Δημήτριος Παναγόπουλος: Κάποτε μια κυρία πήγε σε έναν ασκητή, για να εξομολογηθεί.
Ο ασκητής είχε και έναν δόκιμο μαζί του και του είπε να πάει παραπέρα και να μην κοιτάει προς το μέρος τους, την ώρα που θα την εξομολογούσε.
Πράγματι ο δόκιμος πήγε παραπέρα, αλλά παρασύρθηκε και έριξε ένα βλέμμα στο σκηνικό της εξομολόγησης.
Και τί βλέπει; Βλέπει την ώρα που εξομολογούνταν η κυρία, να βγαίνουν φίδια από το στόμα της γυναίκας και στη συνέχεια να βγαίνει ένα άλλο φίδι μεγαλύτερο και να παρασέρνει και τα άλλα για να μπουν μέσα της!
Όταν τελείωσε η εξομολόγηση και έφυγε η κυρία, ο ασκητής παρατήρησε τον δόκιμο, για την ανυπακοή που έδειξε, με το να ρίχνει το βλέμμα του στο σκηνικό
της εξομολόγησης.
Ο δόκιμος του έβαλε μετάνοια και του είπε, αυτά που είδε.
Κατάλαβε τότε ο ασκητής, ότι τα φίδια είναι οι αμαρτίες της, αλλά το ότι μπήκαν μέσα της, σημαίνει, ότι είχε κάποια μεγάλη αμαρτία που δεν την εξομολογήθηκε.
Πρόσταξε τότε ο ασκητής στον δόκιμο, να τρέξει γρήγορα να την προϋπαντήσει, για να γυρίσει πίσω και να εξομολογηθεί αυτήν την αμαρτία.
Έφυγε σφαίρα ο δόκιμος, αλλά την βρήκε νεκρή έξω από το μοναστήρι!
Μόλις το έμαθε ο ασκητής, ένιωσε ένοχος, που δεν πρόλαβε να την εξομολογήσει σωστά.
Άρχισε τότε να προσεύχεται γι’ αυτήν, οπότε του εμφανίζεται η κυρία και του λέει:
- Δεν φταις εσύ πάτερ, αλλά εγώ, που εν γνώση μου και από ντροπή πολλές φορές δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ μια μεγάλη μου αμαρτία και τελικά κολάστηκα…
Ας εξομολογούμαστε λοιπόν καθαρά όλα τα αμαρτήματά μας για να μας συγχωρέσει ο Χριστός, πράγμα που εύχομαι εις αλλήλους και εις πάντας Αμήν.
Δημήτριος Παναγόπουλος
