Ροζάκης Μανώλης
Μετά τον “θάνατο του Θεού” έρχεται και η αποκαθήλωση της αυθεντίας του “υπερανθρώπου”. Η κρίση της υπερσυγκέντρωσης πλούτου και κινδύνων συνοδεύεται από μία ανεξήγητη κριτική αφωνία, εν μέσω πανδημικής “ανοσμίας”.
Έτσι, αποκαλύπτονται τα όρια της ανθρώπινης γνώσης, ο ανορθολογισμός και η λίγο-πολύ συνειδητή αυτοεξαπάτηση. Μήπως όμως είναι καιρός για μία δεύτερη “αναγέννηση” της πολιτικής ιστορίας, με επίκεντρο τον άνθρωπο;
Η τεχνοκρατική αβεβαιότητα, σε συνδυασμό με ορισμένα κοντόφθαλμα ιδιωτικά συμφέροντα στέκονται απέναντι στην ατζέντα μιας ουσιαστικής και λειτουργικής διεξόδου από την κρίση: αναδιανομή του πλούτου και ενίσχυση της συμμετοχικότητας.
Η ριζοσπαστική αυτή προσέγγιση, συζητείται σε κύκλους και δεξαμενές σκέψεις, κυρίως στις ΗΠΑ (Financial Times). Η ανάγκη προέκυψε μετά και από την πρόσφατη οικονομική κρίση του 2008 και τις συνακόλουθες γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Έγινε πιο επιτακτική, με αφορμή την πανδημική κρίση και την προβληματική διαχείρισή της, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αναποτελεσματικότητα, τόσο των μνημονιακών πολιτικών στην ΕΕ, όσο και η γενναία αλλά μη ικανοποιητική διαχείριση της οικονομικής κρίσης του 2008 στις ΗΠΑ, ήταν εμφανείς και η επόμενη κρίση υπέβοσκε εδώ και πολύ καιρό. Στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα ακούγαμε όμως διαφορετικά “τροπάρια”.
Ατολμία και κριτική αφωνία…
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
slpress.gr