Η Παλαιά Διαθήκη ως μέρος της Αγ. Γραφής έτυχε από αρχαιοτάτων χρόνων μιας πρωτοφανούς πολεμικής. Κοινός παρονομαστής των πολεμίων της ανά τούς αιώνες, έστω και αν τα κίνητρά τους ήταν διαφορετικά, είναι ότι δεν θέλησαν ποτέ να κατανοήσουν το γεγονός, ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το πρόσωπο του Χριστού.
Γι’ αυτό κατανοείται μόνο χριστολογικά, καθώς καταγράφει την εν χρόνω φανέρωση και εξέλιξη του σχεδίου του Τριαδικού Θεού για την εν Χριστώ παλιγγενεσία του ανθρώπου και της δημιουργίας. Η άσαρκος του Θεού Λόγου παρουσία στην Παλαιά Διαθήκη στις Θεοφάνειες, οι τύποι, τα σύμβολα, οι προεικονίσεις, οι προφήτες, εκφράζουν κατά τρόπο ρεαλιστικό, ότι τα πάντα κινούνται γύρω από το πρόσωπο του Θεανθρώπου και την προσδοκία της ελεύσεώς Του. Έτσι κατανοούμε, γιατί την Παλαιά Διαθήκη ουδέποτε η Εκκλησία μας την κατανόησε με φυλετικά η εθνικιστικά κριτήρια, αλλά πάντοτε θεολογικά.
Στους πολεμίους της Παλαιάς Διαθήκης κατά τούς νεότερους χρόνους ανήκουν και οι Ναζί. Στα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας, η Παλαιά Διαθήκη θα πολεμηθεί από τρεις χώρους, που είχαν όμως κοινό κίνητρο. Αυτό δεν ήταν άλλο, παρά οι ρατσιστικές φυλετικές αντιλήψεις των ναζί περί αρίας φυλής, ο αντισημιτισμός τους και η εχθρική τους τοποθέτηση απέναντι στον Χριστό και στο Ευαγγέλιο. Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω η δήλωση του Χίτλερ στις 6-7-1933: «Κάποιος πρέπει να είναι η χριστιανός η Γερμανός. Και τα δύο μαζί δεν μπορεί να είναι»[1].
Ο πρώτος χώρος, ο οποίος θα εκφραστεί με πρωτοφανή σκληρότητα και μίσος κατά της Παλαιάς Διαθήκης είναι η Γερμανική ναζιστική ιδεολογία. Πριν την ανάληψη της εξουσίας, επισήμως η ναζιστική προπαγάνδα έχει προετοιμάσει συστηματικά το έδαφος με τη διάδοση των αντιλήψεων του Houston Stewart Chamberlain.
Ο H.S. Chamberlain ήταν βρετανικής καταγωγής ρατσιστής φιλόσοφος, αρχικά θερμός γερμανόφιλος και τελικά πολιτογραφημένος Γερμανός, κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου.
Το βασικότερο έργο του Η. S. Chamberlain, «Τα θεμέλια του 19ου αιώνα» είναι γεμάτο[2], συν τοις άλλοις, απαξιωτικών και μειωτικών αναφορών κατά της Παλαιάς Διαθήκης, στα πλαίσια βεβαίως των ρατσιστικών αντιλήψεών του και της ιδεολογικής προσέγγισης του θέματος. Η αναφορά του Χίτλερ στο έργο αυτό του Η. S. Chamberlain ήταν συχνή. Γι’ αυτό, η ναζιστική προπαγάνδα θα αναπαράγει τις αντιλήψεις αυτές του Η. S. Chamberlain, ώστε το έργο του στο οποίο αναφερθήκαμε, μέχρι το 1938 να έχει πραγματοποιήσει 23 εκδόσεις.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα απ’ αυτό το χώρο, αποτελούν οι θέσεις του Alfred Rosenberg. Ο A. Rosenberg υπήρξε ο κατεξοχήν θεωρητικός του ναζισμού, υπουργός του Χίτλερ και συνιδρυτής του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Nα σημειωθεί, ότι από το διεθνές δικαστήριο της Νυρεμβέργης καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου και απαγχονίστηκε στις 16-10-1946. Ο A. Rosenberg καταφέρονταν με πρωτοφανή περιφρόνηση εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης, λέγοντας ότι περιέχει «ανόητες και επιβλαβείς διηγήσεις άξιες μόνο για Εβραίους»[3], και επιπλέον μιλούσε για «ποικίλα σκουπίδια της εβραϊκής, μεσανατολικής και αφρικανικής νοοτροπίας και ζωής»[4].
Ο δεύτερος χώρος από τον οποίο θα πολεμηθεί η Παλαιά Διαθήκη είναι ο χώρος των λεγομένων «Γερμανών Χριστιανών» (Deutsche Christen)[5]. Oι Γερμανοί Χριστιανοί ήταν μια συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική κίνηση, με αντισημιτικό ρατσιστικό υπόβαθρο και πολιτικό προσανατολισμό. Η «θεολογία τους» επίσης ήταν συγκρητιστική, με μείξη χριστιανικών και αντιχριστιανικών στοιχείων, με αντισημιτική αφετηρία και με πολιτική προοπτική[6].
Αφού ακρωτηρίασαν το Ευαγγέλιο, δημιούργησαν ένα χριστιανισμό καρικατούρα, υπηρέτη των εθνικοσοσιαλιστικών αντιλήψεων του Χίτλερ. Πολέμιοι της Παλαιάς Διαθήκης θα εκφράσουν το μίσος τους εναντίον της ποικιλοτρόπως. Όσους δέχονταν την Παλαιά Διαθήκη την οποία είχαν απορρίψει, τούς θεωρούσαν ιουδαιοχριστιανούς, μη άριους και απαγόρευαν τη συμμετοχή τους στον κλήρο και ζητούσαν και τον αποκλεισμό τους από την Εκκλησία.
Ενδεικτικά, θα αναφέρουμε μόνο τις θέσεις ενός εκ των επιφανών στελεχών των Γερμανών Χριστιανών, του Dr. Reinhold Krause, οποίος στις 13-11-1933 στο Βερολίνο παρουσία εκατοντάδων ακροατών ζητούσε την, « απελευθέρωση της Γερμανικής Εκκλησίας από την Παλαιά Διαθήκη και την ιουδαϊκή ηθική της, από αυτές τις ιστορίες ζωεμπόρων και ρουφιάνων ».
Ο τρίτος χώρος, ο οποίος με ιδιαίτερη σφοδρότητα θα πολεμήσει κάθε τι το χριστιανικό, της Παλαιάς Διαθήκης συμπεριλαμβανομένης, ήταν η Γερμανική νεοειδωλολατρία, η οποίία είχε αναβιώσει κατά το διάστημα του μεσοπολέμου και ανδρώθηκε στα χρόνια του ναζισμού στη Γερμανία. Οι διάφορες Γερμανικές νεοπαγανιστικές ομάδες και κατευθύνσεις συστεγάζονταν κάτω από το όνομα «Κίνηση της Γερμανικής Πίστεως» (Deutsche Glaubensbewegung)[7].
Θεωρούσαν, ότι ολόκληρη η Αγ. Γραφή ήταν ριζικώς αντίθετη με τις περί φυλής, αίματος, υπερηφανείας, ηρωισμού και σωματικής δυνάμεως αντιλήψεις της αρίας γερμανικής φυλής. Η Παλαιά Διαθήκη για τούς Γερμανούς νεοειδωλολάτρες της ναζιστικής Γερμανίας, αντιπροσώπευε και εξέφραζε, κατά τούς ανιστόρητους ισχυρισμούς τους, όλα τα μειονεκτήματα του «ασιατικοσημιτικού πνεύματος».
Θά ολοκληρώσουμε την αναφορά στο θέμα μας, με μία επισήμανση από τη σύγχρονη Γερμανία, η οποία επιβεβαιώνει ακριβώς τα όσα αναφέρουμε. Σε σύγχρονες νεοπαγανιστικές και νεοναζιστικές Γερμανικές ομάδες[8], που σε ορισμένες εξ αυτών, λόγω ιδεολογικής τους αλληλοπεριχώρησης, το πλαίσιο αρχών τους είναι δύσκολα ευδιάκριτο σε θεωρητικές τους διακηρύξεις σχετικά με τον Χριστό και την Παλαιά Διαθήκη, παραπέμπουν και σήμερα σε ιδεολογικές τοποθετήσεις αρχών του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ[9].
Η πτωμαΐνη του ναζισμού τρέφει και σήμερα τούς σύγχρονους ιδεολογικούς βρυκόλακες, στην πολεμική τους κατά της Παλαιάς Διαθήκης, που σε τελική ανάλυση είναι πολεμική εναντίον του Χριστού.
[1]. Βλ. A. Läpple, Kirchengeschichte in Längsschnitten, München 1968, σ. 89 .
[2]. Βλ. H. St. Chamberlain, Die Grundlagen des neunzehnten Jahrhunderts.Erste Hälfte, München 193823 .
[3]. Βλ. A.Rosenberg, Der Mythus der 20 Jahrhunderts, München 193428, σσ. 601-603.
[4]. Βλ. A. Rosenberg, Der Mythus der 20 Jahrhunderts, όπ.π., σσ. 172, 175.
[5] .Βλ. K. Scholder, Die Kirchen und das Dritte Reich, Band 1, Frankfurt 1977. J. Sonne, Die politische Theologie der Deutschen Christen , Göttingen 1982.
[6] .Βλ. C. Andresen – A. M. Ritter, Handbuch der Dogmen und Theologiegeschichte, Band 3, Göttingen 19982, σσ. 252 – 253.
[7]. Βλ . K. Algermissen, Deutschreligiöse Bewegung, στο LThK1, 3 (1933), 259- 261
[8]. Βλ. R. Hauth, Hexen, Gurus, Seelenfänger, Wuppertal –Zürich 1994, σσ.187 – 204. M. Pöhlmann, (Hrsg), Odins Erben. Neugermanisches Heidentum. Analysen und Kritik, (EZW Texte-184), Berlin 2008.
[9]. Βλ. Fr. Hundseder,Wotans Jünger. Neuheidnische Gruppen zwischen Esoterik und Rechtsra- dicalismuς , München 1998. M. Pöhlmann, (Hrsg), Odins Erben., όπ.π., σσ. 26 – 36.
Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Τριμυθούντος «Άγιος Σπυρίδων», 2017, τχ. Β΄.
Πηγή : www.pemptousia.gr