Μερικές φορές παίρνω ονόματα από το νεκροταφείο και τα μνημονεύω. Επιλέγω εκείνα που βλέπω τη μεγαλύτερη αταξία και που όλα μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί.
Ξέρεις εκείνους τους τάφους γεμάτους αγριόχορτα και κεριά που έχουν καεί για λίγο, αλλά δεν τους επισκέπτονται για μήνες, μερικές φορές χρόνια, τίποτα δεν φαίνεται να κρατά τη σύνδεση μεταξύ νεκρών και ζωντανών. Αλλά κανείς δεν πεθαίνει πραγματικά, εκτός ίσως από όταν τον ξεχάσουμε.
Γιατί κάθε τόσο δίνεις στον καημένο ένα καρβέλι ψωμί και ένα παλτό. Αλλά και αυτός που δεν αναφέρεται στη Λειτουργία του κλέβουν την τελευταία ευκαιρία για σωτηρία. Όταν θέλετε να επενδύσετε σε κάτι πραγματικά σημαντικό, μην εστιάζετε στο πώς θα φαίνεται ο τάφος ή η ταφόπλακα. Είτε θα είναι μάρμαρο ή φοίνικα, έλατο ή φλαμουριά. Γιατί δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας, ούτε πέτρες ούτε λουλούδια από το λάκκο.
Ας βρεθούν όμως τα ονόματά σας στη προσκομιδή στην πιο φτωχή εκκλησία του κόσμου ή στον καθεδρικό ναό, με την προϋπόθεση ότι εκεί θα τελεστεί η Λειτουργία.
Μπορεί μια μέρα να πεθάνουμε και για λίγο να μας θυμούνται τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά ο καιρός περνάει και ο άνθρωπος δυστυχώς έχει τη λήθη και την αναβλητικότητα στο DNA του.
Αλλά αν τα ονόματά σας παραμείνουν ζωντανά στην πένα ενός ζηλωτού υπηρέτη, και θα σας προσθέσει σε χιλιάδες και χιλιάδες άλλα ονόματα, δεν θα μείνετε ποτέ χωρίς τη δάδα που μας αναπαύει. Όμως ο άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι του χωραφιού, σήμερα ανθίζει και αύριο μαραίνεται και ρίχνεται στη φωτιά. Δεν πρέπει όμως να λείπει η μνήμη του.
Αν θέλεις να κάνεις μια καλή πράξη και κανείς δεν μπορεί να σε ανταποδώσει εδώ, όταν φτάσεις σε ένα νεκροταφείο πάρε τα ονόματα από τον πιο απεριποίητο τάφο, τοποθέτησέ τα με τους συγγενείς σου και θα κερδίσεις παράκληση την ημέρα της κρίσης, τι θα συμβεί να μετατραπεί στον πιο σκληρό συνήγορο σας. Μόνο η αγάπη δεν χάνεται και αυτό παίρνουμε μαζί μας πέρα, τίποτα άλλο.
FB Vasiliki Kara
Κάνε το σχόλιο σου