Η αγάπη κάποιων ανθρώπων για τον εαυτό τους ξεπερνά τα όρια. Πηγάζει από μία παράλογη εσωστρέφεια που θαμπώνει οποιαδήποτε κρίση για το πρόσωπο του πλησίον.
Αν λοιπόν αγαπούμε τον εαυτό μας παράφορα, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, γιατί η κρίση μας είναι σκοτεινή και δηλητηριασμένη από το δηλητήριο της φιλαυτίας.
Επομένως, λέγοντας ο Χρήστος στο νομικό : “Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν”, του έλεγε πρωτίστως να αγαπήσει τον εαυτό του αληθινά και με αυτή την προϋπόθεση και προοπτική να αγαπήσει και τον πλησίον.
Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη για τον εαυτό τους, τότε και η κοινωνία μας και το πρόσωπο του πλησίον θα ετίθεντο σε άλλη βάση.
Αλλά δυστυχώς η αγάπη για τον εαυτό μας σήμερα είναι τόσο διεστραμμένη, απόλυτη, εγωιστική, ακάθαρτη, που κλονίζει η σχέση μας με τον άλλο.
Πρέπει λοιπόν να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά και με επίγνωση της αληθινής καταστάσεως μας.
Πολύ σωστά έχει σημειωθεί από κάποιο Άγιο της σερβικής εκκλησίας ότι: “κάποιοι είναι παραπονεμένοι και καθώς είναι ερωτευμένοι με τον εαυτό τους περιμένουν ανυπόμονα να τους τεθεί το ερώτημα γιατί είσαι εσύ; Για να μπορέσουν να απαντήσουν δυνατά: Για όλα!!!
Πολλοί, πάρα πολλοί, είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν ούτε ποιοι είναι ούτε πόσοι είναι ούτε γιατί είναι, ενώ μιλούν περί αγάπης προς τον εαυτό τους .
Η αυταπάτη για αυτούς είναι γλυκιά αυτοί αγαπούν και όχι τον εαυτό τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που φτιάχνουν πήλινες κατσαρόλες και νομίζουν για τον εαυτό τους ότι είναι γλύπτες.
Πολλοί είναι εκείνοι που έγιναν πολιτικοί ενώ έπρεπε να είναι έμποροι.
Όλοι αυτοί μιλούν για αγάπη προς τους εχθρούς, αλλά εν τω μεταξύ ακόμα ούτε τον εαυτό τους δεν αγαπούν αφού δεν το γνωρίζουν.
Δεν ανακάλυψαν καν τον καλύτερο εαυτό τους. η αγάπη τους είναι ψεύτικη, εφόσον είναι σχετική με την ψευδή εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και όχι με την αλήθεια. και όποιος αγαπά ψευδώς τον εαυτό του αγαπά ψευδώς και τους φίλους του.
Επομένως για να αγαπήσουμε τον πλησίον ως εαυτόν απαιτείται πρωτίστως αληθινή αγάπη για τον εαυτό μας η οποία όμως είναι απαύγασμα της αυτογνωσίας και της επίγνωσης της καταστάσεως μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η δύναμη της συγνώμης», (Αθήνα: Εν πλώ, 2010), 106-107.
Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος
[mks_button size=”large” title=”orthodoxia.online – Δείτε όλα τα άρθρα μας ΕΔΩ” style=”squared” url=”https://orthodoxia.online/%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%ac%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%b1/” target=”_blank” bg_color=”#dd3333″ txt_color=”#FFFFFF” icon=”” icon_type=”” nofollow=”0″]