Ένα από τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα μελετώντας τον χαρακτήρα του Ταγίπ Ερντογάν είναι ότι οι πικρόχολοι άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν συγχωρούν και δεν ξεχνούν.
Ταυτίζουν μάλιστα την εκδίκηση με την διεκδίκηση, όταν κυριαρχούνται από μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις, όπως συμβαίνει στην περίπτωσή του.
Γράφει η
Κρινιώ Καλογερίδου
Θέμα υπερβολής στο καταληκτικό μου συμπέρασμα δεν υφίσταται, γιατί δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης των τεκμηρίων. Και τα τεκμήρια που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές είναι πολλά και ”φωτογραφικά”, γιατί αντανακλούν την ψυχή και την νόησή του.
Δεν είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν της εικοσαετούς πολιτικής διαδρομής του Τούρκου Προέδρου. Αρκεί να σταθούμε σε δυο-τρία ενδεικτικά παραδείγματα εκδήλωσης εκδικητικότητας των τελευταίων χρόνων διακυβέρνησής του.
Ανώδυνο, αλλά χαρακτηριστικό της συνήθειάς του να μην ξεχνά επιβεβαιώνοντας την λαϊκή ρήση ”η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”, είναι το γεγονός ότι για το πάθημά του το ’18 κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα (σ.σ είχε μπει στην… αναμονή απ’ τον Βλαντιμίρ Πούτιν μαζί με την ακολουθία του για 50 λεπτά), πήρε εκδίκηση το ’20 κάνοντας το ίδιο στον Ρώσο Πρόεδρο, με αφορμή τη συνάντησή τους στην Τεχεράνη τον περασμένο Ιούλιο.
Έκτοτε βέβαια άλλαξαν πολλά που έκαναν περαιτέρω ρευστό το γεωπολιτικό περιβάλλον λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία (24/02/’22). Εισβολής που είχε σαν… ”παράπλευρη απώλεια” για μας τη σύσφιξη των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας όχι μόνο γιατί οι ηγέτες τους ομνύουν στον αναθεωρητισμό, αλλά και για έναν ακόμα σημαντικό λόγο.
Για τον λόγο ότι η Ρωσία, απομονωμένη καθώς είναι από τη Δύση, τείνει να εγκαταλείψει πλήρως το ευρωπαϊκό στοιχείο ταυτότητάς της και να μείνει με το ασιατικό, που ”κουμπώνει” θαυμάσια με το νεο-οθωμανικό-μεγαολοϊδεατικό της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE