Μερικοί πού ἐπισκέπτονταν τόν ἅγιο Παΐσιο στό Ἅγιον Ὄρος παρατήρησαν ὅτι εἶχε μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἦταν λίγο ἐφθαρμένη στά πόδια τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν τόν ρωτοῦσαν τί σημαίνει αὐτό, ἐκεῖνος ἔδινε τήν ἑρμηνεία ἀπό τήν ὁποία φάνηκε ὅτι περισσότερο ἀγαποῦσε νά ἀσπάζεται τήν εἰκόνα στά πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἔκφραση μετανοίας.
Γιατί τό νά ἀσπάζεται κανείς τά πόδια τοῦ Χριστοῦ στήν εἰκόνα Του εἶναι ἔκφραση μετανοίας, τό νά ἀσπάζεται τό στῆθος εἶναι ἔκφραση σεβασμοῦ καί θεολογίας, καί τό νά ἀσπάζεται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἔκφραση τελείας ἀγάπης πού εἶναι ἡ θεοπτία.
Ἐμένα, πάντως, μέ εὐχαριστεῖ, ὅταν ἀσπάζομαι τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καί ἰδιαιτέρως ὅταν ἀνεβαίνω ἐδῶ στόν Δεσποτικό θρόνο, πού βλέπω τόν Χριστό ὡς Μεγάλο Ἀρχιερέα, νά ἀσπάζομαι τά πόδια τοῦ Χριστοῦ ἤ καί τό χέρι Του πού εὐλογεῖ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι προσεύχονται σέ Αὐτόν καί προσπαθοῦν νά ζοῦν σύμφωνα μέ ἐκεῖνα τά ὁποῖα Ἐκεῖνος διδάσκει.
ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΑΣΠΑΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ Κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ(Απόσπασμα)
