Ο ιστορικός διάλογος που είχε ο Μέγας Βασίλειος με τον απεσταλμένο από τον αιρετικό αυτοκράτορα, έπαρχο Μόδεστο:
-Μόδεστος: Βασίλειε, πώς τόλμησες να πας κόντρα στο θέλημα του αυτοκράτορα; Ποιος είσαι εσύ που τόλμησες να τον περιφρονήσεις;
-Βασίλειος: Για ποιο πράγμα με κατηγορείς, ποιο είναι το σφάλμα μου και δεν το ξέρω;
-Μόδεστος: Δεν έχεις την πίστη του αυτοκράτορα, τώρα που όλοι υποτάχθηκαν.
-Βασίλειος: Κάνω έτσι, διότι ο δικός μου Βασιλιάς δεν στέργει την πίστη του Ουάλη, που προσκυνά το κτίσμα. Πώς να το κάνω τούτο, αφού εγώ, που είμαι κτίσμα, κλήθηκα να γίνω θεός; Προσκυνώ τον Υιό σαν Θεό και όχι σαν κτίσμα.
-Μόδεστος: Και τότε τι είμαστε εμείς, που πιστεύουμε όπως ο αυτοκράτορας;
-Βασίλειος: Τίποτα, όσο προστάζετε τέτοια πράγματα.
-Μόδεστος: Γιατί, δεν το έχεις για σπουδαίο να είσαι με το μέρος μας, να μας έχεις φίλους;
-Βασίλειος: Βεβαίως, είσαστε κιόλας έπαρχοι, και μάλιστα από τους ισχυρούς. Μα δεν σας έχω πιο σεβαστούς από τον Θεό. Και σαν τέκνα του Θεού που είσαστε, είναι σπουδαίο να σας έχω φίλους. Τόσο σπουδαίο όσο να έχω φίλους και τους υφισταμένους σας. Ο Χριστιανισμός δεν φαίνεται από τα αξιώματα αλλά από την πίστη των προσώπων.
-Μόδεστος: Δεν φοβάσαι λοιπόν την εξουσία μου;
-Βασίλειος: Μα τι μπορείς να μου κάνεις; Τι πρόκειται να πάθω;
-Μόδεστος: Δήμευση της περιουσίας σου, εξορία, βασανιστήρια, θάνατο.
-Βασίλειος: Με άλλο τίποτα φοβέρισέ με, αυτά δεν με νοιάζουν. Διότι δεν φοβάται δήμευση αυτός που δεν έχει τίποτα, εκτός από τριμμένα παλιά ρούχα και μερικά βιβλία. Αυτό είναι όλο το βιός μου, Μόδεστε. Η εξορία πάλι δεν με τρομάζει, διότι δεν έχω τόπο δικό μου. Και η Καισάρεια, στην οποία τώρα κατοικώ, δεν είναι δική μου. Όπου λοιπόν κι αν με πετάξετε, θα είναι τόπος του Θεού, κι εγώ θα είμαι πάροικος και παρεπίδημος. Τα βασανιστήρια;
Τι να κάνουν κι αυτά σε σώμα σαν το δικό μου; Ένα πρώτο κτύπημα θα δώσεις, κι όλα τελείωσαν αμέσως. Αυτό είσαι ικανός να το κάνεις. Με απειλείς με θάνατο; Ευεργέτης μου θα γίνεις. Αυτό ποθώ κι εγώ, να πάω πιο γρήγορα στον Θεό, για τον Οποίο ζω και αγωνίζομαι. Βιάζομαι να φθάσω στον Θεό μου, στον Πατέρα μου.
-Μόδεστος: Κανείς μέχρι τώρα δεν μίλησε με τόσο θάρρος στον Μόδεστο, κανείς δεν είχε μπροστά μου τόση παρρησία.
-Βασίλειος: Διότι δεν συνάντησες ποτέ σου αληθινό Επίσκοπο. Αλλιώς θα σου μιλούσε με τον ίδιο τρόπο, αφού θα αγωνιζόταν για τόσο υψηλά πράγματα. Εμείς οι Ορθόδοξοι, έπαρχε, είμαστε καλοί και ταπεινοί όσο κανείς άλλος. Όχι μόνο στον αυτοκράτορα δεν φερόμαστε υπεροπτικά, μα ούτε και στον πιο μικρό άνθρωπο.
Αν όμως τύχει να κινδυνεύει η πίστη στον Θεό, τότε περιφρονούμε τα πάντα και αγκαλιάζουμε αυτήν, τότε η φωτιά, το ξίφος του δήμιου, τα θηρία και το ξέσκισμα της σάρκας μας με τα νύχια των βασανιστών μάς φέρνει σε μας περισσότερο ευχαρίστηση παρά φόβο.”
Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Η ζωή ενός Μεγάλου (Βασίλειος Καισαρείας), Έκδοσις Αποστολικής Διακονίας 1979
Καλή Χρονιά!!!
orthodoxia.online
Κοινοποιήστε:
