Το μυστήριο κι όλα τα μυστήρια, γίνεται για τους ορθοδόξους.
Ευχόμεθα, όμως, «υπέρ σύμπαντος κόσμου… υπέρ ευκρασίας αέρων… ευφορίας…» δηλαδή και οι άλλοι να ζήσουν για να βρουν το δρόμο της Σωτηρίας.
Η λατρεία και μάλιστα η Θεία Ευχαριστία, είναι εσωτερική υπόθεση.
Θέλουμε να γίνουν ορθόδοξοι;
Θα γίνουν αυτά, έρχονται. Δόξα τω Θεώ.
Μας αναγκάζουν να τρέξουμε. …
Θα πρέπει, λοιπόν, εν αγάπη να βλέπουμε οι μεν προς τους δε διότι πλησιάζουμε στην ορθή τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα.
Κι όταν, λοιπόν, έρθει αυτή η μέρα, που θα έρθει (δε ξέρω αν θα έρθει στις ημέρες μου) και ξέρετε, τότε;
Η λειτουργία θα γίνει όπως ήτανε τότε, στους πρώτους αιώνες, μέχρι τον 8ο, 9ο, 10ο αιώνα που λέγαμε «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν».
Και θα κοιτάζει ο ένας τον άλλον, αν είναι ορθόδοξος, να τον παίρνει και να του λέει «Σας παρακαλώ πολύ, βγέστε τώρα έξω (οι κατηχούμενοι, οι μετανοούντες) για να κάνουμε το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας».
Και θα κοινωνούμε όλοι, θα εξομολογούμεθα όλοι, κ.τ.λ..
Έχουμε ένα δρόμο ακόμα, λοιπόν.
Κάποιοι, η «μαγιά» που λέει ο Μακρυγιάννης, θα μείνουν και θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο.
Άρα, χωρίς φανατισμούς και χωρίς απολυτότητες.
† π. Γεώργιος Μεταλληνός – Απόσπασμα από ομιλία