«Καὶ τὸ μνημόσυνον αὐτῶν εἰς γενεὰν καὶ γενεάν», έλεγε και εξηγούσε.
Η Εκκλησία η Ορθόδοξη πιστεύει ακραδάντως αυτό που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Και πρέπει αυτά που ομολογούμε, αυτά που ακούμε στην Εκκλησία, να τα κάνουμε βίωμά μας, όσο μπορούμε. Να τα κάνουμε ζωή μας, να τα κάνουμε αναπνοή μας. Το Σύμβολο της Πίστεως λέει:
« Καί ἐρχόμενον ἐν δόξῃ κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς…»
Είναι η κρηπίς, η βάση των δογμάτων ότι θα έλθει « κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς…», είναι η ελπίδα όλων των αιώνων, όλων των αγίων, όλων των ανθρώπων του Θεού. Αδελφοί μου, είναι τόσο μεγάλη η αδικία στον κόσμο αυτό, τόσο κατάφορη η αδικία, βλέπεις τον καλό, τον αθώο να βασανίζεται. Βλέπεις τον κακό, τον ανήθικο, τον ψεύτη να προάγεται.
Είναι τόσο πολύ κατάφορη η αδικία, ώστε είναι 100% σίγουρο ότι υπάρχει άλλη ζωή, υπάρχει κάποια άλλη δικαιοσύνη που στη δικαιοσύνη αυτή δεν χωράνε ούτε ρουσφέτια, ούτε γνωριμίες, ούτε φακελάκια, ούτε δώρα. Η δικαιοσύνη αυτή, που είναι ακατάλυτη, χωρίς προσωποληψίες, που είναι ζυγαριά δικαιοσύνης αιώνια, είναι η ζυγαριά του Θεού. Γι αυτό ακριβώς έχουμε τα μνημόσυνα, τα Σαρανταλείτουργα, τα Ψυχοσάββατα τα οποία υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι θα έλθει η Κρίση.
“ …δή καί ἀπαιτηθῆναι μέλλει ἐπί τοῦ φοβεροῦ καί φρικτοῦ κριτηρίου αὐτοῦ, ὅτε γυμνοί και τετραχηλισμένοι ἅπαντες, βασιλεῖς ὁμοῦ καί πτωχοί, παριστάμεθα.” Θα πάμε όλοι μας, όλοι μας γυμνοί και τετραχηλισμένοι, χωρίς φτιασίδια, χωρίς καλύμματα, χωρίς μάσκες, χωρίς προσωπεία, ενώπιον του Φοβερού Κριτού.
Αδελφοί μου, η Εκκλησία είναι μάνα και η μάνα έχει σπλάχνα οικτιρμών, και για αυτό εθέσπισε τα Ψυχοσάββατα, εθέσπισε το Σαρανταλείτουργο. Υπάρχουν στη Εκκλησία παιδιά της που πνίγηκαν στα πελάγη, που σκοτώθηκαν στους πολέμους, που πέθαναν στις φυλακές, που έμειναν στα βουνά. Τα παιδιά αυτά δεν είχαν κανένα να τα κηδεύσει, δεν έχουν τάφους. Γι αυτά τα παιδιά, που δεν τους κάνει κανείς μνημόσυνο, όρισε η Εκκλησία τα Ψυχοσάββατα.
Και ένα άλλο λένε οι πατέρες της Εκκλησίας. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι φτωχοί, που είναι έρημοι κατά κόσμο, αλλά έχουν αγγέλους να τους συντροφεύουν, δεν έχουν ανθρώπους, δεν έχουνε στοργή, δεν έχουνε παρηγοριά, δεν έχουνε χάδι ανθρώπινο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κανένα να τους μνημονεύσει, να ανάψει γι αυτούς ένα κεράκι, να βράσει λίγο στάρι για την ψυχή τους…
Ο π. Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε
