Και, ναι μεν εγώ είμαι αμαρτωλός, αλλά ο Θεός είναι άγιος.
Είναι παντοδύναμος.
Εγώ είμαι άξιος για την κόλαση, αλλά ο Θεός είναι άξιος να με οδηγήσει κοντά του αιώνια. Κι έτσι δημιουργείται -με τη σωστή αυτή αντιμετώπιση- θάρρος κι ελπίδα.
Ενώ, αντίθετα, όταν δεν έχουμε ελπίδα στο Θεό, τότε αφού είμαι στραβόξυλο κι είμαι κακός κι έχω τόσα πάθη, αρχίζω και βυθίζομαι και βυθίζομαι…
Και γιατί να σκεφτώ εκείνο; Και γιατί να σκεφτώ το άλλο;
Τα αυξάνει και ο σατανάς αυτά τα πράγματα και βλέπουμε τον άνθρωπο να χάνεται μέσα στο σκότος της απογνώσεως.
Αυτή η απόγνωση είναι δαιμονική. Η απόγνωση είναι η χειρότερη αμαρτία (…).
Αν καταφέρουμε και δε χάσουμε αυτή την ελπίδα, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε σωστά. Αυτό είναι το έργο της αληθινής μετάνοιας. (…)
Ό,τι κι αν κάνεις, όσες φορές κι αν πέσεις, όσα πάθη κι αν έχεις, όσες αμαρτίες εις το έπακρον κι αν έχεις, μη φοβάσαι!
Προχώρα! Προχώρα όχι γιατί εσύ είσαι δυνατός και θα τις κόψεις.
Μπορεί να μην τις κόψεις ποτέ. Δεν είναι το ζητούμενο αυτό. Ο Θεός είναι ο παντοδύναμος.
Έχε ελπίδα στο Θεό. Μη χάσεις την ελπίδα σου. (..) Μην χάνεις την ελπίδα σου!
απόσπασμα από την ομιλία του μητροπολίτη Λεμεσού, π.Αθανασίου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με θέμα “Η αξιοποίηση του χρόνου”