Όσο πλησιάζει κανείς το Θεό,τόσο πιο αμαρτωλό βλέπει τον εαυτόν του
Θυμάμαι ότι κάποτε μιλούσαμε για την ταπείνωση και κάποιος άρχοντας από τη Γάζα ακούγοντας μας να λέμε ότι όσο πλησιάζει κανείς το Θεό,τόσο πιο αμαρτωλό βλέπει τον εαυτόν του,παραξενευόταν και έλεγε:
«Πώς συμβαίνει αυτό»; Και δεν ήξερε και ζητούσε να μάθει το λόγο.
Του λέω: «Αφέντη,για πες μου πώς θεωρείς τον εαυτό σου όταν βρίσκεσαι στην πόλη σου»;
Μου λέει εκείνος: «Θεωρώ τον εαυτό μου πρώτο και τρανό στην πόλη».Του λέω: «Αν φύγεις και πας στην Καισάρεια,πώς θα θεωρείς τον εαυτό σου εκεί»;
Λέει: «Θα τον θεωρώ σαν τον πιο ασήμαντο από τους ντόπιους άρχοντες».
Του λέω: «Αν φύγεις και πας στην Αντιόχεια,πώς θα θεωρείς τον εαυτό σου»; «Θα νομίζω πως είμαι ένας άξεστος χωριάτης».
Του λέω: «Αν πήγαινες στην Κωνσταντινούπολη κοντά στο βασιλιά,πώς θα έβλεπες εκεί τον εαυτό σου»;
Μου λέει εκείνος: «Θα ένιωθα σαν φτωχός».
Τότε του λέω: «Να,έτσι ακριβώς είναι και οι άγιοι. Όσο πλησιάζουν το Θεό, τόσο πιο αμαρτωλούς βλέπουν τους εαυτούς τους».
Από το βιβλίο Αββά Δωροθέου «Έργα Ασκητικά» της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα
«Τὸ γνώθι σαυτὸν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)
