Μία τραγική ιστορία από τους αγίους Τόπους, αφορά τη δολοφονία ενός Κύπριου ιερομόναχου το 1979. Πρόκειται για τον πατέρα Φιλούμενο, ο οποίος γεννήθηκε το 1913 και από την ηλικία των 14 ετών μαζί με τον αδελφό του αφιερώθηκαν στο έργο του Χριστού. Το 1934, ο πατήρ Φιλούμενος, εντάχθηκε στην Αγιοταφική Αδελφότητα και για πολλά χρόνια εξυπηρετούσε και βοηθούσε τους προσκυνητές στον Άγιο Τόπο του φρέατος που άνοιξε ο Ιακώβ, στην αρχαία πόλη Σιχάρ της Σαμαρείας (σημερινή Νεάπολη).
Αν και ζούσε αρμονικά με τους υπόλοιπους Άραβες, οι Εβραίοι της περιοχής δεν φαίνεται να μοιράζονταν τα ίδια αισθήματα συμπάθειας. Έτσι, όταν κατέκτησαν την περιοχή, ο πατήρ Φιλούμενος αποτέλεσε έναν από τους στόχους τους, τον οποίο προσπάθησαν να εκδιώξουν από την περιοχή με διάφορες απειλές. Τον επισκέπτονταν συχνά και απαιτούσαν να βγάλει το Σταυρό και τις εικόνες από την εκκλησία, αφού το θεωρούσαν προσκύνημα της Ιουδαϊκής θρησκείας. Ο πατήρ Φιλούμενος όμως δεν ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον Άγιο Τόπο. Στις 29.11.1979, φανατικοί δολοφόνοι, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τον σκότωσαν με ένα τσεκούρι. Φεύγοντας, έριξαν χειροβομβίδα και κατέστρεψαν τον ιερό χώρο του προσκυνήματος.
Το λείψανό του παραδόθηκε γυμνό μετά από έξι ημέρες στους εκπροσώπους του Πατριάρχη και η ταφή του έγινε στη Σιών. Το προσκύνημα Κάθε χρόνο ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, οι επίδοξοι Κύπριοι προσκυνητές που επιθυμούσαν να επισκεφθούν τους Άγιους Τόπους, ξεκινούσαν από τα χωριά τους με τα ζώα τους για να φθάσουν στην προκυμαία της Λάρνακας λίγο πριν το Πάσχα. Όσοι αποφάσιζαν πως θα επισκέπτονταν το Χατζάτο, όπως αποκαλούσαν από τα χρόνια της τουρκοκρατίας την Ιερουσαλήμ, προετοιμάζονταν ψυχικά, πνευματικά και σωματικά μέρες πριν. Πριν την αναχώρησή τους, μεταλάμβαναν τη Θεία Κοινωνία και οι καμπάνες των χωριών σήμαιναν.
Οι προσκυνητές συνοδεύονταν από τους ιερείς του χωριού μαζί με τα εξαπτέρυγα, τη στολή και τον σταυρό. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβανόταν και κατά την επιστροφή του προσκυνητή. Η μετάβαση στους Άγιους Τόπους αποτελούσε ένα μεγάλο γεγονός και όσοι επέστρεφαν έφεραν τιμητικά τον τίτλο του Χατζή ή της Χατζήνας. Και ο τίτλος αυτός αποτελούσε ένα διαβατήριο ήθους και έναν τιμητικό τίτλο, τον οποίο σέβονταν οι υπόλοιποι κάτοικοι. Η βάφτιση στον Ιορδάνη ποταμό και η μετατροπή σε «Χατζή» προσέφερε στο άτομο αίγλη και αναγνώριση.
Η λέξη προέρχεται από το αραβικό «χατζ» (“hajj”)που σημαίνει «στέκομαι μπροστά σε μια θεότητα σε ιερό μέρος» ή «ταξίδι σε ένα ιερό μέρος»….
Διαβάστε όλο το άρθρο: ΕΔΩ