Αυτές τις ημέρες ξεκίνησε η πορεία του Χριστού στον Γολγοθά, για να καταλήξει στη Σταυρική Του θυσία, που συνδέεται με την Ανάστασή Του.
Είναι στιγμές και ημέρες συγκλονιστικές για τον πιστό άνθρωπο, αλλά και κεντρικό σημείο στη διδασκαλία και τη ζωή της Εκκλησίας, γι’ αυτό και γίνεται λόγος για το μυστήριο του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού, ένα μυστήριο που συνδέεται με τη νίκη του Θεανθρώπου πάνω στην αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει:
«τούτο εστίν ο του Χριστού Σταυρός, η της αμαρτίας κατάργησις»,
και επιγραμματικά λέει:
«ουδείς ποτέ κατηλλάγη τω Θεώ χωρίς της του Σταυρού δυνάμεως».
Το μυστήριο, επομένως, του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού δεν είναι άλλο από τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό, που πραγματοποιήθηκε με την ευδοκία, το θέλημα και κυρίως με την άμετρη Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, όπως αυτή εκφράστηκε με το ιστορικό γεγονός της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού, Εκείνου που είναι η μοναδική και πραγματική εικόνα του Θεού-Πατέρα, Εκείνου που με το τίμιο αίμα Του στο Σταυρό, κατήργησε τον θάνατο, έφερε την Ειρήνη στον κόσμο και συμφιλίωσε τον Εαυτό Του με το χαμένο και βυθισμένο στις λύπες και οδύνες παιδί Του.
Πώς, όμως, ο άνθρωπος θα μπορέσει να μείνει σταθερός σ’ αυτήν τη συμφιλίωση με τον Θεό;
Πώς, δηλαδή, θα επιτευχθεί αυτή η μέθεξη του μυστηρίου του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού με τη ζωή του ανθρώπου, που θέλει να γίνει και να μένει φίλος και οικείος με τον Θεό;
Μία είναι η απάντηση στο ερώτημα, για κάθε άνθρωπο, και ιδιαίτερα για τον πιστό: Να μπει και να βαδίσει στο δικό του Γολγοθά της ζωής του, πάνω στα ίχνη του Χριστού, να σταυρωθεί και αυτός εκουσίως, όπως σταυρώθηκε και ο Χριστός για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Βαδίζοντας, λοιπόν, και ο άνθρωπος στο δύσκολο δρόμο του Γολγοθά του, θα αποκτά γνώση εμπειρική του Μυστηρίου και της Αλήθειας του Θεού. Θα μαθαίνει, δηλαδή, αυτό που μας λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Φιλοκαλία 15Β’ σελ. 265):
«Ο μεν Θεός κατά φύσιν υπάρχων αγαθός ουδέν ων ποιείν πέφυκεν εστί πονηρός, ο δε άνθρωπος επιμελεία γνώμης γινόμενος αγαθός, οις πέφυκεν ποιείν ο Θεός, αεί χαίρων»
Δηλαδή, επειδή ο Θεός είναι αγαθός κατά φύσιν, τίποτα από ό,τι κάνει δεν είναι κακό, ενώ, ο άνθρωπος που γίνεται αγαθός με τη φρόνηση και τη θέλησή του, έχει πάντοτε χαρά για όσα από τη φύση Του κάνει ο Θεός.
Και το πρώτο πράγμα που κάνει, και πάντα θα κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο, είναι η Μεγάλη, ανιδιοτελής και θυσιαστική Αγάπη Του για την σωτηρία του ανθρώπου.
Αν, αυτό το ενστερνίζεται και το βιώνει ο πορευόμενος στον Γολγοθά του άνθρωπος, τότε ο νους του θα φωτίζεται, και η καρδιά του θα καθαρίζεται, θα γίνεται ναός και οίκος του Θεού, και ο άνθρωπος θα απολαμβάνει πλούσια τα αγαθά που περιέχει αυτή η Αγάπη του Θεού.
Θα του δίνει την πίστη την ακλόνητη, ότι υπάρχει Θεός που βλέπει τα πάντα, την ταπείνωση με τη δύναμη της οποίας θα μπορεί να γνωρίζει πραγματικά τον εαυτό του, και να χτυπάει το μάταιο φούσκωμα της περηφάνιας του, την πραότητα για να δίνει ραπίσματα στις υπερβολές, στους επαίνους και στα εγκώμια, την ευσπλαχνία για να νιώθει δικές του τις συμφορές των άλλων, και την υπομονή για να αποφεύγει αδιαμαρτύρητα τις δυσκολίες, τις λύπες και τις οδύνες, την περιφρόνηση, τις ύβρεις και τις κακίες.
Μ’ αυτά τα όπλα τα πνευματικά ο πιστός και φιλόθεος άνθρωπος καταλαβαίνει και βιώνει το μυστήριο του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού, διαβαίνει με πίστη και υπομονή το δικό του δρόμο προς τον Γολγοθά του, και κατορθώνει με δάκρυα ταπείνωσης να ανάψει το αποσπερνό καντήλι της Γνώσης, της Αλήθειας και της καινής ζωής.
Αναστάσιος Γ. Λέκκας
συν. Δικηγόρος
Πειραιάς 25/3/2023
