Οι επικείμενες ευρωεκλογές επαναφέρουν εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο τη θέση της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΕ-Ευρωζώνης, ειδικά μετά τα Μνημόνια. Μέχρι την εκδήλωση της ελληνικής κρίσης, αλλά και μετά, ο ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός των εγχώριων αρχουσών ελίτ δεν άφηνε περιθώρια για κανενός είδους αμφισβήτηση. Εκτός των άλλων, προβάλλεται το επιχείρημα ότι η ΕΕ λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας από τον τουρκικό επεκτατισμό.
Έτσι, εδώ και χρόνια, όταν εκδηλώνονται επεκτατικές πιέσεις εκ μέρους της Τουρκίας, ακούμε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να λένε στον Ερντογάν ότι τα σύνορα στο Αιγαίο είναι ευρωπαϊκά σύνορα κι ότι επιτέλους η Άγκυρα πρέπει να σεβασθεί τους ευρωπαϊκούς κανόνες! Έχω την εντύπωση πως στο ανάκτορο του νεοσουλτάνου θα πρέπει να χαμογελούν ειρωνικά κάθε φορά που ενημερώνονται γι’ αυτού του είδους τις δηλώσεις.
Η συμμετοχή στην ΕΕ έδωσε αναμφιβόλως στην Ελλάδα ένα κάποιο πολιτικό-διπλωματικό πλεονέκτημα, αλλά δεν εγγυήθηκε ποτέ την εθνική της ασφάλεια. Με άλλα λόγια, με την ένταξή της η Ελλάδα δεν μετακόμισε ως δια μαγείας κάπου μεταξύ Λουξεμβούργου και Ολλανδίας! Συνέχισε με το ένα πόδι να χορεύει στο ρυθμό της υπερεθνικής ευρωπαϊκής ενοποίησης και με το άλλο στον ρυθμό των παραδοσιακών εθνικών προκαταλήψεων και αντιθέσεων της περιοχής μας.
Η αντίφαση αυτή δεν εξορκίζεται όσα ευρωπαϊκά πιστοποιητικά κι αν αποκτήσει η Ελλάδα. Από την ένταξή μας στην ΕΕ το 1981, οι ελληνικές άρχουσες ελίτ είχαν πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι οι εταίροι μας κατά κανόνα τηρούσαν πολιτική Ποντίου Πιλάτου και όχι σπανίως έγερναν προς την πλευρά της Άγκυρας. Τα γεγονότα έχουν αποδείξει πως η έννοια της κοινοτικής αλληλεγγύης ήταν περισσότερο επιταγή χωρίς αντίκρισμα παρά πολιτική πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι τα τελευταία λίγα χρόνια η ΕΕ υιοθέτησε αυστηρή γλώσσα έναντι της Τουρκίας και στα ελληνοτουρκικά δεν οφείλεται, βεβαίως, σε κάποιου είδους αναζωπύρωση της κοινοτικής αλληλεγγύης. Οφείλεται αποκλειστικά στο ρήγμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στη Δύση και στο καθεστώς Ερντογάν. Ρήγμα, το οποίο συνεχώς βαθαίνει, παρά τις προσπάθειες και των Αμερικανών και των Ευρωπαίων να επαναφέρουν τη γειτονική μας χώρα στο δυτικό μαντρί.
Έχουμε επανειλημμένως αναλύσει την αιτία που συμβαίνει αυτό. Ο Τούρκος πρόεδρος είναι πεπεισμένος πως η Ουάσιγκτον τον έχει προγράψει. Γι’ αυτό έχει στραφεί προς τη Μόσχα με αποτέλεσμα οι σχέσεις του με τη Δύση να παραμένουν στη ζώνη του κόκκινου, έστω κι αν τυπικώς δεν έχουν διαρραγεί. Το ζήτημα, μάλιστα, της προμήθειας του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400 φέρνει τον κόμπο στο χτένι, υποχρεώνοντας και τον Ερντογάν, αλλά και τους Αμερικανούς να λάβουν αποφάσεις.
Η περιπέτεια των Μνημονίων
Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στο τι σημαίνει για την Ελλάδα η ιδιότητα του μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Η συνέχεια στο slpress
orthodoxia.online