Το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό ήταν άκρως επιτυχημένο, αλλά οι δύο διαφορετικές στάσεις στο εσωτερικό της Εκκλησίας για ένα τόσο σοβαρό θέμα είναι κάτι πρωτοφανές και απαράδεκτο!
Οι γραμμές αυτές γράφονται λίγες ώρες μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο που έγινε την Κυριακή 21 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη, για να διατρανώσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας. Κοινό συμπέρασμα όλων, υπερμάχων αλλά και πολεμίων της διαδήλωσης, είναι ότι ήταν επιτυχημένη. Ακρως επιτυχημένη, αν λάβουμε υπόψη μας ότι, χωρίς κάποια κεντρική καθοδήγηση, συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος, ίσως πάνω από μισό εκατομμύριο!
Και η Εκκλησία; Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί όλους, ακόμα και όσους δεν θρησκεύονται. Ποια ήταν η στάση της Εκκλησίας; Τι έκαναν οι Ιεράρχες μας; Εδώ υπάρχουν δύο εικόνες: Η μία δείχνει τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο να συμμετέχει τελικά στο πανεθνικό κάλεσμα, πλαισιωμένος από διψήφιο αριθμό Επισκόπων της Μακεδονίας και της Θράκης. Μάλιστα, ο παναγιότατος μίλησε στην έναρξη του συλλαλητηρίου, προκαλώντας ενθουσιασμό στο συγκεντρωμένο πλήθος.
Η άλλη εικόνα παρουσιάζει τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο να συναντιέται με τους δύο κορυφαίους πολιτειακούς άρχοντες, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό, δηλώνοντας ότι «αυτή την ώρα δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές αλλά εθνική ομοψυχία» και πως είναι εναντίον των διαδηλώσεων, «διότι η Εκκλησία πορεύεται με αγάπη».
Δύο εικόνες οι οποίες αποδεικνύουν τις αντιθέσεις που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Δύο διαφορετικές στάσεις, που προκαλούν διχασμό στο εσωτερικό της Εκκλησίας μας για ένα θέμα εθνικό, κάτι που είναι πρωτοφανές και απαράδεκτο! Διότι το Μακεδονικό ΕΙΝΑΙ εθνικό θέμα! Δεν είναι μόνο «πολιτικό» ούτε καν εκκλησιαστικό, μακαριότατε! Διαφορετικά, ποιος ο λόγος των συναντήσεών σας με κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες; Αν η Εκκλησία «δεν πρέπει να ανακατεύεται στην πολιτική», όπως υπερτονίζουν όσοι οψίμως σας συγχαίρουν (!) για την πρωτοβουλία σας εναντίον των συλλαλητηρίων, τότε γιατί τέτοια σπουδή να εμποδίσετε, με τον τρόπο σας, τον λαό να διαδηλώσει για ένα μεγάλο κομμάτι της πατρίδας μας που απειλείται με κλοπή; Οταν, μάλιστα, η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε ξεκάθαρη και τεκμηριωμένη ανακοίνωση για το Μακεδονικό, με ποιο δικαίωμα εσείς, ο προκαθήμενος της Εκκλησίας, άγεστε και φέρεστε από τους πολιτικούς παράγοντες, λες και είστε ένας κοινός δημόσιος φορέας;
Απορούμε: Τα συλλαλητήρια διχάζουν τον λαό και δημιουργούν… έλλειμα αγάπης ή η τακτική σας, μακαριότατε; Και, τελικά, γιατί να εμπιστευτούμε εσάς και όχι, παραδείγματος χάρη, τον Αγιο Παΐσιο, που προέτρεπε τον κόσμο να συμμετέχει σε τέτοιου είδους καλέσματα, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους»;!
Ηδη στη Θεσσαλονίκη ο λαός χάρηκε που είδε το τιμημένο ράσο να πρωτοστατεί στα δίκαια αιτήματα του Ελληνισμού. Το ίδιο και στο Αίγιο, όπου ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος «έβγαλε» στον δρόμο κληρικούς και λαϊκούς, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις όσων θέλουν να περνούν τα σκοτεινά σχέδιά τους χωρίς αντίδραση.
Ρωτούμε, λοιπόν: Είδατε πουθενά εκδηλώσεις μίσους και φανατισμού; Είδατε ακρότητες; Γιατί εμείς αντικρίσαμε ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, από χιλιάδες νέους κάθε ηλικίας έως μεσήλικες και ηλικιωμένους. Κανένας δεν έκανε κάτι άλλο από το να βροντοφωνάξει με πάθος αλλά ειρηνικά πως «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»! Ανάμεσα στις δύο εικόνες, λοιπόν, που περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου, σαφέστατα προτιμούμε την πρώτη: την Εκκλησία ως ΜΗΤΕΡΑ, δίπλα στον λαό! Οχι πίσω από κλειστές πόρτες και συμβούλια που γίνονται κατόπιν πιέσεων πολιτικών κύκλων, για «να ηρεμήσουν τα πράγματα».
Στις 4 Φεβρουαρίου έχει ανακοινωθεί (μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές) αντίστοιχο συλλαλητήριο στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος. Θέλουμε και ελπίζουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος και οι Μητροπολίτες, μαζί με τους απλούς ιερείς και όλους μας, θα δώσουν το βροντερό «παρών». Αυτή θα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους λένε ότι η Εκκλησία είναι μακριά από την κοινωνία. Διότι, ας μη γελιόμαστε, ποιμαντικό έργο δεν είναι μόνον οι θεολογικές ομιλίες ούτε η βοήθεια στην κοινωνία με τα συσσίτια. Αλλά κυρίως να αισθάνεται ο απλός πολίτης ότι έχει πάντα κάποιον δίπλα του, αδελφό και συμμαχητή. Πόσο μάλλον σε αγώνες που έχουν να κάνουν με δίκαια πατριωτικά αιτήματα!…