Μα, δεν απειλούμαι από κανέναν. Οπως κι εσύ δεν απειλείσαι από μένα. Αποδεσμεύσου. Και πες «βασανίζεται τώρα ο αδερφός μου». Μερικές φορές μπλέκουμε σε καβγάδες που διαλύουν το σπίτι. Κι ύστερα πώς να πεις στο παιδί σου «έλα εκκλησία, να δεις τι όμορφα είναι!» Με ρώτησε μια φορά ένα παιδί: «Τι κάνει η μάνα μου τόσα χρόνια στην εκκλησία; Τι μαθαίνει; Με το παραμικρό καβγάς στο σπίτι. Νεύρα και τσακωμοί. Εξωτερικά δείχνει καλή και πιστή κυρία. Μα στο σπίτι συνέχεια γκρίνια και φωνές». Δείχνει συνέχεια κάτι άλλο. Ενα ακόμα σημάδι πνευματικής προόδου που αρέσει πολύ στους νέους: Να δείχνεις αυτό που είσαι κι όχι κάτι διαφορετικό.
Γνήσιος κι αυθεντικός άνθρωπος. Αυθεντικότητα και γνησιότητα: σπουδαία σημάδια πνευματικής προκοπής. Ο άνθρωπος του Χριστού σταδιακά καταργεί το «δήθεν» φέρσιμο και τη βιτρίνα. Η ψυχή του έχει δουλευτεί σαν το παλιό κομποσκοίνι, που ’ναι χρησιμοποιημένο και δουλεμένο. Και απ’ την πολλή χρήση γίνεται σαν μπαρουτοκαπνισμένο.
Ελεγαν για κάποιον: «Έχει ύφος αβά και ήθος αγά». Δηλαδή, έχει το ύφος του αβά, του γέροντα, του πνευματικού ανθρώπου. Μα το ήθος του, σκέτος αγάς. Σκληρός και τύραννος. Δείχνει άλλο, κρύβει άλλο. Η γνωστή υποκρισία των Φαρισαίων. Αντί να πας μπροστά, γίνεσαι χειρότερος.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως